مسجد رنگونی ها در آبادان | نماد دوستی بین ادیان مختلف

جنوب ایران از جمله مناطقی است که شاید در سفرهای مان کمتر به آن توجه کرده و از دیدنی های بی شمار آن غافل شده ایم. این خطه بخشی از یادگاری های 8 سال دفاع مقدس را در خود دارد و با وجود ناملایمات روزگار همچنان سرپا ایستاده و زیبایی هایش را حفظ کرده است. امروز می خواهیم سری به این بخش از کشور عزیزمان بزنیم و گشتی در استان خوزستان داشته باشیم. راه آبادان را در پیش می گیریم که به دلیل برخورداری از پالایشگاه نفت و پتروشیمی، راهبردی بودن و هم‌مرزی با کشور عراق، از زمان جنگ جهانی دوم یکی از مهم‌ترین شهرهای خاورمیانه و ایران به شمار می رود. 

مقصد ما در این شهر، مسجدی تماشایی است که شباهت چندانی با دیگر مساجد ایران ندارد و نظر هر تازه واردی را به خود جلب می کند. در این مسجد خبری از کاشی کاری ها و تزیینات ایرانی نیست بلکه در آن چشم تان به سبکی ویژه در ساخت مسجد می افتد و برای لحظاتی شما را با خود به دنیای دیگری می برد. به مسجد رنگونی ها می رویم که نمایشی از معماری هند در ایران به شمار می رود و بنای مذهبی شاخصی در آبادان است. 

همراه کارناوال باشید و قدم به مسجد رنگونی ها بگذارید تا از جلوه های زیبای آن لذت ببرید. 

چرا مسجد رنگونی ها؟

• مسجدی با معماری هندی و کاملا متفاوت با دیگر مساجد است. 
• موزه اسناد خطی و تاریخی در آن قرار دارد.
• متفاوت ترین مسجد ایران است.
• در جوار اروند رود واقع شده است که رودی مهم برای ایران به شمار می رود.

آشنایی با مسجد رنگونی ها | نمایشی از معماری هندی در ایران

یکی از جاذبه های منحصر به فردی که در آبادان می توانید به سراغ آن بروید، مسجد رنگونی هاست که برخی آن را با نام مسجد رانگونی ها نیز می شناسند. پیشینه این بنای تاریخی به دوران قاجار باز می گردد و از آن روزگار تا به امروز در گوشه ای از جنوب ایران خودنمایی می کند. این مسجد در نزدیکی اروند رود قرار گرفته و محل قرارگیری آن نقطه صفر مرزی محسوب می شود.

ویژگی جالب این مسجد استفاده از اصول معماری هندی در ساخت آن است که باعث شده جلوه ای متفاوت داشته باشد و نظر بسیاری از گردشگران را به خود جلب کند. 

آشنایی با اروند رود

اَروَندرود یا اروند یا شط العرب رودخانه پهناوری در جنوب غربی ایران و در مرز کشورمان با عراق است. درازای این رود از قُرنه (شهری در عراق) تا ریزشگاه آن در خلیج فارس به ۱۹۰ کیلومتر می رسد و ریزشگاه آن در میان شهر ایرانی اروندکنار و شهر عراقی فاو قرار دارد. بصره، خرمشهر، آبادان، خسروآباد و فاو از جمله بندرهای مهم در طول این رود هستند که نقش مهمی را در بازرگانی منطقه ایفا می کنند.

تاریخچه مسجد رنگونی ها

ظاهر مسجد رنگونی ها آن قدر برای همه عجیب و غریب است که در نگاه اول این سوال در ذهن هر بازدیدکننده ای شکل می گیرد: "این مسجد چگونه سر از این شهر در آورده و چرا شبیه دیگر مساجد ایران نیست؟" 

انگلیسی ها پیش از آن كه به مسجدسلیمان بروند قراردادهایی را برای اكتشاف نفت با دولت برمه (میانمار کنونی) امضا کرده و فعالیت هایی را نیز در این كشور آغاز کرده بودند. پس از آنکه خبر کشف نفت در مسجد سلیمان به گوش رسید، انگلیسی ها به فکر استفاده از تجارب برمه ای ها در این زمینه افتادند و به همین علت تعداد زیادی از کارگران و مهندسان برمه ای را برای استخراج نفت و ساخت پالایشگاه به ایران آوردند. كشور برمه در جنوب شرقی آسیا قرار داشت و دارای شباهت های آب و هوایی با شهرهای آبادان و مسجد سلیمان بود. پس از فوران نفت در مسجد سلیمان و ارزیابی کمیت و کیفیت آن توسط انگلیسی ها، آنها به فکر تاسیس پالایشگاهی برای پالایش و صدور فرآورده های نفتی افتادند. گفته می شود که الگوی پالایشگاه رانگون (یانگون کنونی)، پایتخت کشور برمه (میانمار کنونی) از سوی مهندسان انگليسی پیشنهاد و مکان آن را هم شهر آبادان در نظر گرفتند. این مکان در کنار رود کارون قرار داشت و امكان تاسيس اسكله برای صادرات نفت در آن فراهم بود.

در سال ۱۲۹۱ خورشیدی بود که پالایشگاه آبادان در جنوب ایران آغاز به کار کرد. در آن زمان این پالایشگاه به عنوان اولین واحد تصفیه نفت ایران و مرکز عمده صدور فراورده‌های نفتی در نیمکره شرقی به شمار می رفت. با پیچیدن آوازه این پالایشگاه در جهان، آبادان به عنوان یکی از شهرهای صنعتی مطرح شد. به دنبال این شهرت هزاران تبعه هندی و پاکستانی راهی این شهر شدند تا از مزایای این دیار بهره ببرند و به کار مشغول شوند. مهم ترین نیازهای هندوها و پاکستانی ها منزل، مسجد و باشگاه بود و آنها در صدد بودند تا راهی برای برآورده کردن خواسته های شان پیدا کنند.

 کارکنان پالایشگاه رانگون، نخستین گروه برمه ای ها بودند که به آبادان آمدند. بیشتر آنها پیرو دین اسلام و سنی حَنَفی بودند؛ اما در میان آنها هندو و بودایی نیز وجود داشت. البته رانگونی ها پیش از استقرار در آبادان در مسجدسلیمان به کار و فعالیت در تاسیسات نفتی اشتغال داشتند. کم کم پاکستانی ها، بنگلادشی ها و رانگونی ها به مغزهای متفکر و کارمندان عالی رتبه فنی در پالایشگاه تبدیل شدند و از مسوولان مسجدی را طلب کردند که به محل کارشان نزدیک باشد. پس از پیگیری های متعدد، بالاخره شرکت نفت با ساخت این مسجد موافقت کرد و قطعه زمینی را به صورت رایگان به این امر اختصاص داد. در سال ۱۲۹1 ساخت مسجد به دست کارگران پاکستانی پالایشگاه آبادان آغاز و به مرور بخش های آن تا سال 1299 تکمیل شد. شیخ عبدالرشید مندل صاحب و استاد عبدالحمید اسلام آبادی، از بانیان این مسجد بودند و دَرِ آن را در سال 1300 به روی مردم گشودند. بر اساس گفته های آقای اشکانی، یکی از پاکستانی های مقیم آبادان اولین متولیان مسجد مهندس علی رنگانی مشغول در کشتی سازی شیپنگ و آقای جودری بودند و بعد از آنها نیز آقای راجا و آقای قاضی کار را ادامه دادند.

هزینه ساخت مسجد به عهده خود پاکستانی های کارمند و کارگر شرکت نفت بود و رانگونی های ساکن پاکستان نیز مبلغی را برای ساخت و ساز مسجد اهدا کردند. آنها معتقد بودند که با این کار مسجد برای شان حلال و عبادت کردن در آن مباح می شود. تعمیرات، بازسازی، رسیدگی به خرابی ها، پرداخت قبوض آب و برق و سایر خدمات را نیز شرکت نفت بر عهده گرفت.

تا مدت ها این مسجد نمادی از همبستگی و گردهمایی پیروان اسلام بود و حتا اهل سنت آبادان، ایرانیان بلوچ، مسلمانان افغان، هندی، نپالی، پاکستانی، بنگلادشی، کشمیری و بنگالی در آن رفت و آمد داشتند. علاوه بر نمازهای روزانه، نمازهای جمعه، عید فطر و عید قربان و مراسم جشن مبعث پیامبر (ص) نیز در این مسجد برپا می شد و این محل به آموزش قرآن به کودکان و نوجوانان نیز اختصاص داشت. متولی مسجد شیخ عبدالرشید مندل نام داشت و شیخ قادری هندی، حاج آقا رنگونی و سپس محمد اسلم راجا امامان جماعت آن بودند.

این مسجد زیبا در زمان پهلوی نیز سرپا بود؛ اما در جنگ تحمیلی ایران و عراق آسیب های بسیاری دید. در زمان جنگ آقای راجا به همراه شخص دیگری با مراجعه به آیت الله جمی -که از او با عنوان نماد مبارزه و مقاومت در آبادان یاد می شود- خواستار برپایی فعالیت های خود در مسجد شدند. آقای جمی از آنها خواستند که به دلیل جنگ و درگیری، فعالیت های این مسجد تا بعد از جنگ تعطیل شود چرا که این محل در نقطه صفر مرزی قرار دارد.

در زمان بازسازی پس از جنگ، دولت کلیه منازل مسکونی مسجد را که آسیب جدی دیده بودند، ویران و پاسگاهی در کنار مسجد دایر کرد. تقریبا نیمی از اراضی مسجد تحت تصرف دولت درآمد و ساختمان اصلی مسجد نیز تغییراتی به خود دید. قسمت زیادی از ساختمان قدیمی مسجد در محدوده ساختمان پاسگاه واقع شد و از بین رفت. قسمت هایی که برای ساخت پاسگاه از آنها استفاده شد عبارتند از: محل سکونت موذن مسجد و خانواده وی، خادم مسجد و پیش نماز مسجد.

با پایان یافتن جنگ و اعلام آتش بس، اقداماتی که از طرف آقای راجا و اداره اوقاف در زمان ریاست جمهوری آقای رفسنجانی صورت گرفت و اجازه ساخت و ساز و ترمیم این مکان صادر شد؛ اما قبل از آن بی توجهی مسوولان امر و حوادث طبیعی تخریب هایی را از خود برجای گذاشته بودند که پیش از این از آنها سخن گفتیم. چندین سال بعد نیز صحبت از ویران کردن این مسجد به میان آمد؛ اما با اقدام به موقع میراث فرهنگی مجوز بازسازی به این سازمان داده شد. ویژگی های خاص این اثر باعث شد تا نامش در تاریخ ۹ فروردین ماه ۱۳۷۸ با شماره ۲۲۸۹ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت برسد و مورد توجه بیشتری قرار گیرد. 

درِ مسجد رنگونی‌ ها همزمان با سومین سفر هیات دولت دهم در 23 دی 1388 به عنوان موزه اسناد تاریخی و خطی بر روی مردم گشوده شد تا همه بتوانند از آن بازدید کنند.

نام پرماجرای مسجد

در اینجا ذکر این نکته ضروری است که نام این مسجد ماندر به معنای عبادتگاه بود؛ اما آبادانی ها نام رنگونی ها را بر آن نهاده بودند. حتا پس از کاهش جمعیت رانگونی ها و استفاده هندی ها از مسجد باز هم این نام بر قوت خود باقی بود. بر اساس اظهارات آقای افضل راجا، نام مسجد در ابتدا مسجد جامع بوده و سپس آقای رنگانی نام آن را رنگانی ها گذاشته است.

سرنوشت رانگونی ها چه شد؟

رانگونی ها در زمان کوتاهی با آبادانی ها کنار آمدند و با آنها هماهنگ شدند. آنها به عنوان همکار و پا به پای مردمان این شهر بنای پالایشگاهی را بر عهده گرفتند که در زمان جنگ جهانی دوم ظرفیت آن به صدها هزار بشكه در روز رسید و نقش مهمی را در تامين سوخت و پيروزی متفقين بازی کرد.

اهالی برمه تا مدت ها در بخش های فنی پالایشگاه در سِمَت های خود باقی بودند تا اینکه مهندسان ایرانی کم کم جای آنها را گرفتند. البته انگلیسی ها، تمایل چندانی به پبشرفت کارشناسان ایرانی نداشتند و به همین علت کمی طول کشید تا ایرانی ها مسوولیت های آنها را بر عهده بگیرند.

با رخ دادن تحولات در صنعت نفت ایران بعد از سال 1357 و آغاز اعتصابات و بيرون رفتن خارجی ها از این صنعت، بسياری از شاغلان خارجی از برمه و هند بار خود را بستند و به وطن خود بازگشتند. مسجد آنها نیز متروک شد و دیگر کسی به سراغ آن نرفت. 

امروزه دیگر اثری از جمعیت قابل توجه رانگونی ها در آبادان نیست؛ اما تعدادی از آنها به دلیل ازدواج با ایرانی ها و يا دلايل ديگر در اين شهر زندگی می کنند. برای آنها این مسجد، چیزی فراتر از یک نمازخانه یا عبادتگاه بود. مسجد رنگونی ها جایی برای تمامی هندی ها و برمه ای ها و تمام کشورهای هندی زبان بود و آدرس سرراستی برای آنها به شمار می رفت. تجمع رسمی برای بیشتر تصمیم گیری های موجود در میان هندی ها و همه همشهریان دور و نزدیک در این مکان صورت می گرفت و مسجد رنگونی ها محلی قابل اتکا برای همه مسلمانان دور از وطن محسوب می شد.

معماری مسجد رنگونی ها

همانگونه که اشاره کردیم، این مسجد ویژگی های معماری هندی را در خود دارد و نمایشی از فرهنگ این مردمان در ایران محسوب می شود. بنای مسجد، آجری است و از ملات آهک و گل محکم در ساخت آن استفاده شده است. می گویند که سازندگان، برخی مصالح مورد نیاز برای ساخت این مسجد از جمله رنگ‌های به کار رفته در نقش و نگارها، را از هند تامین کرده و در بنا به کار برده اند.

ساخت دو تونل هوا در زیر ساختمان مسجد یکی از شگفتی های آن است که از نفوذ رطوبت زمین به پایه‌های مسجد جلوگیری می کند. این مسجد دارای شبستان، حیاط اصلی و مأذنه است. در پیشانی سازه نقشینه‌ای مزین به آیه بسم الله الرحمن الرحیم و عباران لااله الا الله و محمدا رسول الله به چشم می خورد و در ادامه آن نام خلفای راشدین آمده است. خلفای راشدین اصطلاحی است که مسلمانان سنی برای اشاره به افرادی که پس از مرگ محمد (ص) به خلافت رسیدند، استفاده می کنند که عبارتند از: ابوبکر، عمر، عثمان و علی (ع).

نگاهی به بخش های گوناگون مسجد

در ادامه به گوشه گوشه مسجد می رویم و آن را از نمایی نزدیک تر می بینیم:

1- ورودی و حیاط

مسجد رنگونی ها 3 دَر دارد که پس از عبور از آنها و در ابتدای ورود به مسجد، بنای گنبدی شکلی از جنس سیمان به چشم می خورد. در دو طرف این بنا، پلکانی دیده می شود که موذن به هنگام اذان از طریق آنها به بالای بنا می رفته و بانگ اذان سر می داده است.

در حیاط مسجد قسمتی به عنوان وضوخانه وجود دارد که منابع و شیرهای آب برای عبادت کنندگان در آن بوده تا به وسیله آنها وضو بگیرند و آماده برپایی نماز شوند.

2- سقف مسجد

چهار گنبد کوچک بر فراز این بنا خودنمایی می کنند و دو مناره نیز در کنار آنها دیده می شوند. جالب ترین نکته معماری این بنا در سقف آن نهفته است. این قسمت از مسجد تشکیل شده از: لوله‌های نفت در نقش تیرهای اصلی، ریل راه آهن در نقش تیرهای فرعی و آرماتور (میل گرد).

شگفتی دیگر سقف بنا، یکپارچگی و هماهنگی سازه در مقابل تحمل تیرهاست تا جایی که پس از اصابت خمپاره به سقف شبستان، تنها یک سوراخ حدود ۷۰ سانتی‌متری در مرکز و یک سری ترک در تیزه قوس‌ها پدید آمد و آسیب جدی دیگری مشاهده نشد.

3- تزیینات مسجد

تزیینات مسجد رنگونی‌ها نیز برگرفته از تزیینات معابد هندی است و در آن نقش و نگارهای برجسته و رنگارنگ دیده می شود. این تزیینات به گچ‌بری برهشته شبیه هستند؛ اما با سیمان انجام شده اند و می توان نام سیمان بری را بر آنها گذاشت. گچ بری برهشته بسیار برجسته تر از سایر انواع گچ بری هاست به صورتی که قسمت‌های گچ بری شده کاملا برآمده و بیرون زده هستند. 

نکته جالب توجه دیگر در تزیینات مسجد رنگونی ها استفاده از آینه در میان آنهاست که بیشتر در کاخ‌ها، مقبره ها و امامزاده های ایران به چشم می خورد. مسجد رنگونی ها چندین ستون و پنجره گنبدی شکل دارد و شکل ها و علامت ها و گل های موجود بر ستون ها همگی حالت هایی از عبادت و محبت انسان نسبت به خدا و الهیات را به نمایش می گذارند. در قسمت هایی از دیوارهای مسجد نیز گل و بوته های برجسته ای به چشم می خورد که جنس آنها از مصالح بسیار مقاوم است و با وجود قدمت زیاد مسجد همچنان سالم به نظر می رسند. ظرافت، استحکام و چشم نوازی این تزیینات نشان می دهد که اشخاص کاردان و ماهری آنها را طراحی و پیاده کرده اند.

4- فضای درونی مسجد

مسجد شامل دو قسمت سالن و محراب می شود. در گوشه ای از مسجد و بر روی چهارپایه چوبی، کوزه بزرگی قرار داشت که آب آشامیدنی عبادت کنندگان را در آن می ریختند. کف سالن را با موکت پوشانده و محل نمازگزاران نیز به وسیله سجاده هایی مشخص شده بود. در ابتدای ساخت مسجد مکانی برای نصب کولر تعبیه نشد؛ اما چندی بعد متولیان مکانی را برای نصب کولر و سیستم های خنک کننده به وجود آوردند.

5- محراب مسجد

وجود یک محراب گلگون از جمله زیبایی های دیگر مسجد رنگونی هاست. این محراب به شیوه خاصی ایجاد و با انبوهی از اشکال هندسی و نقوش اسلیمی تزیین شده است. رنگ‌های متنوع و طرح‌های دیوارهای محراب نمادی از بهشت برین هستند.

6- قسمت مسکونی مسجد

در گذشته مسجد دو بخش داشت؛ یکی ساختمان اصلی مسجد و دیگری منازل مسکونی. قسمت مسکونی در مجاورت مسجد قرار داشت و جزوی از مسجد به شمار می رفت؛ اما به وسیله دیوارهای پلیتی (ایرانیت) از ساختمان اصلی جدا می شد. در انتهای مسجد چندین اتاق، چهار دستشویی و یک حمام وجود داشت که مورد استفاده قرار می گرفت.

منازل مسکونی مجاور مسجد محل سکونت افراد زیر بود:

• متولی مسجد، آقای محمد اسلم راجا
• موذن مسجد، آقای علی قالبی
• خانواده ای سیاه پوست شامل بیوه و فرزندان مرحوم آقای زاهد
• دو خانواده هندی دیگر به نام های اشکانی زاده و آقای حاج ملا شعبان هندی که از پیش نمازهای مسجد بودند

موزه اسناد تاریخی و خطی آبادان

این مسجد در 23 دی 1388 به عنوان موزه اسناد تاریخی و خطی بازگشایی شد و آثار زیر در آن به نمایش در آمدند:

• نسخه‌هایی از قرآن های خطی
• اسناد تاریخی مربوط به اواسط دوره قاجار تا پهلوی اول شامل مکاتبات مالی و تجاری تجار ایرانی مقیم هندوستان و انگلستان با ایران
• انواع سفته، برات (1)، صورت ریز معاملات و نامه‌های تجاری

پاورقی

1- نوشته‌ای که بر اساس آن شخصی به شخص دیگر دستور می دهد مبلغی در وجه یا حواله کردِ خودش یا شخص ثالثی در موعد معینی پرداخت کند.

نکات جالب در مورد مسجد رنگونی ها

در ادامه برخی نکات و اتفاقات جالب در مورد این مسجد را با هم مرور می کنیم:

*یک افسانه

بعضی از هندی های مقیم آبادان داستان جالبی را در مورد این مسجد روایت می کنند و می گویند که هفت هزار کارگر هندی در مدت یک شب این مسجد را ساخته اند. رییس سابق اداره اوقاف، جناب آقای مقدم و آقای افضل راجا (پسر محمد اسلم راجا) این گفته ها را رد می کنند و بر این باورند که محال است چنین مسجد باشکوهی با این همه ظرافت در یک شب ساخته شده باشد.

* آداب مسجد رنگونی ها

ورود به مسجد با کفش از نظر رانگونی ها نوعی بی حرمتی به حساب می آمد. بنابراین هیچ کس حق نداشت با کفش وارد محیط مسجد شود. هیچ کس نباید در مسجد سیگار می کشید و نکته جالب آنکه زنان اجازه نداشتند وارد مسجد شوند. این امر ریشه در آداب و رسوم پاکستانی ها داشت.

مراسم عید فطر، عید قربان و میلاد حضرت محمد مصطفی (ص) از مراسمی بود که در این مسجد برگزار می شد. البته بنا به اعتقاد اهل تسنن، میلاد و وفات پیامبر در ۱۲ ربیع الاول رخ داده است؛ اما ایشان در این روز فقط مراسم تولد پیامبر را برگزار می کردند که عید میلاد نام دارد. در گذشته جشن های مذهبی کشور ایران نیز در این مسجد برپا می شد.

* پیش نمازهای مسجد رنگونی ها

پیش نمازهای مسجد رنگونی ها نیز ویژگی های خاص داشتند. آنها علاوه بر اینکه آشنا به احکام دینی و پاسخگوی مسایل شرعی و مسلط به ایراد خطبه بودند، نباید لباس به خصوصی می پوشیدند. در واقع پوشش آنها بستگی به قومیت شان داشت مثلا پاکستانی ها، لباس پاکستانی به تن می کردند و بلوچی ها، لباس های بلوچی. حاج ملا شعبان هندی و بعد از وی آقایی به نام مولوی قادری به عنوان پشت امام ها شناخته می شدند. در زمان جنگ، موذن و پیش نماز مسجد، مولوی علاءالدین نام داشت. آخرین پیش نماز مسجد، مُلایی بنگالی و حافظ قرآن بود تا دوران جنگ در آبادان و در قسمتی از اتاق های مسکونی مسجد سکونت داشت. بعد از جنگ و تا زمان حصر آبادان کسی در مسجد نبود و متولی خاصی امور آن را بر عهده نداشت.

* دوستی سنی ها و شیعیان

رانگونی ها سنی مذهب بودند و از مهر و تسبیح استفاده نمی کردند؛ اما در گوشه ای از مسجد طاقچه ای را جهت قرار دادن مهر و تسبیح برای نمازگزاران شیعه تعبیه کرده بودند. برخی شیعیان به دلیل نزدیکی این مسجد به محل کارشان به همراه سنی ها به اقامه نماز جماعت می پرداختند. مردم در گذشته به هنگام فرا رسیدن ساعات عبادت، کار را تعطیل می کردند و به سوی مسجد می شتافتند. در آن زمان جمعیت بسیار زیادی به نماز می ایستادند تا جایی که عده ای مجبور می شدند سجاده های خود را در بیرون از مسجد پهن کنند و به نماز بایستند. این کار باعث می شد تا خیابان های اطراف مسجد نیز مسدود شود.  

در زمان فوت آیت الله العظمی طالقانی، اتفاق جالبی در این مسجد افتاد و پاکستانی های مقیم ایران، مراسم ترحیمی را برای این شخصیت بزرگوار برگزار کردند. نکته اینجاست که بر اساس باور این گروه مقیم ایران، برگزاری مجلس ترحیم برای درگذشتگان مکروه است و آنها هیچ گاه برای عزیزان خود نیز در مسجد مجلس ترحیم برپا نمی کردند. پس برگزاری مراسم ترحیم برای شادی روح آیت الله طالقانی نشانه ای از دوستی و احترام متقابل آنها بوده است.

دیدنی های اطراف

اروند رود در مقابل مسجد

کلیسای سورت گاراپت در فاصله 1.6 کیلومتری

موزه هنرهای معاصر در فاصله 4 کیلومتری

پل کابلی امام رضا (ع) در فاصله 4.2 کیلومتری

و...

دغدغه های کارناوالی

مسجد رنگونی ها یک بنای منحصر به فرد در ایران است؛ اما مسوولان آن چنان که باید، به آن توجه نمی کنند. به قسمت های بسیاری از این بنا، رنگی زده شده که با رنگ سایر بخش های همان قسمت همخوانی ندارد و این خلاف اصول مرمت است. جالب است بدانید که رنگ‌ها از مهمترین ویژگی این بنای تاریخی به شمار می روند و این مرمت غیر اصولی به ارزش این سازه صدمه جدی وارد کرده است.

برخی از قسمت ها به طور کلی در بازسازی فراموش شده اند؛ وضوخانه روز به روز نمای زشت تری پیدا می کند و شیرهای آب آن کاملا خراب هستند؛ این در حالی ست که نام این مسجد در فهرست آثار ملی ایران قرار دارد و باید توجه زیادی به آن شود.

توصیه های کارناوالی

به دلیل گرمسیر بودن این خطه بهتر است در نیمه دوم سال یا اوایل بهار به آن سفر کنید.

مراکز خرید آبادان شهرت خاصی دارند پس حتما گشتی در آنها بزنید و گردش تان را در شهر کامل کنید.

سخن آخر

در برنامه ریزی های تان برای سفر به دنبال مقاصد جدید باشید و البته جنوب کشور عزیزمان ایران را نیز فراموش نکنید. آبادان می تواند خاطره ای خوش و ماندگار را گوشه ذهن تان ثبت کند.

آیا تا به حال به این دیار سفر کرده اید؟

به بازدید از مسجد رنگونی ها رفته اید؟

چه جاذبه های دیگری را در این شهر می شناسید؟

منتظر دیدگاه های شما عزیزان هستیم...