تصاویری از مغولستان | سفری جذاب به همراه عکاس آمریکایی

هر انسانی با توجه به سلیقه شخصی خود، سفر به نقاطی از دنیا را ترجیح می دهد. هرکس، مکان محبوبی برای سفر دارد که هیچ گاه برایش خسته کننده نمی شود و همواره وجود فرد، برای بازگشت به آن نقطه از زمین پر می کشد. این اتفاقی ست که برای همه ما رخ داده است، همه ما به دلایلی شخصی، مقصد سفر محبوبی را برای خود برگزیده ایم که انتخاب اول مان برای سفر به شمار می رود.

امروز می خواهیم با عکاسی به نام جف کولهان (Jeff Colhoun) همراه شویم که مغولستان را سرزمین محبوب خود می داند و تا به حال سه بار به این کشور سفر کرده است. این عکاس اهل کالیفرنیاست و به واسطه سفرهایش به نقاط مختلف مغولستان شناخت خوبی از این سرزمین دارد؛ به همین دلیل او را به عنوان راهنمای سفر به مغولستان برگزیده ایم. می خواهیم با «جف» شناخت بهتری از مغولستان پیدا کنیم و جلوه هایش را بیشتر بشناسیم؛ شاید این کشورِ آسیای میانی ما را نیز مانند او وسوسه کرد. اما در ابتدا، معرفی کوتاهی از این سرزمین خواهیم داشت.

مغولستان، با ۱,۵۶۵,۰۰۰ کیلومتر مربع مساحت، نوزدهمین کشور بزرگ دنیا به حساب می آید و عنوان کم تراکم ترین سرزمین دنیا را نیز به خود اختصاص داده است. شاید برای تان جالب باشد که بیش از ۴۵ درصد مردم این خطه در پایتخت، یعنی شهر اولان‌باتور (Ulaanbaatar) سکونت دارند. این کشور در شمال آسیای میانه قرار دارد و از همه سو در خشکی محصور شده است. همین دوری از آب ها سبب شده تا آب و هوای این منطقه، سرد و خشک باشد. بخش های شمالی و غربی این سرزمین با کوه ها پوشیده شده است و در غرب آن، کوه‌های آلتای قرار گرفته اند. یکی دیگر از نکات جالب در رابطه با مرزهای کشور، آن است که مغولستان تنها با دو سرزمین چین و روسیه مرز دارد! 

در جنوب سرزمین مغول ها، بیابان گُبی (Gobi Desert) جای خوش کرده است که تا داخل سرزمین چین کشیده می شود. در سفر امروز، «جف» به همراه چند موتورسوار، راهی همین بیابان است و می خواهند تجربه ای دلپذیر از آفرود (Off-road) برای خود رقم بزنند. این گردشگران با مردم بومی همنشین می شوند و شب های شان را در چادر های سنتی عشایر می گذرانند؛ چادرهایی که با نام «یورت» شناخته می شوند. «جف» و همراهانش از میهمان نوازی محلی ها خاطره بسیار خوبی دارند. گویا بومیان با رویی گشاده عکاس و دوستانش را در خانه خود پذیرفته و با دَلَمه پنیر و نوعی نوشیدنی به نام کومیس (Kumis) از آن ها پذیرایی کرده اند. حتا این مردم محلی تمامی برنامه های روزانه شان را به خاطر حضور میهمان های ناخوانده تغییر داده اند. حال که از میهمان نوازی مغولستانی ها شنیدیم همراه مان شوید تا طبیعت چشم نواز جنوب این کشور را نیز از نظر بگذرانیم و خاطره ای به یاد ماندنی برای خود بسازیم.

با کارناوال راهی سفر شوید.

1- کمی دورتر از پایتخت

این تصویر در روز اول گشت و گذار عکاس به همراه موتورسوارها به ثبت رسیده است. آن ها از پایتخت کشور مغولستان با نام اولان‌باتور (Ulaanbaatar) خارج شده اند و حالا راهی دشت های وسیع این کشور هستند. بر اساس برنامه، این افراد تا 2 هفته حتا آسفالت جاده ها را نیز نخواهند دید و تنها در میان پستی و بلندی دشت ها به راه شان ادامه می دهند. 

2- آفرود آغاز شده!

تصویر یکی از موتورسوارها به نام مایکل روبرتس (Michael Roberts) را می بینید که برای محلی ها دست تکان می دهد.

3- اسب های مغولی

این تصویر در منطقه ای به نام باگا گذار (Baga Gazar) به ثبت رسیده است؛ جایی که عکاس و گروهش برای اولین استراحتگاه خود، آن را برگزیدند. به گفته عکاس، این ناحیه پر از اسب و دیگر احشام بود که جلوه ای تماشایی به منطقه می بخشیدند.

4- خاطره شب نشینی در یورت

این گروه خوش شانس، در اولین شب سفرشان در صحراهای مغولستان، با پدیده «ماه نو» مواجه شده و از این منظره زیبا، بی نهایت لذت برده اند. آن ها شب را در چادرهای خاصی، معروف به یورت گذرانده اند؛ چادرهایی که بیشتر از پشم و پوست حیوانات ساخته می شوند. عکاس تجربه شب نشینی در یورت را منحصر به فرد دانسته چرا که این چادرها با دیگر انواع شان تفاوت های قابل ملاحظه ای دارند. مثلا، بر روی زمین فرش پهن شده است یا در سقف روزنه ای ایجاد کرده اند تا لوله شومینه از آن رد شود!

5- به بیابان گبی خوش آمدید!

فلیمینگ کیلفز (Flaming Cliffs) یا صخره های شعله ور، از مناطق کاوشگری در بیابان گبی به شمار می روند و به گفته عکاس، اولین تخم دایناسور در اینجا کشف شده است. او می گوید که در هر سوی منطقه، تعدادی فسیل به چشم می خورد؛ اما دست زدن و جابه جایی آن ها، کاری غیر قانونی ست.

6- شتر بلخی

شترهای مغولستان با انوع آن ها در خاورمیانه تفاوت دارند. در این کشور، بیشتر شترهای دوکوهانه یا شتر بلخی به چشم می خورند. مغولی ها از شیر شتر برای تهیه کره و پنیر استفاده می کنند.

7- شن های آوازخوان

 در ادامه، عکاس و گروهش به تپه شنی رسیدند که به گفته جِف، 120 کیلومتر طول داشته و 470 متر ارتفاع آن بوده است. جالب آنکه به این نوع شن ها، «شن آوازخوان» می گویند چرا که با حرکت شان، نوایی ایجاد می شود.

8- نقش و نگار باد بر زمین

شمایل این شنزار، با هر وزش باد به سرعت عوض می شود.

9- زمین های باتلاقی

موتورسوارها از میان مناطق باتلاقی عبور می کنند تا به استراحتگاه بعدی شان برسند.

10- بهشت بی آلایش مغول ها

اگر کمی دقت کنید تخته هایی را بالای یورت می بینید که بر روی آن ها، دَلَمه پنیر خشک می شود. دلمه یا پنیر تَر به شیری می گویند که بعد از مایه زدن بسته شود.

11- اسب سواران کوچک

 در دشت های مغولستان بهترین وسیله حمل و نقل اسب است و همین سبب شده تا حتا کودکان نیز، اسب سواران قهاری باشند.

12- دریاچه سفید مغولستان

عکاس و همراهانش، شب آخر سفر را در کنار دریاچه سفید (White Lake) سپری کرده اند؛ جایی که مورد توجه پرندگان مهاجر نیز بوده است. دریاچه سفید در بخش های مرکزی مغولستان و در کوهستان خانگای (Khangai Mountains) قرار دارد. 

13- گذر از میان استپ ها

 اِستِپ (سبزدشت) به منطقه ای با درختان خاردار و بوته های کوتاه قد گفته می شود که با فاصله از هم قرار دارند.

14- بهشتی در آسیای میانه

15- عبادتگاه کوهستانی

تصویر پیش رو در نزدیکی دریاچه مقدس (Sacred Lake) ثبت شده است و معبدی زیبا در آن به چشم می خورد.

16- بر فراز بلندترین قله در خانگای

قله آتگاننجر (Otgontenger) از سطح دریا 4008 متر ارتفاع دارد و بلندترین کوهِ کوهستان خانگای به شمار می رود. جالب آن که این قله تنها کوه با کلاهک یخی دایمی در محدوده کوهستان است.

17- تصویری تماشایی از بومی ها

دو نفر از مردم محلی از جِف خواسته اند تا در حین اسب سواری از آن ها عکس بگیرد و او این تصویر را به ثبت رسانده است.

سخن آخر 

همراه عکاسی هنرمند به کشور مغولستان سفر کردیم و گشت و گذاری در بیابان گبی داشتیم. با مردم محلی هم کلام شدیم و کمی با غذاهای محلی این خطه آشنایی پیدا کردیم.

از تماشای این تصاویر لذت بردید؟

به نظر شما مغولستان مقصد سفر مناسبی ست؟

کدام یک از ویژگی های مردم محلی این خطه برای شما جذابتر است؟

دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.