عکس هایی از افغانستان | همراه با عکاس آمریکایی در دالان واخان

در این مطلب می خواهیم عکس هایی از افغانستان را به شما نشان دهیم که بسیار خاص و متفاوت هستند. این تصاویر روایت گر زندگی مردم واخان هستند که توسط یک عکاس آمریکایی در منطقه دالان واخان به ثبت رسیده اند. او در سال 2012 به این منطقه زیبا سفر کرد تا گوشه ای زیبایی های افغانستان را به تصویر بکشد. با کارناوال همراه شوید تا نگاهی به این تصاویر تحسین برانگیز بیندازیم و کمی با حال و هوای دالان واخان آشنا شویم.

درباره عکاس و سفرش به افغانستان 

در اواخر دهه 90 میلادی، توجه عکاس نیویورکی فردریک لاگرانژ (Frédéric Lagrange)، به کتاب گشتی کوتاه در هندوکش (A Short Walk In The Hindu Kush) که سفرنامه نویسنده انگلیسی اریک نیوبی (Eric Newby) بود، جلب شد. وی پس از مطالعه این کتاب به دالان واخان (Wakhan Corridor) در افغانستان بسیار علاقه مند شد و تصمیم گرفت به آن جا سفر کند.

فردریک تصمیم گرفت راهی افغانستان شود اما شوربختانه حادثه 11 سپتامبر اتفاق افتاد و آمریکا به افغانستان حمله کرد و سفر به منطقه بسیار خطرناک بود. در سال 2012 جنگ در افغانستان کمی آرام گرفت و فردریک سفری را که همیشه رویایش را در سر می پروراند به انجام رسانید.

این عکاس در طی سه هفته با یک گروه متشکل از مردم محلی مسیر کوه های هندوکش را به سوی سواحل دریاچه چکمکتین (Chaqmaqtin) پیمود. او در این مسیر عکس هایی از مردم محلی گرفت، مردمی که دامداری، آنها را در مرز تمدن و بادیه نشینی نگاه داشته است و به نظرش این منطقه زیباتر از آن چیزی بود که فکرش را می کرد.

و اما دالان واخان کجاست؟

این نوار باریک در شمال شرق افغانستان قرار دارد و از سوی غرب با چین، تاجیکستان و پاکستان هم مرز است. چشم انداز زیبا و خشن این منطقه در قسمت جنوبی به کوه های هندوکش محدود می شود. اینجا در گذشته مسیر تجاری بسیار مهمی بود و کسانی که از جاده ابریشم به چین می رفتند از آن می گذشتند.

1- لاگرانژ سفرش را با پرواز به شهر دوشنبه در تاجیکستان آغاز کرد و از مرز شمال شرقی افغانستان وارد دالان واخان شد چون اگر می خواست از سمت کابل به این منطقه برود مجبور می شد از تعداد زیادی از مناطق تحت کنترل طالبان عبور کند.

2- بعد از سه روز رانندگی لاگرانژ به همراه یک راهنما وارد مرز شد. افسر ارتشی که در مرز بود به او حقیقت جالبی را گفت؛ لاگرانژ اولین فرد خارجی بود طی 1 سال گذشته وارد این منطقه می شد.

3-  ادب، پسر 23 ساله ای بود که نقش راهنمای لاگرانژ را در این سفر به عهده داشت. وی درباره حقیقتی که زندگی اش را تهدید می کرد به لاگرانژ هشدار داد و به او گفت:

 اگر طالبان روزی قدرت منطقه واخان را به دست بگیرند، به احتمال زیاد به خاطر معاشرت با غربی ها، اولین نفری خواهم بود که دخلش را می آورند.

4- آن ها روز اول را در یکی از شهر های شرقی افغانستان به نام اشکاشم (Ishkashim) گذراندند تا مطمئن شوند که مدارک لازم برای سفر و ورود به افغانستان را دارند. در شهر اشکاشم بانوان سُنی برای پوشاندن روی شان از برقع استفاده می کنند.

5- آن ها مسیر خود را تا روستای سرحد واخان ادامه دادند که در انتهای جاده ای قرار داشت و 30 سال پیش شوروی ها آن را ساخته بودند.

6- در تصویر زیر یک سرباز در روستای سرحد واخان را می بینید. این منطقه آخرین ایستگاه بازرسی نظامی در مرز افغانستان است.

7- در روستا آن ها با مرد کشاورزی به نام بورچ میرزو (Burch Mirzo) ملاقات کردند که کارهای سفر لاگرانژ را انجام داد. مسافر آمریکایی او را چنین توصیف می کند:

مردی ساده گو و مهربان با مقاومتی باورنکردنی در برابر رنج و سرما

8- لاگرانژ می گوید:

وقتی که وارد منطقه دالان واخان می شوید، جو پر تنش افغانستان کم کم فروکش می کند. مردم بسیار مهربان اند و کودکان در حال بازی کردن هستند همچنین زنان بیشتری را در این جا می بینید.

9- دو گروه از مردم رنج دیده در واخان زندگی می کنند: واخی ها و قرقیزها.

10- واخی ها مردمی بسیار خون گرم و مهمان نوازند، با این که چیز زیادی در دست و بال شان ندارند اما هر آن چه هست را در اختیار مهمان شان می گذارند تا احساس راحتی و خشنودی کند.

11- قرقیزها اما کمی ثروتمندتر از واخی ها هستند. آن ها معمولا صدها راس دام دارند و واخی ها در ازای دریافت پول برای آن ها گله داری می کنند.

12- در ارتفاعات بالا کاشت غله و محصولات کشاورزی تقریبا غیر ممکن است.

13- به همین خاطر واخی ها و قرقیزها با گله داری به زندگی خود ادامه می دهند و عموما حیواناتی مثل گوسفند و گاومیش را نگهداری می کنند.

14- تصویری از یک چوپان واخی

15- لاگرانژ، ادب و میرزو یک پیاده روی 5 روزه را در پامیر خرد به سوی دریاچه چکمکتین شروع کردند. پامیر خرد دره ای است که در مجاورت کوه های هندوکش قرار دارد.

16- لاگرانژ برای ادامه سفر 4 الاغ و 4 باربر را کرایه کرد تا در حمل ملزومات گروه، وسایل کمپینگ و عکاسی به آن ها کمک کنند.

17- لاگرانژ در مورد مسیری که طی کردند می گوید:

خطر این بخش از سفر ما طالبان و مواجهه با آن ها نبود بلکه طبیعت خشن منطقه بود. یکی از سخت ترین بخش های سفر، پیمودن گذرگاه دالیز (Daliz Pass) بود که در بالاترین نقطه، ارتفاعش به حدود 4200 متر می رسید.

18- آن ها پس از سفری سخت به دریاچه چکتکمین رسیدند، جایی که واخی ها و قرقیز ها اتراق می کنند چرا که چمن زارهای این ناحیه برای چرای بزها، گوسفندها و گاومیش ها بسیار مناسب هستند و موجب ماندن آن ها در منطقه می شود.

19- حدود سی سال پیش که شوروی ها منطقه واخان را ترک کردند در این ناحیه جنگی صورت نگرفته بود. واخی ها و قرقیزها می ترسیدند که بعد از ترک منطقه توسط ناتو در سال 2014 افراد طالبان وارد این منطقه شوند.

20- و در آخر تصاویری از مردم واخان

سخن آخر

با فردریک گشتی در منطقه واخان زدیم که وی آن را مسحور کننده توصیف می کند او نگاهی بسیار نزدیک به زندگی مردم مهربان و خونگرم قرقیزی و واخی داشت که شاید فرصتش را نداشته باشیم هیچ گاه به این منطقه سفر کنیم.

آیا شما تا کنون نام این منطقه را شنیده اید؟

نظرتان را درباره این تصاویر با ما به اشتراک بگذارید.