مجسمه آزادی نیویورک | از گذشته تا به امروز

چرا مجسمه آزادی نیویورک ؟

• مشهورترین مجسمه دنیاست.
• از محبوب‌ترین جاذبه‌های گردشگری در سراسر آمریکاست.
• نام آن در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد.
•  یونسکو این مجسمه را  "شاهکار روح انسان" و نمادی برای تعمق در زمینه آزادی، صلح، حقوق بشر، لغو برده‌داری، دموکراسی و ... می‌داند.
• نماد آزادی ایالات متحده و دوستی این دولت با فرانسه به شمار می‌رود و به خاطر خروج آمریکا از استعمار بریتانیا به این کشور اهدا شده است.
• از 350 قطعه مختلف تشکیل شده است.
• ایفل، سازنده معروف برج ایفل این مجسمه را ساخته است.

آشنایی با مجسمه آزادی |  Statue of Liberty

مجسمه آزادی یا تندیس آزادی نیویورک با نام رسمی «آزادی روشنگر جهان» (Liberty Enlightening the World) اثری خیره‌کننده در جزیره آزادی یا لیبرتی آیلند (Liberty Island) در نیویورک است؛ جزیره‌ای خالی از سکنه که 75 درصد آن زیر آب قرار دارد. این مجسمه در سال 1886 به عنوان نمادی از دوستی دولت ایالات متحده آمریکا و فرانسه ساخته شد و در 28 اکتبر همان سال در این محل قرار گرفت تا پیغام خوشامدگویی برای مهاجرانی باشد که از طریق دریا وارد شهر می‌شوند. نکته مهم این است که روی مجسمه به سمت جنوب شرقی‌ست تا کشتی‌هایی که از اقیانوس اطلس به سویش می‌روند آن را کامل ببینند.

این سازه 46 متر ارتفاع دارد و با احتساب سکویش، ارتفاع آن به 93 متر می‌رسد.

چرا مجسمه آزادی ساخته شد؟

در گذشته آمریکا جزوی از مستعمرات بریتانیا به حساب می‌آمد و پس از درگیری‌های بسیار بین این دو دولت، در نهایت آمریکا توانست با کمک فرانسه آزادی خود را به دست آورد. پس از اعلام استقلال آمریکا، دولت فرانسه برای جاودان کردن پیوند دوستی خود با آمریکا، مجسمه آزادی را به این کشور هدیه داد. بنابراین مجسمه آزادی نه تنها نماد استقلال آمریکاست بلکه نشان دوستی این دو ملت است و برای فرانسوی‌ها هم ارزش بالایی دارد.

ثبت ملی و جهانی

اهمیت این اثر باعث شد تا در سال ۱۹۲۴ مجسمه آزادی به صورت رسمی یادبود ملی در نظر گرفته شود و در ۱۵ اکتبر ۱۹۶۶ میلادی به ثبت ملی برسد. نام این اثر در سال 1984 میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت و توجه بیشتری را به خود جلب کرد.  یونسکو این مجسمه را به عنوان "شاهکار روح انسان" توصیف می‌کند که به عنوان یک نماد بسیار قدرتمند و الهام‌بخش برای تعمق، بحث و اعتراض در رابطه با آرمان‌هایی مانند آزادی، صلح، حقوق بشر، لغو برده‌داری، دموکراسی و ... می‌توان از آن یاد کرد. 

تاریخچه مجسمه آزادی

مطرح شدن ایده ساخت مجسمه آزادی

طراح مجسمه آزادی، مجسمه‌سازی فرانسوی به نام فردریک آگوست بارتولدی (Frédéric Auguste Bartholdi) بود؛ کسی که به شدت از آزادی و مباحث نوین روشنفکرانه زمان خود حمایت می‌کرد و توانست شهرت زیادی به واسطه طراحی این مجسمه به دست آورد. بارتولدی در سال 1865 تحت تاثیر صحبت‌های ادوارد رنه د لابوله (Édouard René de Laboulaye)، نظریه‌پرداز حقوق و فعال ضد برده‌داری قرار گرفت که می‌گفت هر بنایی که به استقلال آمریکا اشاره کند، پروژه‌ای مشترک بین مردم فرانسه و آمریکا به شمار می‌آید و پیوند این دو کشور را محکم‌تر می‌سازد. به خاطر جنگ فرانسه و پروس، رقم زدن چنین پروژه مشترکی به تعویق افتاد.

در ژوئن سال 1871، بارتولدی با همراه داشتن معرفی‌نامه‌هایی که توسط لابوله امضا شده بود، با عبور از اقیانوس اطلس راهی آمریکا شد تا با افراد بانفوذ آمریکایی در مورد ایده ساخت مجسمه صحبت کند. با ورود به بندر نیویورک، بارتولدی بر روی جزیره بدلو (که اکنون جزیره آزادی نامیده می‌شود) به عنوان محلی برای نصب مجسمه متمرکز شد؛ جایی که کشتی‌ها برای ورود به نیویورک باید از آن عبور کنند. وی هنگامی که فهمید این جزیره متعلق به دولت ایالات متحده است خوشحال شد و در نامه‌ای به لابوله این جزیره را این گونه توصیف کرد:

«سرزمین مشترک برای همه ایالت ها»

بارتولدی دو بار از طریق راه‌آهن از ایالات متحده عبور کرد و با بسیاری از آمریکایی‌ها روبرو شد که خودشان را همراه این پروژه می‌دانستند؛ اما وی همچنان نگران این بود كه حمایت مردم در هر دو طرف اقیانوس برای اجرای این پروژه کافی نباشد و بنابراین او و لابوله تصمیم گرفتند که تا یک اعلام و اقدام عمومی برای ساخت مجسمه صبر کنند. او ملاقاتی هم با سایمن گرانت (Ulysses Simon Grant)، رئیس جمهور وقت آمریکا داشت که به بارتولدی گفت آماده‌سازی آن جزیره برای نصب مجسمه دشوار است. 

جمع آوری کمک های مالی برای ساخت مجسمه

بارتولدی اولین مدل از ایده خود را در سال 1870 ساخته بود و پس از بازگشت به فرانسه به توسعه این مفهوم ادامه داد. در نهایت در سال 1875، با ارائه پیشنهاد ساخت مجسمه و تامین هزینه‌های آن توسط فرانسه و تامین مکان و پایه برای نصب مجسمه توسط آمریکا، پروژه ساخت مجسمه آزادی به صورت رسمی کلید خورد. بارتولدی در آن زمان پیش از طراحی کامل مجسمه، سر و بازوی مشعل مجسمه را به پایان رساند و آن را در سال 1876 در نمایشگاه یادبود صد ساله در فیلادلفیا و در پارک مادیسون در منهتن از 1876 تا 1882 به عموم مردم نشان داد. علت این کار تامین بودجه مورد نیاز برای ساخت دیگر قسمت‌های مجسمه بود. حتی در همین سال تندیس‌های کوچکی از مجسمه آزادی ساخته شد تا با فروش آن‌ها مشکل بودجه برای ادامه پروژه مجسمه اصلی برطرف شود. با نمایش مشعل در فیلادلفیا، عنوان آزادی روشنگر جهان به مجسمه داده شد و مردم کمک مالی به ساخت مجسمه را آغاز کردند.

سلطنت‌طلبان فرانسوی همچنان مخالف ساخت مجسمه بودند؛ اما لابوله برنامه‌هایی را برای جذب کمک از افراد ثروتمند و قدرتمند ترتیب داد که  از جمله آنها اجرای ویژه در اپرای پاریس در 25 آوریل 1876 و نواختن قطعه‌ای با عنوان La Liberté éclairant le monde، نسخه فرانسوی نام اعلام شده برای مجسمه بود. او توانست با این اجرا نظر بسیاری را جلب کند و از آنها کمک بگیرد. برای نمونه گفته می‌شود برای ساخت مجسمه 91 تُن مس لازم بود و یک کارخانه‌دار فرانسوی 58 تن از این مقدار را اهدا کرد و در اواخر سال 1879، حدود 250000 فرانک جمع شده بود.

روند ساخت مجسمه

بارتولدی دوست و مربی خود، معمار اوژن ویوله لو دوک ( Eugène Viollet-le-Duc) را به این پروژه علاقمند ساخت و او به عنوان مهندس ارشد، یک اسکله آجری را در داخل مجسمه طراحی کرد که پوشش مجسمه روی آن قرار گیرد. پس از مشاوره با ریخته‌گر فلزات، ورق‌های مس را برای پوشش مجسمه در نظر گرفتند؛ به این صورت که ورق‌ها را گرم کرده و سپس استفاده کنند. ضخامت مس فقط 2.4 میلیمتر در نظر گرفته شد و همین موضوع سبک شدن مجسمه را در پی داشت. سر و بازوی مجسمه با کمک اوژن ویوله لو دوک ساخته شده بود که وی در سال 1879 بیمار شد و به زودی درگذشت و هیچ طرحی که چگونه باید مجسمه را به اسکلت درونی آن متصل کرد بر جای نگذاشت.

سال بعد، بارتولدی توانست از حضور طراح و سازنده نوآور دیگری بهره‌مند شود؛ الکساندر گوستاو ایفل (Gustave Eiffel)، معمار مشهور فرانسوی که امروز با اثر جاودانه‌اش، برج ایفل شناخته می‌شود؛ اما ساخت مجسمه آزادی پیش از برج ایفل اتفاق افتاد و در آن زمان هنوز الکساندر به شهرت نرسیده بود. ایفل و مهندس سازه همکار وی، موریس کوچلین (Maurice Koechlin)، تصمیم گرفتند که از اسکلت آجری ساخته شده توسط لو دوک خلاص شوند و در عوض یک اسکلت آهنی بسازند. ایفل تصمیم گرفت از ساختاری سفت و سخت استفاده نکند چرا که ممکن بود منجر به جمع شدن لایه‌های رویی مجسمه و ترک خوردن آن شود. او طرحی ارائه داد که مجسمه در برابر وزش بادهای بندر نیویورک مقاوم باشد و در اثر گرمای تابستان نیز آسیب نبیند. همچنین ترتیب عایق‌بندی سازه را داد تا از خوردگی لایه‌ها جلوگیری کند.

طراحی ایفل، مجسمه آزادی را به اولین نمونه‌ای تبدیل کرد که در قسمت بیرونی، سازه باربری ندارد، بلکه در عوض توسط یک چارچوب داخلی پشتیبانی می‌شود. وی دو راه‌پله مارپیچ داخلی برای دسترسی به تاج تعبیه کرد و راه‌پله‌ای را برای دسترسی به سکوی مشاهده در اطراف مشعل در نظر گرفت.

تحویل مجسمه و انتقال آن به نیویورک

مجسمه تکمیل شده در مراسمی در پاریس، در 4 جولای 1884 به طور رسمی تحویل سفیر ایالات متحده آمریکا در فرانسه شد. البته مجسمه تا ژانویه سال 1885 در پاریس باقی ماند تا پایه آن در نیویورک ساخته شود. 

ساخت پایه مجسمه و جمع آوری کمک برای آن

برای ساخت پایه مجسمه، جایی انتخاب شد که پیش از این یک پایگاه برای ارتش بود؛ قلعه‌ای دفاعی که به فورت وود (Fort Wood) شهرت داشت. ساخت این قلعه به سال‌های 1807 و 1811 برمی‌گشت و از سال 1823، به ندرت مورد استفاده قرار گرفته بود؛ اما در طول جنگ داخلی از آن استفاده زیادی می‌شد. در سال 1881، مجلس نیویورک به ریچارد موریس هانت (Richard Morris Hunt) ماموریت داد تا پایه مجسمه را طراحی کند. او پس از ماه‌ها، طرحی را ارائه داد و زمان ساخت‌وساز حدود 9 ماه تخمین زده شد. وی ارتفاع 35 متر را برای پایه پیشنهاد کرد؛ اما با بروز مشکلات مالی این ارتفاع به 27 متر کاهش یافت. در نهایت دیوارهای سنگی فورت وود به بخشی از پایه‌های مجسمه تبدیل شدند و این نام به عنوان قسمتی از مجسمه جاودان شد. 

آمریکا از سال 1873 با رکود و مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کرد. جمع‌آوری کمک‌های مالی به ویژه برای آمریکایی‌ها دشوار بود و تا سال 1885 کار روی پایه‌ها به دلیل کمبود بودجه با مشکلاتی جدی مواجه شد. ناشری به نام جوزف پولیتزر (Joseph Pulitzer) برای تکمیل این پروژه اقدام به جمع کردن کمک مالی کرد و توانست بیش از 120،000 مشارکت‌کننده را جذب کند که بیشتر آنها کمتر از یک دلار اهدا کردند. سرانجام بودجه لازم فراهم شد که در زمان خود، اتفاق نادری بود زیرا در آن دوران اغلب پروژه‌های عمرانی به دلیل نبود پول متوقف شده بودند و برخی از آنها بیش از 30 سال ساخت‌شان طول کشید. 

انتقال مجسمه آزادی به نیویورک

دولت فرانسه موافقت کرد هزینه حمل مجسمه به نیویورک را بپردازد و  بدنیست بدانید با وجود این که فرانسه بودجه حمل مجسمه به آمریکا را پرداخت کرد؛ اما باز هم بوستون و فیلادلفیا به این کشور برای حمل تندیس کمک کردند. در نهایت در 17 ژوئن 1885، جعبه‌هایی حاوی 350 قطعه مجسمه از طریق آب‌ها وارد نیویورک شد. نیویورکی‌ها شور و شوق زیادی داشتند و 200 هزار نفر از اسکله‌ها و صدها قایق در دریا برای استقبال از کشتی آماده بودند.

نصب قطعات مجسمه در نیویورک و افتتاح آن

قطعات باید روی پایه ساخته‌شده چیده می‌شدند تا مجسمه کامل شود. با توجه به عرض پایه، امکان استفاده از داربست وجود نداشت و کارگران هنگام نصب قسمت‌های بیرونی از طناب‌ها آویزان می‌شدند. بارتولدی قصد داشت چراغ‌هایی را در بالکن مشعل قرار دهد؛ اما مهندسان ارتش از ترس اینکه دیدِ ملوانانِ کشتی‌های در حال عبور از کنار مجسمه کور شود، این پیشنهاد را رد کردند. در عوض، بارتولدی فضاهایی را در مشعل كه با ورق طلا پوشانده شده بود ایجاد کرد و چراغ‌ها را درون آنها قرار داد. برای روشن کردن مشعل و سایر نیازهای برقی، نیروگاهی هم در جزیره ایجاد شد. در دوره ریاست جمهوری استیون گروور کلیولند (Stephen Grover Cleveland) و همزمان با مراسم رژه در 28 اکتبر 1886 این مجسمه طی یک مراسم رسمی در حالیکه در سر جای خود قرار گرفته بود، به آمریکا اهدا و افتتاح شد.

نورپردازی مجسمه آزادی

در شب افتتاح، وقتی نورهای مجسمه روشن شد تقریبا هیچ چیز معلوم نبود تا جایی که مردم آن را شبیه یک کرم شب تاب توصیف کردند تا یک مجسمه نورپردازی شده. بارتولدی برای افزایش بازتاب نور، پیشنهاد طلاکاری مجسمه را داد؛ اما این ایده بسیار گران تمام می‌شد و قابل انجام نبود. هیات فانوس دریایی ایالات متحده در سال 1887 مجسمه آزادی را به دست گرفت و متعهد شد که تجهیزاتی  را برای تقویت نور نصب کند. به رغم تلاش‌های زیاد، با فرارسیدن شب، مجسمه از دیده‌ها پنهان می‌شد و هیچ راهی اثرگذار نبود. هنگامی که بارتولدی در سال 1893 به ایالات متحده بازگشت پیشنهادهای دیگری ارائه داد؛ اما باز هم موفق به بهبود نورپردازی مجسمه نشد. او در یکی از طرح‌هایش بیان کرده بود که باید لابی بسیار وسیعی برای مجسمه ساخته شود که از هر سو نور خورشید به داخل آن بتابد. در ابتدا از این طرح استقبال شد؛ اما این ایده هیچ‌گاه به مرحله اجرا نرسید.

تغییر رنگ مجسمه آزادی

تا سال 1900 رنگ این مجسمه مسی کم رنگ بود؛ اما در این سال مجسمه شروع به تغییر رنگ کرد و کم‌کم سبز شد که علت آن اکسیداسیون مس استفاده شده در مجسمه بود. کنگره آمریکا 62800 دلار را به مرمت و بازسازی مجسمه اختصاص داد تا آن را رنگ کند. با این تصمیم مردم آمریکا اعتراض کردند و بر این نکته پافشاری داشتند که طرح اصلی آن نباید از بین برود. مهندسان ارتش مجسمه را مورد بررسی قرار دادند و متوجه شدند این زنگار روی مجسمه نه تنها ضرری ندارد بلکه از آن حفاظت هم می‌کند. بنابراین شروع به رنگ کردن داخل مجسمه کردند و درون آن یک آسانسور قرار دادند تا گردشگران با سهولت بیشتری به بالای مجسمه بروند. 

 این مجسمه تا سال 1901 توسط هیات فانوس دریایی ایالات متحده نگهداری می‌شد و سپس وزارت جنگ امورات مربوط به آن را بر عهده گرفت. در سال 1901 ، رئیس جمهور تئودور روزولت، دستور انتقال مجسمه به وزارت جنگ را صادر کرد چرا که به عنوان یک فانوس دریایی کارایی نداشت. نظامیان ارتش تا سال 1923 در جزیره بدلو مستقر شدند و پس از آن با حضور پلیس نظامی، جزیره تحت نظر نیروهای نظامی بود.  

استقبال از مهاجران توسط مجسمه آزادی

جنگ‌ها و آشفتگی‌های دیگر در اروپا باعث مهاجرت گسترده به ایالات متحده در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 شد. بسیاری وارد نیویورک شدند و مجسمه را نه به عنوان نماد روشنگری، بلکه همانطور که بارتولدی در نظر داشت، به عنوان نشانه استقبال از آنها در خانه جدید خود می‌دیدند. این دیدگاه با توصیف اما لازاروس (Emma Lazarus) از مجسمه در غزل او به نام غول جدید (The New Colossus) سازگار بود. این غزل ماجرای جالبی داشت که بعدها مورد توجه قرار گرفت. در سال ۱۸۸۳، وقتی که شورای نیویورک سیتی برای تامین هزینه سکوی مجسمه آزادی، از تعدادی از هنرمندان و نویسندگان خواست که قدمی در راه جمع کردن کمک بردارند، لازاروس شعر «غول جدید» را به افتخار این مجسمه جدید، نوشت و در آن پیش‌بینی کرد که این مجسمه، برخلاف مجسمه رودس، که از عجایب هفت‌گانه جهان است، «مادر تبعیدیان» می‌شود و از آنها استقبال می کند. وقتی از وی خواستند که مطلبی در مورد مجسمه بنویسد، در یک برنامه خیریه برای پناهندگان فراری از کشتارهای ضدیهودی در اروپای شرقی حضور داشت و همین موضوع الهام بخش او شد. البته در آن زمان از شعر این شاعر استقبال نشد و او در ۱۹ نوامبر ۱۸۸۷ از دنیا رفت. در سال ۱۹۰۳ با افزایش مهاجرت به آمریکا، این شعر بر سر زبان‌ها افتاد چرا که توصیف دقیقی از مجسمه را ارائه می‌داد. در نهایت در همین سال این شعر بر روی پلاکی برنزی حک شد و آن را در طبقه هم‌کف پایه مجسمه آزادی نصب کردند:

برخلاف غول برنجین نام‌آور یونان

که پاهای پیروزمندش را از خشکی تا خشکی گشاده

اینجا بر دروازه‌های موج‌زده ما، جایی که آفتاب می‌نشیند

توانا بانویی ایستا است، با مشعلی که اخگرش

آذرخشی محبوس است، و نامش «مادر آنان که جلای وطن کردند.»

دست او با آتش راهنما خوش‌آمدگوی جهانیان است، و چشمان آرامش

بر بندرگاهی پل‌زده فرومی‌نگرد که دو شهر خواهر را فراگرفته.

بانو با لبانی بسته ندا سر می‌دهد که: ای سرزمین‌های کهن،

کبکبه پرآوازه خود را نگه دارید؛ و به من بدهید

وامانده‌های خود را، مسکینان خود را، توده‌های درهم کز کرده خود را

که آرزوی تنفس در آزادی را دارند.

وازدگان مصیبت‌زده سواحل پرغلغله‌تان را

راهی کنید، بی‌خانمان‌ها و توفان‌زدگان را سوی من راهی کنید

چراغم را در کنار درب زرین برمی‌افرازم

در همین دوران مهاجری یونانی که از دور مجسمه آزادی را دیده بود آن را این‌گونه توصیف کرد:

من آن بانو را دیدم و گفتم خانم شما خیلی زیبا هستید. بازوهای‌تان را باز کرده و به بیگانگان پناه می‌دهید، انگار برای من ارزش قائل شده‌اید تا کاری انجام دهم و برای خودم در آمریکا کسی شوم. به همین خاطر همیشه مجسمه آزادی در ذهنم باقی می‌ماند.

بین سال‌های 1886 تا 1924 میلادی حدود 14 میلیون مهاجر از طریق نیویورک وارد آمریکا شدند. دیدن مجسمه آزادی حس اضطراب‌شان را کاهش می‌داد و به آن‌ها حس آزادی را القا می‌کرد.

مجسمه آزادی در طول جنگ جهانی

در 30 جولای 1916 و در طی جنگ جهانی، محموله‌های دینامیت و مواد منفجره با تلاش خرابکاران آلمانی در اطراف مجسمه آزادی منفجر شد. در طی این انفجار 5 تن جان باختند و تندیس آزادی هم کمی تخریب شد به ویژه دست راست آن که مشعل را بالا نگه داشته بود. 100000 دلار خسارت به مجسمه وارد آمد و بر اثر این اتفاق، ورود به مجسمه برای 10 روز ممنوع شد. در همین سال 30000 دلار کمک هم برای روشنایی مجسمه جمع شد تا در شب به بهترین وجه ممکن دیده شود. یک کابل برق در زیر آب به جزیره کشیده شد و به پیشنهاد و طراحی شخصی به نام گوتزون بورگلم (Gutzon Borglum) بخش عمده‌ای از مس در قسمت مشعل را با شیشه رنگی یا ویترای جایگزین کردند. در تاریخ 2 دسامبر سال 1916، رئیس جمهور وودرو ویلسون (Woodrow Wilson) کلید مربوطه را فشار داد و مجسمه بالاخره به زیبایی روشن شد. 

در سال 1917 تصویر مجسمه آزادی روی پوسترها چاپ شد تا مردم را به جنگ برای آزادی خود ترغیب کنند. در سال 1924 رییس جمهور ایالات متحده، کالوین کولیج از اقتدار خود استفاده کرد و مجسمه آزادی به عنوان یک اثر ملی اعلام شد. 5 سال پس از این تصمیم یک جوان از بالای این تندیس به پایین پرید و خودکشی کرد و تاکنون تنها همین یک مورد خودکشی موفق از مجسمه اتفاق افتاده است.

در سال 1933، رییس جمهور فرانکلین روزولت دستور داد که تندیس آزادی زیر نظر سازمان پارک‌های ملی (NPS) قرار بگیرد. این سازمان شروع به تبدیل این جزیره به یک پارک کرد و طرح‌هایی را در آن به اجرا درآورد. ساختمان‌های قدیمی این جزیره ویران شدند و پلکانی گرانیتی برای ورود به مجسمه از قسمت پشتی آن احداث شد. کارهای دیگری نیز در راستای رسیدگی به مجسمه صورت گرفت و همین امور باعث شد این مجسمه در سال 1938 چند ماه برای عموم بسته شود.

در طول جنگ جهانی دوم، این مجسمه برای بازدید کنندگان باز بود، اگرچه به دلیل خاموشی‌های زمان جنگ، در شب‌ها روشن نمی شد.

نورپردازی قدرتمند جدیدی در سال 1944 تا 1945 بر روی مجسمه نصب شد و از آغاز روز پایان جنگ جهانی دوم یا همان روز پیروزی در اروپا (V-E Day) مجسمه بعد از غروب آفتاب دوباره روشن شد. در سال 1956 میلادی، نام جزیره بدلو به آزادی یا لیبرتی تغییر پیدا کرد. روشنایی هر شب فقط چند ساعت بود تا اینکه در سال 1957 بود مجسمه هر شب و در تمام مدت تاریکی هوا، روشن باقی می‌ماند.

احداث موزه مهاجرت

در سال 1972 یک موزه با عنوان موزه مهاجرت در کنار مجسمه آزادی توسط رئیس جمهور وقت ریچارد نیکسون افتتاح شد که در سال 1991 به دلیل ایجاد موزه‌ای مشابه در جزیره الیس (Ellis Island) در نزدیکی جزیره آزادی، آن را بستند. از سال 1970 به بعد مجسمه آزادی بُعد سیاسی بیشتری پیدا کرد و گروه های مختلف برای جلب توجه پرچم‌های خود را از آن می‌آویختند؛ برای مثال سازمان حمایت از زنان یا جنبش ضد ویتنام این کار را انجام دادند.

در سال 1976 در جریان یک سری از جشن‌ها یک سیستم نورپردازی بسیار قوی روی مجسمه آزادی نصب و کشتی‌ها و قایق‌های زیادی به اطراف آن آمدند. این جشن‌ها با برگزاری مرام آتش‌بازی در کنار مجسمه به پایان رسیدند. 

مرمت مجسمه آزادی

در سال 1982 اعلام شد که این مجسمه نیاز به مرمت قابل توجهی دارد و در سال 1986 به مناسبت صد سالگی‌اش توسط مهندسان فرانسوی و آمریکایی مورد بررسی قرار گرفت. مطالعات نشان دادند که بازوی راست به طور نامناسب به ساختار اصلی متصل شده است و به دلیل وزش باد شدید، سازه در خطر قرار دارد. باز هم دولت در خواست کمک مالی داد و بیش از 350 میلیون دلار کمک مالی برای نوسازی مجسمه آزادی و جزیره الیس جمع آوری شد. در تبلیغات اعلام شد که برای هر خرید با کارت آمریکایی اکسپرس، این شرکت یک درصد مبلغ در نوسازی مجسمه مشارکت خواهد کرد و همین منجر به جمع آوری مبلغ 1.7 میلیون دلار شد. 

برای مرمت، کارگران بزرگترین داربست ایستاده در جهان را ساختند که منظر مجسمه را نابود کرد و جلوه آن را کاملا از بین برد. از نیتروژن مایع برای از بین بردن لایه‌های رنگی که طی ده‌ها سال در قسمت داخلی ایجاد شده بود، استفاده شد. بازو و شانه بازسازی شدند و مشعل اصلی در سال 1986 برداشته شد و با مشعل کنونی جایگزین شد که شعله آن در طلای 24 عیار قرار دارد. مشعل کنونی پرتوهای خورشید را در طول روز منعکس می‌کند و با نورافکن در شب روشن می‌شود. نصب آسانسورهای جدید از دیگر تغییراتی بود که در این دوران صورت گرفت. تندیس را با دو لایه زغال سنگ پوشاندند تا از زنگ‌زدگی آن جلوگیری شود وبه همه کارکنان لباس‌های محافظ مخصوصی داده شد تا آسیبی نبینند زیرا کار با زغال سنگ ضررهای زیادی دارد. 

تقریبا همه آرماتورهایی (میل گرد) که گوستاو ایفل در کارش استفاده کرده بود تعویض شدند و به جای آن‌ها از میله‌های فولادی ضد زنگ استفاده کردند. همچنین همه لامپ‌های موجود در سازه هم با لامپ‌های جدید جایگزین شدند. این لامپ‌ها بر پایه‌های مجسمه نصب شدند و با پرتوهای خود جزییات تندیس را بهتر نشان می‌دادند. این بازسازی‌ها سرانجام در سال 1986 به پایان رسیدند و در 4 جولای دوباره بازدید از مجسمه برای عموم امکان پذیر شد.

مجسمه در 5 جولای 1986 بازگشایی شد و رئیس جمهور فرانسه در مراسم بازگشایی چنین گفت:

ما نگهبانان شعله آزادی هستیم و آن را بالا نگه می داریم تا همه جهانیان ببینند. 

مجسمه آزادی در قرن 21

بعد از حملات 11 سپتامبر مجسمه آزادی به سرعت به روی عموم بسته شد تا امنیت بازدیدکننده‌ها تامین شود و در سال 2001 دوباره به روی عموم باز شد. در سال 2004 دوباره مجسمه را بستند و در سال 2009 باراک اوباما، وعده بازگشایی آن را محقق کرد. باز هم مجسمه در تاریخ 29 اکتبر 2011 به منظور نصب آسانسورها و راه‌پله‌های جدید بسته شده و همچنین امکاناتی دیگر از قبیل سرویس بهداشتی به آن افزوده شد و در نهایت در 28 اکتبر 2012 مردم دوباره توانستند از آن بازدید کنند. با وقوع طوفان و آسیب‌های ناشی از آن، در 8 نوامبر 2012 دوباره دسترسی به مجسمه ممنوع شد و پس از انجام عملیات تعمیرات و بازسازی و ... در 4 جولای 2013 دوباره درهای مجسمه را به روی عموم گشودند. در 7 اکتبر 2016 ساخت موزه در این جزیره آغاز و موزه جدید 70 میلیون دلاری در 16 می 2019 افتتاح شد. بسته شدن‌ها و بازگشایی‌ها باز هم اتفاق افتاد و آخرین آنها مربوط به شیوع کرونا در سال 2020 می‌شود که از 19 مارس، در های مجسمه آزادی را به روی گردشگران بست. 

این روزها آمریکا را با نمادهای گوناگونی چون پرچم پرستاره، پل‌های مدرن و آسمان‌خراش‌های سربه‌فلک کشیده‌اش می‌شناسند؛ اما هنوز هم مجسمه آزادی ابهت خود را دارد. حدود 100 سال پیش قبل از همگانی شدن سفرهای هوایی، آمریکا را با مجسمه آزادی می‌شناختند چرا که اولین نماد آمریکا بود که مسافران کشتی‌ها با نزدیک شدن به سواحل این کشور، آن را می‌دیدند. این مجسمه از همه محله‌های نیویورک امکان دیدن این مجسمه وجود داشت ولی به مرور زمان برج‌های معروف نیویورک رشد کردند و حالا برای دیدن آن باید حتما به جزیره آزادی رفت. 

معماری و طراحی مجسمه آزادی آمریکا

ویژگی ظاهری و الگوی ساخت مجسمه

بارتولدی و لابوله بهترین راه بیان ایده خود را نمایش آزادی آمریکا در مجسمه می‌دانستند و به همین دلیل به دنبال یک نماد یا الگو در همین کشور بودند تا از آن الهام بگیرند. در تاریخ اولیه آمریکا، دو شخصیت زن به عنوان نمادهای فرهنگی ملت مورد استفاده قرار می‌گرفتند؛ یکی  شخصیت کلمبیا، به عنوان نماد زنانه تجسم‌بخشی به ملیت در ایالات متحده آمریکا که جای توصیف سنتی و تحقیرآمیز اروپایی‌ها از این کشور یعنی "شاهزاده خانم هندی" را گرفته بود و دومی لیبرتاس (Libertas)، الهه آزادی که به طور گسترده در روم باستان به ویژه در میان بردگان رهایی یافته پرستش می‌شد و در فرهنگ آمریکایی نمایشی از آزادی بود. تصویر آن بر روی بیشتر سکه‌های آمریکایی آن زمان دیده می‌شد و در هنرهای مردمی و مدنی به عنوان نماد آزادی به کار می‌رفت؛ از جمله مجسمه آزادی توماس کرافورد (1863 میلادی) در بالای گنبد ساختمان کاپیتول ایالات متحده. بارتولدی، لیبرتاس را به عنوان الگوی مجسمه‌اش برگزید.

ساخت مجسمه توسط ایفل

فرانسوی‌ها مجسمه را از 350 قطعه مختلف در فرانسه ساختند و سپس دوباره مجسمه را از هم باز کرده و به آمریکا فرستادند. ایفل معتقد بود که مس بهترین ماده برای ساخت مجسمه است و با پافشاری خود در نهایت هم مجسمه را از همین جنس ساخت. او به فلزی نیاز داشت که در عین استحکام، قابلیت انعطاف خوبی داشته باشد و به مرور ترک بر ندارد. برای رسیدن به این هدف ایفل، برای ساخت تندیس آزادی از دو لایه فلز استفاده کردند. قسمتی که در داخل مجسمه قرار می‌گرفت از جنس آهن بود و بخش سطحی آن با مس با ضخامت 2.5 میلیمتر پوشانده شد. در نهایت از تسمه‌های آهنی نیز در سطح زیرین لایه مسی استفاده کردند تا برخورد آهن و مس با یکدیگر نیز باعث خوردگی مس نشود. یکی از مهم‌ترین دلایلی که ایفل تصمیم گرفت مجسمه را با فلز بسازد و از تندیس‌های سنگی دور شود، این بود که باید مجسمه را به آمریکا منتقل می‌کردند و احتمال می‌رفت که قسمت‌هایی از تندیس بشکند یا وزن آن قدر بالا برود که دیگر حمل آن به قاره‌ای دیگر ممکن نباشد.

طراحی ایفل در زمان خود بی نظیر بود و تنها مجسمه‌ای به حساب می‌آمد که وزنش هیچ فشاری به سطح بیرونی آن نمی‌آورد. ایفل علاقه‌مند بود که بازدیدکنندگان حتما بتوانند به همه سطح‌های مجسمه آزادی بروند و آن را از نزدیک مشاهده کنند به همین خاطر در بالاترین سطح، یعنی همان تاج مجسمه چند پله مارپیچ قرار داد که امروزه هم قابل استفاده هستند. او طوری تندیس را ساخت که با استفاده از نردبانی 12 متری به داخل مشعل برویم. درون این تندیس 354 پله وجود دارد که با بالارفتن از آن‌ها به قسمت سرِ مجسمه خواهید رسید

در مجسمه آزادی همه چیز سر جای خود و کاملا با نظم قرار گرفته‌اند، این در حالیست که در زمان ساخت، برای بیشتر شدن سرعت در کار، ساخت بخش‌هایی از مجسمه به پیمانکاران محلی واگذار می‌شد و در حقیقت ایفل در بسیاری از قسمت‌ها فقط نقش ناظر را ایفا می‌کرد. 

توجه داشته باشید که مجسمه آزادی کنونی، همان نسخه‌ای که مهندس مشهور ایفل ساخت، نیست و تغییرات بسیاری در آن داده‌اند برای مثال در طرح او مجسمه یک پایه مرکزی و اصلی داشت و حالا دارای دو پایه و ستون است به همین خاطر اگر سبک معماری مجسمه آزادی را مطالعه کردید و حین بازدید با تغییراتی رو به رو شدید تعجب نکنید.

بخش های مختلف مجسمه آزادی آمریکا

تاج مجسمه آزادی

بارتولدی تاجی بر سر مجسمه نهاد که 7 پرتو از میان آن ساطع می‌شود؛ 7 پرتوی نوری که تداعی‌کننده خورشید، 7 قاره و 7 دریا هستند و قرارگیری آنها به همراه مشعل در مجسمه می‌خواهد این منظور را برساند که با این مشعل نور آزادی در جهان پرتو می‌افکند. البته بعضی‌ها هم عقیده دارند که این پرتوها به اورولا (aureola) اشاره دارند. اورولا یکی از شخصیت‌های مقدس در مسیحیت است که ارج و قرب بسیاری میان پیروان این دین دارد. اغلب افرادی که به سوی مجسمه آزادی می‌روند علاقه‌مند هستند که از داخل تاج این تندیس نیز دیدن کنند. جالب آنکه در قسمت تاج این مجسمه 25 پنجره وجود دارد.

داخل مجسمه آزادی و تاج آن

پای مجسمه آزادی

یکی از نکاتی این سازه دمپایی بانو لیبرتاس است که شبیه آنها در قرن نوزدهم استفاده می‌شد و به مرور منسوخ شدند. بارتولدی در نظر داشت که داشتن آزادی مانند داشتن یک زنجیر شکسته است و تصمیم گرفت آن را در مجسمه به نمایش بگذارد؛ اما این امر در روزهای پس از جنگ داخلی بسیار تفرقه‌افکنانه به نظر می‌رسید. غل و زنجیر شکسته‌ای بر پای این مجسمه دیده می‌شود که بیانگر این مفهوم مورد نظر بارتولدی است و لغو ملی برده‌داری را نیز گرامی می‌دارد. نیمی از زنجیر در زیر لباس مجسمه پنهان شده و دیدن آن از زمین دشوار است بنابراین بارتولدی به خوبی توانسته آنچه را می‌خواهد بدون ذره‌ای سوتفاهم و مشکل در درک مفهوم، بیان کند.

لباس مجسمه آزادی

چین‌های لباس لیبرتاس هم جالب توجه هستند؛ در گذشته همه الهه‌های یونانی و به خصوص بانوان، لباس‌های چین‌دار پوشیده‌ای به تن می‌کردند که لباس این مجسمه هم برگرفته از همان الهه‌هاست. گفته می‌شود که بارتولدی بعد از زدن طرح اولیه، مادرش را به عنوان الگو برای طراحی چهره مجسمه قرار داد. 

مشعل مجسمه آزادی

بارتولدی تصمیم گرفت چهره‌ای مسالمت‌آمیز به لیبرتاس بدهد. او در دست راست این مجسمه مشعلی قرار داد که نماد روشنایی و پیشرفت است به همین خاطر به تندیس آزادی، آزادی روشنگر جهان می‌گویند و آن را مترادف "روشنفکری در جهان" نیز قرار می‌دهند. فریدون جنیدی، از پژوهشگران فرهنگ و زبان‌های باستانی، ریشه تاریخی نماد مجسمه آزادی به ماجرای آتش کشیده شدن تخت جمشید مربوط می‌داند؛ واقعه‌ای که به دستور اسکندر و توسط زنی با مشعل صورت گرفت. 

مشعل کنونی مجسمه آزادی مشعل اصلی نیست و تعویض شده و بد نیست بدانید که 24 کیلو طلا در ساخت آن به کار رفته است.

لوح مجسمه

بارتولدی در مورد اینکه چه چیزی در دست چپ مجسمه قرار دهد، مردد بود؛ اما به طرح یک لوح رسید. در ابتدا تصمیم گرفت در مورد قانون روی آن بنویسد؛ اما در نهایت روی آن این عبارت نوشته شد: "JULY IV MDCCLXXVI" این عبارت اعداد رومی هستند که زمان استقلال آمریکا یعنی ۴ جولای ۱۷۷۶ را نشان می‌دهند.

پایه مجسمه آزادی

طراحی هانت برای پایه مجسمه، عناصر معماری کلاسیک از جمله عناصر یونانی و همچنین برخی از عناصر تحت تاثیر معماری آزتک را در بر دارد. وی این پایه را طوری ساخت که بتواند تا چندین سال بعد هم مجسمه آزادی را در جای مخصوصش محکم نگه دارد و از سقوط آن جلوگیری کند. ارتفاع این پایه تقریبا نصف ارتفاع کل مجسمه است و از فراز آن می‌توان نمایی پانوراما از جزیره الیس، بندر نیویورک و ایالت نیوجرسی را مشاهده کرد. چهار طرف از نظر ظاهری یکسان هستند و بالاتر از درهای هر طرف، ده صفحه قرار دارد که بارتولدی پیشنهاد کرد طرح‌هایی مربوط به ایالت‌ها در آنها پیاده کنند؛ اما این کار صورت نگرفت. بالاتر از صفحه‌ها بالکن قرار دارد که توسط ستون‌ها قاب‌بندی شده است و در بالای آن مجسمه ادامه پیدا می‌کند. در بالاترین سطح این سکو محوطه‌ای شبیه به پشت بام یا تراسی وسیع ساخته‌اند. در بالای این سکوی سنگی دری وجود دارد که به داخل تندیس منتهی می‌شود.

کار هماهنگ کردن اندازه ها و استقامت سکو با مجسمه‎ای که ایفل ساخته بود نیز بر عهده معمار نروژی گوشن گیور (Goschen Giæver) بود که توانست به بهترین شکل ممکن ماموریتش را به اتمام برساند.

در ابتدا پیشنهاد داده شده بود که در این پایه سلاح‌های نظامی کار بگذارند تا در زمان حملات دریایی دشمنان به کار گرفته شود که دیری نپایید که با این طرح مخالفت شد. لوییس آکونکیلاس (Louis Auchincloss) که یکی از معماران به نام معاصر است درباره سکوی این مجسمه می گوید:

این سکو به طرز شگفت آوری قدرت اروپای باستان را نشان می‌دهد و به مجسمه آزادی جلوه بیشتری می‌بخشد.

برای رسیدن به بالکن این سکوی عظیم باید 215 پله را پشت سر بگذارید، البته امکان استفاده از آسانسور هم تا این بخش وجود دارد. باید بدانید که از سال 2004 تا کنون برای دسترسی به این بخش از مجسمه آزادی نیز نیاز به رزرو بلیت دارید و بلیت آن به صورت آنی قابل خریداری نیست. چگونگی تهیه بلیت و هزینه‌های آن در قسمت اطلاعات بازدید توضیح داده شده است.

موزه مجسمه آزادی

چندین سال پس از ساخت و راه‌اندازی مجسمه آزادی یعنی در سال 2016 موزه‌ای وسیع در قسمت لابی این مجموعه تاسیس شد. در موزه مجسمه آزادی سه گالری تعاملی ایجاد شده است که تاریخچه مجسمه را بازگو می‌کنند و سقف موزه نیز سکویی است که امکان تماشای مناظر را به شما می‌دهد. مهم‌ترین دیدنی این موزه را می‌توان شعله اصلی و قدیمی مجسمه آزادی دانست. در ادامه در مورد بخش‌های مختلف این موزه توضیحاتی به شما می‌دهیم:

تئاتر همه جانبه (The Immersive Theatre)

 این بخش یک تجربه چندرسانه‌ای و دراماتیک 10 دقیقه‌ای است. در این فضا بازدیدکنندگان با تصاویری احاطه می‌شوند که به ماجرای جنجالی مجسمه آزادی می‌پردازد و یک پرواز مجازی در داخل مجسمه را برای افراد رقم می‌زند. 

گالری مشارکت (Engagement Gallery)

در این گالری روند پیچیده طراحی، ساخت و ساخت مجسمه آزادی را از نگاه بارتولدی و تیم او می‌بینید. 

گالری الهام (Inspiration Gallery)

در این فضا، بازدیدکنندگان به تامل درباره آنچه در موزه دیده و تجربه کرده‌اند وادار می‌شوند و در فضایی خاص قرار می‌گیرند. مشعل اصلی هم در داخل این گالری قرار دارد. همچنین بازدیدکنندگان می‌توانند از طریق دیوارهای شیشه‌ای که گالری را احاطه کرده‌اند از دیدن منظره‌ای پانوراما لذت ببرند. 

سکوی بازدید سقف موزه

این قسمت در بالای موزه قرار دارد و یک پشت بام در دسترس است که بازدیدکنندگان از آن می‌توانند منظره‌های جادویی از مجسم و بندر نیویورک  را ببینند. البته به یاد داشته باشید که سقف موزه ممکن است به دلیل انواع شرایط آب و هوایی مانند باد شدید، باران، برف و ... بسته باشد.

امکانات مجسمه آزادی

• راهنمای صوتی چندزبانه به زبان‌های انگلیسی، اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی، آلمانی، ماندارین، روسی، عربی و ژاپنی
• راهنمای صوتی مخصوص کودکان 6 تا 10 سال به زبان‌های انگلیسی، اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی و آلمانی
• سرویس بهداشتی در لابی
• آسانسور
• نیمکت در محوطه
• مرکز اطلاعات
• فروشگاه تهیه سوغات
• کتابفروشی
• ویلچر
• کیوسک تهیه غذا که به دلیل قیمت‌های بالای آن و تنوع کم محصولات، پیشنهاد می‌شود با خود غذا و خوراکی همراه ببرید. 

ساعت و هزینه بازدید از مجسمه آزادی

روز و ساعت بازدید: همه روزه به جز چهارمین پنجشنبه نوامبر (روز شکرگذاری) و 25 دسامبر از 09:00 تا 15:30

برای کسب اطلاعات دقیق در مورد ساعات کار به این لینک بروید.

هزینه بازدید: چند نوع بلیت برای بازدید از این تندیس وجود دارد که از بین آن‌ها می‌توانید یکی را انتخاب و خریداری کنید:

پدستال (Pedestal) : بازدید از پایه، موزه و نمایشگاه‌های موقت و بخش فورت وود

هزینه: رایگان

بلیت تاج (Crown): این بلیت به شما امکان می‌دهد تا از همه قسمت‌های مجسمه از جمله تاج دیدن کنید؛ اما توجه داشته باشید که تعداد این نوع بلیت محدود است. پس از پیش برای این موضوع تدبیری بیندیشید اغلب برای تهیه این نوع بلیت از 6 ماه پیش اقدام می‌کنند.

شرایط بازدید

• 377 پله از لابی اصلی تا سکوی تاج وجود دارد و یک دستگاه آسانسور در داخل پایه در دسترس است که شما را به بالای پایه می‌رساند. کسانی که از آسانسور استفاده می‌کنند باید از بالای پایه تا تاج 162 پله را طی کنند چرا که از بالای پایه تا پایه تاج دسترسی آسانسور وجود ندارد.
• بازدید از این بخش به افراد دارای مشکلات قلبی و تنفسی، کلستروفوبیا (ترس از فضاهای محدود)، آکروفوبیا (ترس از ارتفاعات)، سرگیجه و نقص تحرک به هیچ وجه توصیه نمی‌شود.
• یکی از مشکلات مهم گردشگران در گشت‌وگذار در قسمت تاج، تهویه نامناسب است و همین موضوع باعث می شود تا دمای هوا نیز بالا برود، به صورت میانگین دمای این بخش 20 درجه سانتیگراد است.
• خرید بلیت قسمت تاج برای یک فرد تنها هر شش ماه یک بار امکانپذیر است و باید حدود 4 ماه قبل از مراجعه برای رزرو آن اقدام کنید.
• در مجموع 240 نفر در روز مجاز به رفتن به این قسمت هستند: 10 نفر در هر گروه، سه گروه در ساعت.

هزینه: 

بزرگسالان: 3 دلار (157,830 تومان)

کودکان (4 تا 12 سال): 3 دلار (157,830 تومان)

کهنسالان (بیش از 62 سال): 3 دلار (157,830 تومان)

توجه: کودکان باید حداقل 1.2 متر قد داشته باشند تا اجازه ورود به بخش تاج را به آن ها بدهند و کودکان زیر 4 سال امکان بازدید از این قسمت را ندارند.

بلیت بازدید را از این لینک می توانید بخرید.

نکات و قوانین بازدید از مجسمه آزادی

• توجه داشته باشید که مجسمه آزادی از مهم ترین جاذبه های گردشگری ایالات متحده است به همین خاطر در روزهای تعطیل گردشگران زیادی به سوی آن می روند. پیشنهاد می کنیم پیش از بازدید در کریسمس و آخر هفته ها بلیت خود را از قبل خریداری کنید.
• بردن غذا و نوشیدنی، کوله پشتی، کیسه خرید، لپ تاپ، چتر، سه پایه، انواع سلاح و هر نوع وسیله خطرناک، قیچی و وسایل تیز، چمدان ها و بسته های بزرگ و ماسک صورت یا هر نوع لباسی که برای پنهان کردن هویت فرد استفاده شود، به داخل مجموعه ممنوع است.
• هر فرد می تواند تنها تلفن همراه، یک دوربین عکاسی و آب در ظرف شفاف همراه داشته باشد. ورود دارو نیز فقط برای فرد مصرف کننده و به اندازه مصرف شخصی مجاز است.
• در این جا کمد یا قفسه ای برای قرار دادن وسایل اضافی تان وجود ندارد و تنها می توانید بهای استفاده از صندوق امانات را که برای 2 ساعت 2 دلار (105,220 تومان) است، بپردازید و از آن استفاده کنید. انواع نوشیدنی (به جز آب)، کالسکه، چتر، لپ تاپ و چاقو جیبی و برخی دیگر از وسایل را نمی توانید در صندوق امانات قرار دهید. 
• در تعطیلات رسمی شاید مجبور شوید زمان زیادی را حتی تا یک ساعت برای ورود منتظر بمانید برای این موضوع از پیش آماده باشید.
• مراحل ورود به مجسمه آزادی شبیه به سیستم امنیتی فرودگاه است.
• همه افرادی که قصد ورود دارند باید کارت شناسایی معتبر و عکس دار همراه داشته باشد.
• افرادی که قصد بازدید از قسمت تاج و شانه مجسمه را دارند باید دو بار بازرسی بدنی می شوند و کسانی که با بازرسی بدنی مشکلی دارند اجازه ورود نخواهند داشت.
• برای بازدید از قسمت تاج بازدیدکننده ها به گروه های مجزا تقسیم می شوند که این گروه ها نباید تعدادشان از 10 نفر بیشتر یا از 6 نفر کمتر باشد.
• هر فرد می تواند نهایتا 4 بلیت رزرو کند.
• بلیت ها قابل انتقال نیستند.
• کودکان حتما باید همراه بزرگسال داشته باشند.
• مراقب بلیت فروشان غیر قانونی باشید آن ها بلیت ها را با قیمت های بالایی در اختیارتان قرار می دهند و به تعهدهای خود نیز عمل نمی کنند.
• ورود حیوانات خانگی به کشتی های این منطقه و مجسمه آزادی ممنوع است.
• در محل یک دستگاه ATM وجود دارد به همین دلیل نداشتن پول نقد از سوی مسئولان پذیرفته نمی شود.

مجسمه آزادی را در ویدیو تماشا کنید

حقایقی درباره مجسمه آزادی

• شماره پای مجسمه آزادی را 879 بر آورد کرده اند.
• از پایه تا تاج مجسمه تقریبا به ارتفاع یک ساختمان 22 طبقه است. 
• خطر اصابت رعد و برق به مجسمه آزادی وجود دارد و مسئولان در صدد رفع این مشکل هستند.
• اگر بادی با سرعت حدود 80 کیلومتر بر ساعت با مجسمه آزادی برخورد کند، این مجسمه 7.6 سانتی‌متر حرکت می کند اما مشعل مجسمه می تواند تا 12.7 سانتیمتر تکان بخورد.
• تصور می شود که بانوی آزادی به صورت تقریبی 60 سال سن داشته است.
• تا به حال چندین تندیس شبیه سازی شده از مجسمه آزادی ساخته شده و در شهرهای مختلف جهان قرار گرفته است. یکی از معروف ترین شبیه سازهای مجسمه آزادی در شهر پاریس و در نزدیکی برج ایفل به چشم می خورد.