مجسمه سرزمین مادری روسیه | بزرگ ترین تندیس زن جهان

تاریخ سرشار از شادی ها و غم هاست و هر کدام از این دو، ردی بر عرصه روزگار گذاشته اند. برپایی شهرها و آبادانی ها، اکتشافات علمی و یافتن درمان بیماری ها، همگی از خبرهای خوبی هستند که روزگاری، موجب شادی مردم بوده اند. از طرفی رویدادهای ناراحت کننده هم در طول تاریخ کم نیستند و بدون شک همه ما، جنگ ها را در راس اتفاقات تلخ تاریخی می دانیم. هر چقدر هم زمان بگذرد، نمی توان به سادگی انسان هایی که جان باخته و ویرانه هایی که برجای مانده اند را از یاد برد. همین درد تسکین ناپذیر سبب می شود تا انسان ها تصمیم بگیرند یادبودی برای از دست رفتگان بسازند و با این کار، یاد عزیزان شان را برای همیشه جاودان نگاه دارند. 

یکی از این تندیس هایی که ساخته شد تا یاد هزاران سرباز را زنده نگاه دارد، «سرزمین مادری فرا می خواند» نام دارد؛ البته این تندیس را به سادگی مامایف (Mamayev) نیز خطاب می کنند. این مجسمه در شهر ولگوگراد روسیه بنا شده است و هر ساله گردشگران زیادی را به سوی خود می کشاند و برای آن ها داستان های تلخی از جنگ جهانی دوم روایت می کند. 

با کارناوال همراه شوید تا بازدیدی از این مجسمه داشته باشیم و هر آنچه باید را درباره اش بدانیم.

چرا تندیس مامایف؟

• مجسمه مامایف را بزرگترین تندیس خانم در جهان می دانند.
• نام این تندیس در لیست 10 مجسمه بلند دنیا به چشم می خورد.
• تندیس مامایف، در فضای سبز بسیار وسیعی قرار گرفته است و با بازدید از آن فرصت تماشای مناظر بسیار زیبا، نصیب تان می شود.
• در فهرست عجایب هفتگانه روسیه قرار دارد.
• مامایف در پارک یادبودها قرار گرفته و در مسیر رسیدن به آن، مجسمه های منحصر فرد دیگری را نیز خواهید دید.
• با رفتن به پارک یادبودها، می توانید مروری بر جنگ جهانی دوم و رویدادهای آن داشته باشید.

آشنایی با تندیس سرزمین مادری فرا می خواند | The Motherland Calls

مجسمه «سرزمین مادری فرا می خواند» تندیس زنی ست که شمشیری را به هوا برده و گویی آماده جان‌فشانی و مبارزه برای سرزمینش است. از این مجسمه با نام های مادر میهن و مامایف نیز یاد می کنند. این مجسمه در شهر ولگوگراد (Volgograd) روسیه و پارک یادبودهای مامایف کورگان (Mamayev Kurgan) قرار دارد و در سال 1967 به یاد یکی از بزرگترین و خونین‌بارترین نبردهای جنگ جهانی دوم به نام نبرد استالینگراد (Battle of Stalingrad) ساخته شد تا یاد شهیدان این نبرد را زنده نگه دارد. تندیس مامایف را نماد پیروزی جماهیر شوروی در طول جنگ جهانی دوم می دانند.

مامایف را به عنوان بزرگترین تندیس غیر مذهبی در جهان می شناسند؛ البته باید این را در نظر داشته باشید که این مقام، زمانی به مامایف داده می شود که پایه زیرین تندیس آزادی در آمریکا در مقایسه به حساب نیاید. بد نیست بدانید در حال حاضر پارک یادبودها، گورستان بیش از 35 هزار نفر شمرده می شود که در حین نبرد استالینگراد کشته شدند. پانزده هزار نفر از این سربازها در حال دفاع از مرزهای ولگوگراد جان باختند.

مجسمه مامایف توسط مجسمه ساز حرفه ای، یوگنی ووچیتیش (Yevgeny Vuchetich) و مهندس سازه، نیکولای نیکیتین (Nikolai Nikitin) ساخته شده است. این مجسمه تا به حال افتخارات بسیاری را از آن خوده کرده است از جمله آن که این مجسمه با ارتفاع 85 متر یکی از ده تندیس بلند در جهان است، در فهرست عجایب هفتگانه روسیه قرار دارد، بلندترین تندیس در اروپا شمرده می شود، در زمان ساختش بلندترین مجسمه نامتکی در جهان بود و بزرگترین تندیس خانم در دنیاست.

توجه: باید در نظر داشته باشید که تمامی پارک مامایف گورکان برای کشته شدگان نبرد استالینگراد ساخته شده است و تندیس «سرزمین مادری فرا می خواند» تنها یک بخش از این پارک است؛ اما از آن جایی که این تندیس اهمیت قابل توجهی دارد مطلبی را به صورت مجزا به آن اختصاص داده ایم. در این مطلب هدف اصلی ما معرفی تندیس مامایف است ولی از آن جایی که برای رسیدن به این مجسمه باید مسیرمان را از در ورودی پارک آغاز کنیم و به بالاترین نقطه مامایف گورکان برویم توضیحاتی کوتاه درباره پارک و دیگر آثارش نیز می دهیم و در مطالب بعدی به صورت اختصاصی به پارک مامایف می پردازیم. 

ویژگی های ظاهری تندیس

همان طور پیشتر گفتیم، تندیس «سرزمین مادری فرا می خواند» بدون احتساب پایه 85 متر ارتفاع دارد. مامایف را می توان ترکیبی از سه بخش دانست؛ پایه، بدنه اصلی بانو و شمشیری که در دست دارد. پایه این سازه تنها 2 متر ارتفاع دارد، بدن زن از نوک پا تا بالای سرش 52 متر بلندی دارد و طول شمشیری که در دست گرفته، 33 متر است.

تمامی سازه مامایف از جنس بتن ساخته شده است، البته به جز شمشیرش که کمی مهندسین سازه را با چالش مواجه کرد. این شمشیر را در آغاز از فولاد ضد زنگ ساخته و رویش، روکشی از تیتانیوم کشیده بودند؛ اما این ترکیب استفاده شده، وزن شمشیر را بالا برده بود. همچنین وزش باد هم سبب شد تا شمشیر تکان های شدیدی بخورد. این موضوع، نگرانی زیادی به بار آورد؛ شمشیر در دست مجسمه بود و دست، به تنه اصلی متصل. با هر تکانی که این شمشیر می خورد همه نگران سازه می شدند. ماجرا به همین جا ختم نشد، همان طور که گفتیم بر روی شمشیر، ورقه های تیتانیوم کشیده شده بود و در نتیجه، بر اثر بادهای شدید، این ورقه ها نیز تکان می خوردند و صدایی همچون غرش رعد و برق، تولید می کردند. با این وضعیت آیا سازه دوام می آورد؟! بنابراین، در سال 1972 تیغه شمشیر را با تیغه ای تماما فولادی جایگزین کردند و همچنین در بالای شمشیر، سوراخ هایی ایجاد کردند تا از وزن شمشیر کاسته شود. 

بدنه تندیس

صورت مجسمه، مصمم و با اراده است و خشم نیز در نگاه او موج می زند. ابروهای زن گره خورده اند و چشمانش درشت و هوشیار هستند، حالت دهانش به گونه ای ست که گویی فریاد می زند. باد موهایش را پریشان کرده است. دستانش قوی و استوار به نظر می رسند، دامن این بانو مواج و بیانگر حرکت رو به جلوی اوست. در پشت مجسمه، تا صدها و حتا کیلومترها آن طرف تر، هیچ سازه ای دیده نمی شود و تندیس مامایف در پس زمینه ای آسمانی قرار گرفته است و گویی، این بانو پرنده ای ست در حال پرواز در آسمان. 

در برخی منابع آمده است که یوگنی ووچیتیش برای طراحی چهره مجسمه، از صورت یک دختر محلی به نام والنتینا ایسوتوا (Valentina Izotova) بهره گرفته اما پسرِ ووچیتیش اصرار دارد که صورت این مجسمه با الهام از تصویر مادرش ساخته شده است. برخی دیگر نیز می گویند، یوگنی ووچیتیش برای طراحی صورت تندیس چهره همسرش و قهرمان پرتاب دیسک، نینا دومبادزه (Nina Dumbadze) را تلفیق کرده و آن چه می بینید نتیجه این تلفیق است. برای بدن تندیس نیز نظر قطعی وجود ندارد و نمی توان با اطمینان خاطر گفت که مدل این تندیس چه کسی ست؛ اما باز هم بر اساس گفته ها، یکی از این سه شخصیت، آناستازیا پشکووا (Anastasia Peshkova)، والنتینا ایسوتوا (Valentina Izotova) و یا یکاترینا گریبینوا (Ekaterina Grebneva) مدل تنه مجسمه هستند. همچنین، در طراحی بدن مامایف، از تندیس نیکه ساموتراس (Nike of Samothrace) الهام گرفته اند. نیکه ساموتراس تندیسی مرمرین و بی‌سر از الهه پیروزی یونان، نیکه است که در حال حاضر در موزه لوور فرانسه نگهداری می شود. شباهت این دو تندیس، به ویژه در لباس های شان قابل توجه است که در هر دو، در اثر باد شدید مواج شده اند. 

در ساخت این سازه، از ترکیب بتن پیش‌تنیده (1) و ساختار طناب فولادی استفاده شده است تا مجسمه بدون هیچ تکیه گاه خارجی، ایستاده باقی بماند. نیکیتین، مهندس سازه پروژه، از این روش برای ساخت یکی دیگر از سازه هایش به نام برج اوستانکینو (Ostankino Tower) در مسکو نیز بهره برده است.

 پاورقی

 1 : پیش‌تنیده، روشی ست برای برطرف کردن ضعف بتن در برابر کشش.

قدم به قدم به سوی تندیس مامایف

پیشتر گفتیم که تندیس «سرزمین مادری فرا می خواند» در پارک یادبودهای مامایف کورگان قرار دارد. پس سفرمان را از ورودی این پارک آغاز می کنیم و قدم به قدم، به تندیس نزدیک می شویم. در این مسیر از تندیس ها و مکان های جالبی بازدید خواهیم کرد.

1- ورود به پارک یادبودهای مامایف کورگان

در ابتدای ورود به پارک با سنگ نگاره ای به نام یادمان نسل ها (Memory of Generations) مواجه می شوید. این سنگ نگاره 17 متر طول دارد و بر روی پایه ای ویژه قرار گرفته است. برای ساخت این پایه، از خاک دوازده شهر قهرمان شوروی (1) استفاده شده است؛ شهرهایی که در حین جنگ جهانی دوم، در مقابل ارتش آلمان استقامت کردند و افتخار آفرین شدند. با گذشت از کنار این سنگ نگاره به ردیفی از پله ها می رسید و با بالا رفتن از پله ها، مسیری 223 متری پیش روی تان قرار می گیرد که از دو سو با درختان شالک یا تبریزی احاطه شده است. در این بخش از پارک، می توانید به وضوح، نمایی از تندیس مادر میهن را تماشا کنید. کمی که جلوتر بروید و چند پله را به سوی بالا طی کنید به یکی از میدان های پارک به نام «مبارزه کن برای تلخ ترین پایان» می رسید. در این جا اگر نگاهی به پشت سرتان بیندازید، چشم اندازی زیبا از درخت های شالک و رودخانه ولگا (Volga River) را می بینید.

پاورقی

1: این شهرها چنین نام دارند: لنینگراد (سن پترزبورگ کنونی)، استالینگراد (ولگوگراد کنونی)، مسکو، سواستوپول، اودسا، کی‌یِف، نووراسییسک، کرچ، تولا، اسمولنسک، مورمانسک، مینسک. بسیاری از این شهرها، در حین فروپاشی شوروی از خاک روسیه جدا شدند. 

2- میدان مبارزه کن برای تلخ ترین پایان | Fight to the Bitter End

در میدان «مبارزه کن برای تلخ ترین پایان» استخری وجود دارد و درون آن، تندیس مرد تفنگدار بر روی پایه ای قرار گرفته است. این استخر، در حقیقت تداعی کننده رود ولگاست و تندیس، یادآور قهرمانان جنگی هستند که به درون این رودخانه افتادند. اگر کمی دقت کنید نوشته ای را بر روی مجسمه مرد تفنگدار می بینید با این مضمون:

«هیچ قدمی به عقب برداشته نشود!»

همان دستوری که استالین -رهبر شوروی سابق- به هنگام آغاز نبرد استالینگراد صادر کرد.

3- دیوارهایی که خاموش نمی مانند...

پس از گذر از کنار تندیس مرد تفنگدار، به آرامی از پله ها بالا می روید. در دو سوی این مسیر رو به بالا، دیوارهایی کنده کاری شده و به طول 46 متر به چشم می خورد. این دیوارها نمایانگر شهر ولگوگراد هستند که زمانی به ویرانه ای در آمد؛ اما فرو نریخت و دوباره سر بلند کرد. اشکالی که بر روی دیوار سمت چپ کنده کاری شده اند، همگی همان شعار «حتا یک قدم هم به عقب برداشته نشود» را تداعی می کنند و دیوار سمت راست، جزییاتی از جنگ را به تصویر می کشد. زمانی که از کنار این دیوارها می گذرید، متوجه می شوید که ساکت و خاموش نیستند! از دیوارها صداهایی شنیده می شود که در حقیقت گزارش وضعیت جنگ استالینگراد است؛ گزارشی که توسط گزارشگر شناخته شده روسی، یوری لویتان (Yuri Levitan) در روزهای مبارزه پخش می شد. سرودهای ملی و همینطور صدای ماشین های جنگی و تیراندازی نیز از این دیوارها شنیده می شود که همگی یادآورِ آن پاییز تلخ در سال 1942 تا آن زمستان سرد و گزنده در سال 1943 هستند.

4- میدان قهرمانان | Heroes Square

کمی که بالاتر بروید با دیدنی بعدی مواجه می شوید؛ اما هنوز برای رسیدن به مامایف باید مسافت زیادی را طی کنید. در این بخش یکی دیگر از میدان های پارک به نام میدان قهرمانان (Heroes Square) قرار دارد که شامل حوضچه ای می شود و 6 تندیس دورتادور آن به چشم می خورد. حوضچه باز هم نمادی از رود ولگاست و 6 تندیس اطرافش سربازان شجاع که در جنگ استالینگراد حاضر بودند را به تصویر می کشد. دیواری در سمت چپ این حوض وجود دارد که نقل قولی از واسیلی گروسمان (Vasiliy Grossmsn) بر رویش حکاکی شده است. گروسمان، نویسنده و خبرنگاری بود که از آغاز تا پایان نبرد استالینگراد در شهر باقی ماند. بر روی دیوار نوشته شده است:

بادی آهنین بر صورت شان می خورد اما همچنان بر مسیرشان ادامه می دادند. ترسی ماورایی تمام وجود دشمن را فرا گرفته بود. چه کسی به سوی آن ها حمله ور شده بود، اصلا این افراد فناپذیر بودند؟!

کمی جلوتر باز هم نقش برجسته هایی از نبرد استالینگراد، پیشروی نیروها، ملاقات پس از پیروزی و پیشامدهای پس از جنگ در غرب دیده می شود. یکی از ورودی های تالار افتخار نظامی (Hall of Military Glory) نیز در اینجا قرار دارد.

5- تالار افتخار نظامی | The Hall of Military Glory

تالار افتخار نظامی به شکل یک استوانه ساخته شده است و در وسطش، مجسمه ای قرار دارد. این تندیس، گویی دست یکی از سربازان کشته شده در جنگ است که همچنان مشعلی در دست دارد تا نور ابدی را به نسل های بعدی هدیه دهد. همه روزه در این تالار، گروهی از افراد به صورت افتخاری رژه نظامی می روند. آن ها وظیفه روشن کردن مشعل درون تالار را نیز بر عهده دارند. بر روی دیواره های تالار، 24 پرچم قرار دارد که در حقیقت، موزاییک هستند و طرحی از پرچم را به نمایش می گذارند. بر روی پرچم ها، اسامی کشته شدگان جنگی نوشته شده است. در کنار این پرچم ها می توانید خروجی دوم تالار را ببینید. 

اگر نگاهی به بالای سرتان بیندازید، می بینید که وسط گنبد، خالی ست و قسمتی از تندیس مامایف به وضوح از این جا دیده می شود. همچنین از در خروجی دوم نیز منظره سر تا پای تندیس به چشم می خورد. درون تالار، فضای عجبیبی برپاست، صدای گام های گارد افتخاری و همینطور موسیقی رویاهای روز (Daydreams) که توسط آهنگساز آلمانی، روبرت شومان (Robert Schumann) ساخته شده حال و هوای آن روزهای نبرد استالینگراد را همیشه در سالن زنده نگه می دارند.

6- میدان سوگواری (Grief Square) و مسیر رسیدن به مامایف

 پس از آن که از تالار خارج شوید به میدان سوگواری (Grief Square) می رسید. در اینجا می توانید تندیس مادر عزادار (Grieving Mother) را ببینید؛ زنی که فرزند مرده اش را به آغوش کشیده و نگاهی پر از غم و اندوه به جنازه او دارد. با عبور از کنار مجسمه مادر عزادار، به مسیری باریک می رسید که شما را به سوی تندیس مامایف هدایت می کند. این مسیر، کمی طولانی ست و در کنارش، یادبود تعدادی از سربازان کشته شده در جنگ قرار دارد.

و در نهایت، به مهمترین تندیس پارک یادبودها، یعنی تندیس مامایف یا مادر میهن می رسید. 

7- و در نهایت، تماشای مجسمه مادر میهن از نزدیک 

در نهایت پس از گشتی طولانی در پارک یادبودها، به تندیس مامایف می رسید و با منظره ای بسیار منحصر فرد مواجه می شوید. اطراف مجسمه فضایی سبز و تماشایی وجود دارد و گویی شهر زیر پای تان است. در این جا هر کسی تحت تاثیر عظمت تندیس قرار می گیرد. جزییاتی که در ساخت مجسمه در نظر گرفته شده هر بیننده ای را مسحور خود می کند. مامایف در تمامی روزهای سال زیبا و تماشایی ست؛ با آمدن بهار، تپه های اطراف سرسبز و باطراوت می شوند و جلوه ای فراموش نشدنی در محیط پدید می آید. در شب های زمستانی، نورافکن های محوطه، سراسر روشن می شوند و فضایی رویایی و دل انگیز به محیط می بخشند. مجسمه مامایف همچون تاجی ست که در پارک یادبودها می درخشد پس با دقت آن را از نظر بگذرانید. 

تاریخچه نبرد استالینگراد و دلیل ساخت مجسمه مادر میهن

«یک قدم هم به عقب برداشته نشود!» این دستوری ست که استالین -رهبر شوروی سابق در جنگ جهانی دوم- در زمان هجوم نیروهای آلمان نازی به ولگوگراد صادر کرد؛ البته در آن زمان این شهر را استالینگراد می خواندند و همین کافی بود تا هیتلر چشم طمع به این شهر بدوزد، روس ها بزرگترین دشمن آلمان شمرده می شدند و چقدر زیبا بود اگر هیتلر شهری را از آن خود کند که نام رهبر روسیه را بر خود دارد. 

اگرچه، این تنها دلیل برای تصرف استالینگراد نبود. این جا یکی از شهرهای اصلی صنعتی شوروی شمرده می شد و نزدیک به ساحل رود ولگا قرار داشت. همچنین در این شهر کارخانه های بزرگ ساخت جنگ افزار و تراکتور فعالیت می کردند. فتح این شهر برای آدولف هیتلر، امتیاز بزرگی به حساب می آمد و موجب پاره شدن مسیرهای حمل و نقل شوروی در جنوب روسیه از طریق رود ولگا می شد. همچنین تصرف استالینگراد می توانست کمک نظامی متفقین از راه ایران برای شوروی را بسیار مشکل‌ کند. همان قدر که تمام این موارد ارزش استالینگراد را برای هیتلر افزایش می داد، حفظ این سرزمین را برای استالین حیاتی تر می کرد.

پس نبردِ استالینگراد در گرفت؛ جنگی که اواخر اوت 1942 آغاز شد و تا ۲ فوریه ۱۹۴۳ به طول انجامید. از این نبرد به عنوان یکی از طولانی ترین، مهلک ترین و سرنوشت سازترین نبردهای جنگ جهانی دوم و تمام تاریخ بشر یاد می کنند. شوروی تا این زمان، بخش هایی از خاکش را به نازی ها باخته بود و این شکست، شاید آن ها را به پایان راه شان در جنگ می رساند. سران شوروی می دانستند که زمان کمی برای شان باقی مانده پس هرچه در چنته داشتند به کار بردند. در نبرد استالینگراد هر مرد روسی که می توانست اسلحه در دست بگیرد، راهی جنگ شد و حتا زمانی که مهمات شان تمام شد، مبارزه تن به تن را آغاز کردند.

 تپه مامایف با ارتفاع 103 متر، بلندترین نقطه در شهر استالینگراد (ولگوگراد کنونی) بود و در نتیجه، از اهمیت بالایی برای ارتش ششم آلمان نازی برخوردار بود؛ پس در تاریخ 13 سپتامبر 1942 آلمانی ها به استحکامات مامایف حمله کردند تا این تپه را صاحب شوند. در آن زمان این تپه توسط نیروهای ارتش 62 شوروی حفاظت می شد؛ اما در نهایت آلمانی ها موفق شدند این تپه را به چنگ آورند و زمانی که به تپه دسترسی پیدا کردند، بخش های مرکزی استالینگراد را به وسیله موقعیت استراتژیک خود به آتش کشیدند. اما مردان روس خاموش نماندند؛ در تاریخ 16 سپتامبر 1942، ده هزار تن از ارتش روسیه به تپه مامایف یورش بردند و آن را از آلمانی ها پس گرفتند. این تپه چنان اهمیتی در جنگ داشت که آلمانی ها گاهی در روز، 12 بار به آن حمله می کردند. حتا در تاریخ 27 سپتامبر همان سال، دوباره مالکیت نیمی از تپه به دست ارتش ششم آلمان افتاد. تپه مامایف از آن آلمانی ها بود تا اینکه در نهایت در تاریخ 26 ژانویه 1943 روس ها مجدد آن را تحت مالکیت خود در آوردند. 

نبرد استالینگراد پس از 200 روز، با پیروزی شوروی به پایان رسید؛ انسان های بی شماری در این مبارزه جان باخته بودند و شهر زیر آتش و خون دفن شده بود؛ اما حالا تمامی متفقین، سپاسگزار روس ها و استقامت شان بودند و افرادی که خود را برای سرزمین شان فدا کردند، شایسته یادمانی در خور و چشمگیر؛ اما روسیه هنوز درگیر و دار جنگ بود و تا سال ها پس از جنگ نیز، باید خسارت های وارد شده را جبران می کرد؛ در نتیجه، فرصتی برایش نمانده بود تا یادبودی برای این مردان و زنان جان باخته در استالینگراد بسازد.

زمان می گذشت و شهر استالینگراد، دوباره به روزهای اوجش نزدیک می شد. باید یادبود شایسته شهیدان جنگی ساخته می شد. سرانجام، این کار آغاز شد و چه جایی بهتر از تپه مامایف برای زنده یاد نگه داشتن خاطره از دست رفتگان جنگی؟! مکانی که در جنگ نقش بسیار مهمی را ایفا کرده است و افراد بی شماری برای حفظش جان باخته اند. پس دولت روسیه بین سال های 1959 تا 1967 اقدام به ساخت پارک یادبودهای مامایف کورگان (Mamayev Kurgan) بر روی همین تپه کرد.

در حال حاضر بیش از 35 هزار نفر در زیر این پارک مدفون شده اند که همگی در نبرد استالینگراد کشته شده اند. از جمله این افراد، می توان به واسیلی چویکوف (Vasily Chuikov) اشاره کرد؛ کسی که رهبری نیروهای شوروی را در حین نبرد استالینگراد بر عهده داشت. او اولین ارتشبدی ست که خارج از شهر مسکو دفن شده است. یکی دیگر از افراد سرشناس که در این جا به خاک سپرده شده، واسیلی زایتسف (Vasily Zaytsev) نام دارد؛ او یکی از ماهرترین تک تیراندازهای ارتش سرخ بود که در طول خدمتش بیش از ۴۰۰ نفر از نظامیان ارتش آلمان نازی آلمان را کشت. او را یکی از نمادهای میهن پرستی در روسیه می دانند چرا که داوطلبانه به جنگ رفت و از هر آن چه در چنته داشت دریغ نکرد. جسد زایتسف را در سال 2006 در پارک یادبودها به خاک سپردند. 

اصلی ترین بخش این پارک زیبا، همان تندیس «مامایف» یا «سرزمین مادری فرا می خواند» است. مجسمه ای که در زمان ساختش، بلندترین سازه جهان لقب داشت و نامش، در کتاب رکوردهای گینس نیز ثبت شده بود. 

مامایف، بخشی از یک سه گانه

تندیس مامایف بخشی از یک سه گانه است! در این سه گانه، سه مجسمه وجود دارد و گویی روایتی را تعریف می کنند. در اولین تندیس شمشیر برداشته و به دست سرباز سپرده می شود، در دومین تندیس، شمشیر در دست زنِ در حال مبارزه است و در سومی، شمشیر پس از پیروزی به زمین گذاشته می شود. بد نیست توضیح دهیم که اولین مجسمه عقب به جلو (Rear to Front)، یا جبهه به جبهه (Home Front to the Front) نام دارد و در شهر ماگنیتوگورسک (Magnitogorsk) روسیه قرار گرفته است. از این تندیس در 29 جون 1989 پرده برداری شد. در این تندیس می بینید که یک کارگر شمشیری را به یک جنگجو می دهد.

سومین مجسمه از این سه گانه، در پارک تریپتاور در جنوب شهر برلین قرار دارد و به آن بنای یادبود جنگی شوروی (Soviet War Memorial) می گویند. این بنا در ۸ مه ۱۹۴۹ پرده برداری شد و زنده کننده یاد و خاطره ۸۰ هزار سرباز اتحاد جماهیر شوروی ست که در عملیات فتح برلین جان باختند. بنابر گفته ها تندیس سوم این روزها حال خوبی ندارد و به کیفیت و سلامت آن، توجهی نمی شود. از آن جایی که این بنا در دوران جنگ سرد در ناحیه آلمان شرقی قرار داشت و پس از تخریب دیوار برلین، در محدوده شهر برلین قرار گرفت، طبیعی ست که آلمانی ها دل خوشی از آن نداشته باشند و به حفظ و نگهداری اش اهمیتی ندهند.

 آدرس: روسیه، استان ولگوگراد، شهر ولگوگراد، خیابان ایمن 5 لنین، پارک کورگان

 Address: Mamaev Kurgan, Prospekt Imeni V.i. Lenina, Volgograd, Volgogradskaya oblast', Russia

دیدنی های اطراف

• کلیسای تمام قدیسان | All Saints Church: فاصله 804.6 متر
• قبرستان نظامی | Military Memorial Cemetery: فاصله 600 متر
• یادبود تانک تی-34 | Bashnya T-34: فاصله 170 متر
• موزه جوزف استالین | Joseph Stalin Museum: فاصله 500 متر

نکات شنیدنی درباره مجسمه

1- شمایل این تندیس، در حال حاضر به روی پرچم استان ولگوگراد و همچنین، بر روی لباس ارتش این استان، دیده می شود. 

2- برای رسیدن به نزدیکی این تندیس، باید 200 پله را طی کنید که نمایانگر تعداد روزهای نبرد استالینگراد هستند.

3- بر اساس برخی پیش بینی ها، ممکن است تندیس مامایف تا مدتی دیگر ریزش کند. بر اساس گفته ها، مامایف در سال 2008، به اندازه 222 میلی متر به سمت رودخانه ولگا کج شده بود؛ درحالی که بر اساس اندازه گیری های انجام شده این سازه حداکثر می تواند 260 میلی متر کج شود و پس از آن ریزش می کند. البته تاکنون تعمیرهایی بر روی تندیس صورت گرفته است و مسوولین مدعی اند که خطر رفع شده است؛ اما بازهم نگرانی هایی در رابطه با سلامت سازه وجود دارد.

4- در طول ساخت تندیس مامایف، نیاز بود تا بتن مورد نیاز برای ساخت مجسمه به سرعت تامین شود تا لایه ها خشک نشوند و اینگونه چسباندن شان به هم غیر ممکن شود. در نتیجه، ماشین هایی که برای ساخت مجسمه، بار حمل می کردند به صورت راه راه علامتگذاری شده بودند و لازم نبود این ماشین ها پشت چراغ قرمز بمانند و پلیس با آن ها کاری نداشت تا هرچه سریع تر بار لازم را برای ساخت مجسمه برسانند!

5- تندیس مامایف و پارک یادبودها در حال حاضر در فهرست پیشنهادی روسیه برای ثبت در میراث جهانی یونسکو قرار دارند.