بانجی جامپینگ چیست ؟ | اصول و نکات ایمنی

آشنایی با بانجی جامپینگ چیزی است که می تواند نظر شما را در مورد فعالیت های هیجانی به کلی دگرگون کند. فرض کنید بعد از مدت ها روزمرگی و خستگی به ارتفاع بروید، نفسی عمیق بکشید و سقوطی جانانه را تجربه کنید. چه چیزی بهتر از این می تواند حسابی حال تان را جا بیاورد؟ در ادامه نگاهی به تاریخچه بانجی جامپینگ می اندازیم، تجهیزاتش را مرور می کنیم و تعدادی از بانجی جامپینگ های ایران را نیز نام می بریم. با کارناوال همراه شوید تا بیشتر از این ورزش هیجانی برای تان بگوییم و شما را با آن آشنا کنیم.

بانجی جامپینگ چیست؟

پرش بانجی یا بانجی جامپینگ (Bungee Jumping) فعالیتی است که در آن باید ترس تان را کنار بگذارید و از ارتفاع نسبتا زیاد به پایین بپرید. در این تفریح جان شما در امان است و می توانید به محافظ و طناب فنرداری که به شما وصل کرده اند، اطمینان کنید. از ارتفاعی بلند به پایین می پرید و پیش از آنکه به زمین برسید با خاصیت ارتجاعی طناب تان در هوا معلق می شوید. 

در این فعالیت گاه از بالای یک جرثقیل به پایین می پرید، گاه پرش از روی سکوی بلند با ارتفاع بیش از 30 متر را تجربه می کنید و گاهی نیز با هلیکوپتر به هوا برده می شوید و از آنجا می پرید. هر چه ارتفاع بیشتر باشد هیجان هم بیشتر است و آدرنالین خون تان بالاتر می رود.

بانجی جامپینگ در ایران

سال 1386 بود که اولین باشگاه بانجی جامپینگ در ایران ایجاد شد. باشگاه توچال در سال 86 کار خود را آغاز کرد و فعالیتش از سال بعد رسمیت یافت. اولین فردی که طعم هیجان پرش از سکوی این باشگاه را چشید، پیمان ابدی، بدلکار مشهور ایرانی بود که از کارهای مهمش می توان به سریال تلویزیونی «هشدار برای کبری 11» اشاره کرد. 

اگر بخواهید این هیجان را در ایران تجربه کنید می توانید به مکان های زیر بروید:

بلندترین سکوی طبیعی بانجی جامپینگ کشور در چهارمحال و بختیاری

بلندترین بانجی ایران در گنجنامه همدان 

سکوی بانجی جامپینگ پارک ولایت تهران

بانجی جامپینگ جزیره زیبای کیش

بانجی جامپینگ مجموعه چالیدره مشهد

و...

هزینه بانجی جامپینگ

بسته به اینکه در کجا این تفریح را امتحان می کنید، باید هزینه های متفاوتی بپردازید؛ به عنوان مثال این هزینه در جزیره کیش 145000 تومان است.

تجهیزات بانجی جامپینگ

برای آنکه از هیجان این تفریح بی نصیب نمانید خودتان را به یکی از باشگاه های بانجی جامپینگ برسانید. در آنجا وسایل و تجهیزات لازم در اختیارتان قرار می گیرد و می توانید با خیال راحت خودتان را رها کنید. این وسایل عبارتند از:

جلیقه هایی به نام هارنس که برای محافظت بیشتر باید بپوشید.

ساق بند و قوزک بند که از تجهیزات اجباری به شمار می رود.

طنابی با قابلیت فنری که معمولا پوشش پلاستیکی دارد و می تواند فشار و شک ناگهانی را تاب بیاورد. این طناب به هارنس و قوزک بند متصل می شود.

نکات ایمنی

هر سایت بانجی جامپینگ بسته به تجهیزاتش محدودیت قدی و وزنی خاصی را اعمال می کند پس به این نکته توجه کنید.

پیش از آنکه به بالای سکو بروید در صورت داشتن بیماری های خاص حتما با مسئول مربوطه هماهنگ کنید. بیماری های قلبی، فشار خون، مشکلات استخوانی و ... همه و همه را بگویید تا ببینید این تفریح اصلا مناسب شما هست یا نه!

عینک و لنز چشم تان را دربیاورید.

لباس راحتی بر تن داشته باشید و آن را مناسب با آب و هوا انتخاب کنید.

مردد نباشید؛ یادتان باشد تنها چند ثانیه وقت دارید که بپرید وگرنه ممکن است منصرف شوید!

با داد زدن، ترسو به نظر نمی رسید. یادتان باشد که بانجی راهی برای تخلیه هیجان تان است و داد زدن لذتش را چندین برابر می کند.

سعی کنید شیرجه بزنید تا هیجان را به اوج برسانید.

بانجی جامپینگ از کجا آمد؟

بر اساس افسانه ها، بانجی جامپینگ برای اولین بار در جزیره پنتوکاست (Pentecost Island) در اقیانوس آرام در کشور وانواتو (Vanuatu) امروزی، شکل گرفت. در جریان جنگ جهانی دوم، غربی ها پا به این جزیره گذاشتند و برای اولین بار با چیزی شبیه به بانجی جامپینگ امروزی مواجه شدند. بر اساس گفته ها، یکی از محلی ها به نام تامالی (Tamalie) همسرش را اذیت می کرد و او را مجبور به فرار کرد. او در حین فرار از دست شوهرش از یک درخت بلند بالا رفت تا پنهان شود اما نتوانست از چشم تامالی پنهان بماند و این مرد هم به دنبالش رفت. وقتی که تامالی در حال بالا رفتن از درخت بود او بخشی از گیاهان بالا رونده را به مچ پای خود بست و دقیقا در زمانی که تامالی نزدیک بود او را بگیرد از درخت پایین پرید. تامالی هم پشت سر او پرید اما به زمین خورد و جانش را از دست داد. 

بعد از این روز، مردان روستا پریدن با گیاهان بالارونده را تمرین کردند تا دیگر گول زنان را نخورند. آنها یک برج 28 متری برای پرش ساختند. قبل از پرش مردان باید نوعی حمام آیینی می کردند و سپس به بالای برج می رفتند. در این زمان همسر فرد، به محل برج می آمد و مجبور می شد تا جلوی همه اهالی روستا به دعواهای همسرش گوش دهد. پس از تمام شدن حرف ها، مرد مجبور به پریدن می شد در حالی که سرش رو به زمین بود. این کار به نوعی مردانگی او را ثابت می کرد. 

غربی ها این ماجرا و این رسم عجیب را در سال 1955 کشف کردند و آن هم به لطف مقاله شخصی به نام الکتا جانسون (Electa Johnson) در مجله نشنال جئوگرافیک. این رسم تا به امروز ادامه دارد و حتا به یک جاذبه گردشگری تبدیل شده است.

تاریخچه بانجی جامپینگ به شکل امروزی

در نمایشگاه جهانی شیکاگو در سال 1892-1893 فردی پیشنهاد جالبی مطرح کرد. او طرح یک برج 4000 فوتی (1200 متر) را ارایه داد که ماشینی، با استفاده از مرغوب ترین کابل های لاستیکی به آن وصل می شد. او در نظر داشت که 200 نفر ظرفیت این ماشین باشد و پس از بالا رفتن به پایین پرتاب شود. این وسیله در نهایت با کمی بالا و پایین شدن از حرکت می ایستاد. مهندس طراح برای افزایش امنیت، پیشنهاد داده بود که زمین را با تشک های پری فرش کنند. در نهایت این پیشنهاد توسط مسئولان برگزار کننده رد شد. 

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد این ورزش در اوایل دهه 1950 میلادی توسط ورزشکاران انجام می شد؛ اما هنوز شکلی مدرن نداشت. در آن سال ها تلویزیون بی‌بی‌سی یک برنامه مستند پخش کرد که ساخته دیوید فردریک اتنبورو (David Frederick Attenborough) بود و این ورزش و ورزشکارانش را معرفی می کرد. این برنامه در کشور جمهوری وانواتو ساخته شد و افرادی را نشان می داد که با بستن طناب به قوزک پاهای شان از ارتفاع می پریدند. کم کم این ورزش بر سر زبان ها افتاد و علاقه مندانی را پیدا کرد.

اولین پرش بانجی مدرن، در  1 آوریل 1979 و در بریستول رخ داد. افرادی به نام های سیمون کییلینگ (Simon Keeling) و  دیوید کیرک (David Kirke) از اعضای کلوب ورزش های خطرناک دانشگاه آکسفورد و جئوف تابین (Geoff Tabin) از کوهنوردان حرفه ای، شرکت داشتند.

آنها با الهام از همان مراسم سنتی در جزیره پنتوکاست تصمیم به انجام این کار گرفتند. جئوف مسئولیت گره زدن طناب ها را بر عهده داشت و در این کار از تبحر خاصی برخوردار بود. آنها پرش خود را از پل معلق کلیفتون انجام دادند و بلافاصله دستگیر شدند اما روند پرش ها را در آمریکا ادامه دادند و پل های گلدن گیت و رویال جورج، هم میزبان پرش هایی بودند. خبر این پرش ها در سراسر دنیا پیچید، تا سال 1982 پرش از روی جرثقیل های متحرک و بالن ها نیز صورت گرفت.

سربازان آمریکایی نیز در مورد این شنیدند و تصمیم گرفتند آن را امتحان کنند. آنها از بندهای چتر نجات استفاده کردند. این طناب ها پرش چندان جالبی را رقم نزدند ولی کار کردند. 

در سال 1986 این پرش ها شکلی تجاری به خود گرفتند و این ای جی هکت (A. J. Hackett) نیوزیلندی بود که اولین پرش سازمان یافته را انجام داد و از روی پل گرینهیت (Greenhithe Bridge) پرید. در سال های بعد هکت پرش های دیگری را برنامه ریزی کرد و از پل ها و سازه های دیگر از جمله برج ایفل نیز پرش انجام داد تا این ورزش را به صورت تفریحی عمومی دربیاورد.

او در نهایت اولین مرکز تفریحی بانجی جامپینگ را در پل معلق کاوارا جورج (Kawarau Gorge Suspension Bridge) نیوزیلند ایجاد کرد. این تفریح در سال 1990 به آفریقا نیز راه پیدا کرد و پل بلوکرانز (Bloukrans Bridge) در آفریقای جنوبی نخستین جایی بود که پرش از آن انجام شد اما تا سال 1997 طول کشید تا کمپانی فیس آدرنالین (Face Adrenalin) آن را به صورت یک سایت ثابت بانجی درآورد. هنوز هم این مکان بلندترین بانجی جهان است.

کلمه بانجی جامپینگ از کجا آمده است؟

کلمه بانجی (bungee) از گویش غرب کشور انگلیس می آید و به معنای "هر چیز ضخیم و چاق" است. این کلمه توسط جیمز جینینگز در کتاب "بررسی برخی از لهجه های غرب انگلیس" در سال 1825 استفاده شد. جامپینگ هم در انگلیسی به معنای پرش است. پس بانجی جامپینگ یعنی پرش با یک وسیله ضخیم چاق که احتمالا اشاره به کابل آن دارد.

سخن آخر

اگر عاشق هیجان هستید، تفریحی مثل بانجی جامپینگ چیزی نیست که به این راحتی ها از خیرش بگذرید. معطل نکنید و همه دل و جرات تان را بردارید و به نزدیکترین باشگاه بانجی بروید. خودتان را از بالا به پایین پرتاب کنید و همه هیجانات و انرژی های منفی تان را دور بریزید.

آیا تا به حال این فعالیت را امتحان کرده اید؟

چه تفریح هیجانی دیگری را می شناسید؟

منتظر دیدگاه های تان هستیم...