روستای بوژان نیشابور

از میان روستاهای ایران، سری به روستای بوژان نیشابور می زنیم؛ روستایی با ساختار تماشایی و طبیعت سحرانگیز که جای خوبی برای فراموشی دغدغه ها و روزمرگی هاست. در ادامه به شما درباره دیدنی های این روستا می گوییم، شرایط اقامت در بوژان نیشابور را بیان می کنیم و نگاهی به ساختار روستا داریم. با ما همراه باشید تا به شما بگوییم روستای بوژان نیشابور کجاست و چگونه می توانید به آن برسید.

چرا روستای بوژان؟

• روستای بوژان یکی از روستاهای پلکانی ایران است که در دامنه کوه قرار دارد.
• این روستا به عنوان یک تفرجگاه مهم نزد ساکنان نیشابور شناخته می شود.
• طبیعت بکر، آبشارها، چشمه ها و سایر جلوه های طبیعی بر جذابیت های این روستا افزوده و آن را به یکی از مقاصد گردشگری تبدیل کرده است.
• در فصل تابستان می توانید بر روی بوژان به عنوان یک مقصد خنک و خوش آب و هوا حساب باز کنید.

آشنایی با روستای بوژان

بوژان نام روستایی در 21 کیلومتری شمال شرقی نیشابور است که وسعتش به 1225 هکتار می رسد. این روستا در دامنه ارتفاعات جنوبی رشته کوه بینالود جای خوش کرده است و به عنوان یکی از جاذبه های با ارزش استان خراسان شناخته می شود.

روستای بوژان به دلیل وجود طبیعت بکر و دیدنی، ساختار پلکانی و ویژگی های منحصر به فرد تاریخی، مقصدی تماشایی برای گردشگران به شمار می آید. این روستا در ارتفاع 1600 متری از سطح دریا واقع شده و به همین دلیل آب و هوای معتدل کوهستانی بر آن حاکم است و در تابستان ها به دلیل خنکی آب و هوا، بسیاری را از شهرهای اطراف به سوی خود می کشاند. روستای بوژان از شرق به روستای سوقند، از غرب به روستای دربهشت و اردوگاه باغرود، از جنوب به دو روستای بوژآباد و حصار و از سمت شمال به مشهد محدود شده است.

دیدنی های روستای بوژان

بافت پلکانی روستا

یکی از زیبایی های روستای بوژان، دورنمای پلکانی آن است که باعث شده آن را ماسوله نیشابور بخوانند. 

رودخانه و آبشار بوژان

در نزدیکی روستا، رودخانه ای جریان دارد که یکی از جوان ترین رودخانه های جنوبی رشته کوه بینالود است. این رودخانه با عنوان رودخانه بوژان شناخته می شود و از کوه هایی نظیر گودزرد، بوژان و سیاه خانی سرچشمه می گیرد. طول رودخانه بوژان حدود 10 کیلومتر است و در مسیر آن آبشارهای کوچک و بزرگی نیز قرار دارند. یکی از این آبشارها، آبشار بوژان است که در 6 کیلومتری روستا و در انتهای دره ای بزرگ موسوم به دره بوژان قرار دارد. ار تفاع این آبشار به حدود 15 متر می رسد و برای رسیدن به آن حدود 2 ساعت پیاده روی در حاشیه رودخانه لازم است.

فراموش نکنید که رسیدن به این آبشار بدون وجود راهنما یا راه‌بلد محلی و یا پرس و جو از ساکنان کاری خطرناک است و احتمال گم شدن شما وجود دارد.

 تخت هلاکو خان

در قسمت انتهایی بافت روستا و در ورودی دره و نهری به نام درخانه به منطقه ای می رسیم که از جنس کنگلومرا یا ماسه سنگ است. بر اساس منابع تاریخی هلاکوخان، در زمان حمله مغول به نیشابور و ویرانی شهر، با اسب وارد این منطقه شده تا آب رودخانه را برای آبیاری گندم و جو کاشته شده بر ویرانه های نیشابور ببرد.

اماکن مقدس

آرامگاه مطهر امامزاده سلیم در شرق روستا، محل زیارت ساکنان روستای بوژان و روستای بوژآباد است و نسب ایشان به امام زین العابدین (ع) باز می گردد.

امام زاده خواجه گل علی که در قسمت جنوب و با کمی فاصله از روستا واقع شده و فاقد مقبره است. مردم روستا اعتقاد بسیاری به این امامزاده دارند.

دره ها و چشمه های معروف بوژان

بوژان یکی از مقاصد عالی برای طبیعت گردی و کوهنوردی است و دره ها و چشمه های آن شهرت زیادی دارند. از جمله این مکان ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

بازه صدر: دره ای در ابتدای ورودی بوژان در قسمت شرق که در انتهای آن درخت کاج خشک شده ای با قدمت چندین ساله وجود دارد.

مرغزاردره: دره ای در شمال غرب بوژان که درختان گردوی زیاد و آب فراوان و کوه های پرشیب از دلایل زیبایی آن هستند. در اینجا خانه ای معروف به خانه سم قرار دارد که محل اقامت چوپانان برای فرار از سرما بوده است.

دره و چشمه شکراب: دره ای در مسیر صعود به قله شیرباد که به دلیل قرارگیری چشمه شکراب در آن، به این نام خوانده می شود. چشمه شکراب مشهورترین چشمه بوژان است و در فاصله 5 کیلومتری روستا قرار دارد.

چشمه کلاغ چین: چشمه ای که امروزه با نام چهارچشمه شناخته می شود و در 4 کیلومتری بوژان قرار دارد. دلیل نامگذاری این چشمه به سکونت پرندگانی چون کلاغ در اطرف آن به دلیل وجود درختان گردو بازمی گردد. محل این چشمه می تواند نقطه آغاز کوهنوردی در منطقه باشد.

سایر موارد: گوری دره، بازه نادر، دره بوژان، دره پلاسو، چشمه باغ ملا، چشمه دوم کمر

کوه های مرتفع

کوه های بینالود: در قسمت شمال شرقی روستای بوژان و در میان رشته کوه های بینالود، کوه هایی وجود دارند که بر زیبایی منطقه می افزایند. این کوه ها عبارتند از: قله شیرباد با ارتفاع حدود 3300 متر، گود زرد با ارتفاع حدود 3300 متر، کان مس با ارتفاع 3000 متر و قله سرچشمه مرغزار دره با ارتفاع بیش از 3100 متر. از میان این کوه ها، شیرباد به عنوان دومین قله بلند این رشته کوه به شمار می رود و به دلیل وزش بادهای سمگین در این منطقه نام شیرباد را بر آن گذاشته اند. 

کوه های بلقشو: به فاصله 4 کیلومتری از شمال شرق بوژان کوه هایی با سنگلاخ زیاد به چشم می خورند که در بیشتر روزها در حال ریزش هستند. در مورد نام گذاری این کوه ها می توان گفت که بل به معنی بلا و قشو کلمه ترکی به معنی نزدیک شدن است و بلقشو می تواند به معنای به بلا نزدیک شدن باشد. این نام حکایت از آسیب و خطر زیاد در این منطقه دارد.

دیدنی های جالب روستا

خرمنگاه و خانه شیطان: منطقه ای در غرب روستا قرار دارد که در گذشته میدان بزرگی برای جمع آوری گندم و جو مردم بوده و امروزه به خرمنگاه مشهور است. در شرق این مکان، تپه ای به نام خانه شیطان وجود دارد که مورد بازدید قرار می گیرد.

منطقه کال عرب: کوچه ای بسیار با شیب تند و پلکانی در شمال شرق روستا که مورد بازدید گردشگران قرار می گیرد. این منطقه به محلی موسوم به تخت گاه راه دارد که مشرف بر همه منطقه است. اینجا سکونتگاه اصلی اهالی است و از آنجا که ساکنان پس از حمله اعراب به ایران و پذیرفتن اسلام به زبان عربی مسلط شده اند، چنین نامی را برایش گذاشته اند.

محله میان: منطقه ای در قسمت شمال شرق بوژان که قبرستان اولیه ساکنان در آن بوده اما در حال حاضر باغ است.

مراسم سنتی در بوژان

شمایل خوانی در محرم

شمایل خوانی از مراسم های آیینی روستای بوژان و مناطق دیگر است که در محرم رواج دارد. در طی این مراسم، فردی به عنوان پرده خوان رو به روی پرده ای بزرگ و منقوش می ایستد و  از روی تصویر پرده از جنگ ها و مصائب اولیای دین به ویژه اولیای مذهب شیعه و امام حسین سخن می گوید. پرده خوان تمام این روایات را به صورت آهنگین می خواند و سعی می کند که تماشاگرانش را با خود همراه سازد.

تفریحات روستای بوژان

• گشت و گذار در روستا
• طبیعت گردی
• کوهنوردی: قرارگیری روستای بوژان در میان رشته کوه بینالود و امکان دسترسی به ارتفاعات قله شیرباد، کلمیش، دریاچه مرتفع چشمه سبز، خط الراس پایور و … ، بهانه ی خوبی است تا کوهنوردان زیادی به این منطقه بیایند و توان خود را برای فتح قله ها محک بزنند. کوهنوردان زیادی از مسیر چشمه شکراب به قله شیرباد صعود می‌کنند.
• پیک نیک و عکاسی
• جمع آوری گیاهان دارویی: ریواس، سماق، زیره کوهی، آویشن، خارمشک و بسیاری گیاهان دارویی دیگر در کوهستان شمالی بوژان یافت می شود.

سوغات بوژان

به دلیل شرایط مناسب برای باغداری، میوه های این روستا از کیفیت بالایی برخوردارند و می توانند ره‌آورد خوبی برای عزیزان تان باشند. از سوی دیگر پوشش گیاهی خوب و تغذیه مناسب دام و طیور باعث شده تا محصولات به دست آمده از آنها از نظر کیفیت در سطح بالایی قرار گیرند و بسیاری را برای خرید این اقلام به این روستا بکشانند.

در این میان صنایع دستی تولید شده توسط زنان روستا نیز طرفداران خاص خود را دارد. زنان در این روستا به قالیبافی و فرت بافی مشغول هستند و محصولات خود را به گردشگران ارائه می کنند. فرت بافی یا تن بافی به هنر بافت و تهیه چیزهایی از قبیل حوله، چادر شب، سفره، بقچه و... گفته می شود که نخ مورد نیاز آن در نتیجه تابیدن پشم با دستگاه نخ ریسی تولید می شود.

غذاهای سنتی بوژان

تجربیات خوشمزه ای نیز در این سفر وجود دارند که می توانید به سراغ آنها بروید. این تجربیات خوشمزه غذاهای محلی متنوع و مختلفی هستند که در بوژان طبخ می شوند و عبارتند از: بلغور شیر، کشک، کوکو قارچ، کله جوش، حلوای محلی، فطیر مسکه، نان تفدون، انواع آش، کباب، خورشت و آبگوشت.

امکانات روستای بوژان

• آب و برق
• اقامتگاه
• کافه و رستوران
• مسجد

اقامت در روستای بوژان

برای اقامت در این روستا گزینه های زیر را پیش رو دارید:

• استفاده از خانه معلم روستا با ارائه کارت شناسایی
• اقامتگاه های بوم گردی
• هتل در شهر نیشابور در فاصله 22 کیلومتری روستا
• کمپینگ در طبیعت

بهترین فصل سفر به روستای بوژان

میانگین سالانه دما در این روستا 14.3 درجه سانتی گراد و متوسط بارندگی آن 139.9 میلی متر است و نسبت به نیشابور دمایی 5 تا 10 درجه سردتر دارد. بنابراین بهتر است در فصول گرم یعنی بهار و تابستان سفر به بوژان را ترتیب دهید.

بهار: به دلیل وجود تعداد زیادی از درختان میوه، شکوفه ها جلوه خاصی به باغ های بوژان می دهند و منظره ای تماشایی را ایجاد می کنند.

تابستان: آب وهوای معتدل بوژان این فرصت را به شما می دهد تا از گرمای تابستان فرار کنید و در سایه سار درختان سرسبز از تماشای زیبایی های این روستا لذت ببرید.

پاییز: لباس رنگین درختان تصویری متفاوت به این روستا می دهد و بسیاری برای دیدن جلوه پاییزی بوژان راهی این روستای زیبا می شوند.

زمستان: هوا بسیار سرد می شود و برف و یخ بندان روستا را فرا می گیرد. بهتر است در این فصل به بوژان سفر نکنید.

در اینجا نیز دو راه وجود دارد:

مسیر ویژه سنگ نوردان: یکی از مسیرهایی که شما را به آبشار می رساند، توسط هیات کوهنوردی نیشابور ایمن سازی شده است. این  راه بیشتر مناسب افراد ورزشکار و آشنا به سنگ نوردی، می باشد. اگر برای رسیدن به آبشار این راه را انتخاب کنید، در ابتدا وارد رودخانه می شوید و بعد از حدود 10 دقیقه پیاده روی بعد از تنگ شدن دره، وارد مسیر ایمن شده می شوید. بعد از طی این راه به آبشار خواهید رسید. 

مسیر ویژه مردم عادی: می توانید راه پاکوب را که توسط روستاییان برای حمل محصولات توسط چهارپایان ایجاد شده است، را در پیش بگیرید و پس از 20 دقیقه به بالای یال (دیواره) دره می رسید. در اینجا باید مسیر شرقی را ادامه داده تا با کم شدن ارتفاع به سمت رودخانه هدایت شوید. پس از عبور از رودخانه یک فضای درختکاری و تعدادی آبشار کوچک به چشم می خورد اما برای دیدن آبشار اصلی راه سمت راست رودخانه را ادامه دهید. این مسیر حدود 100 متر از آب بالا می آید و 300 متر امتداد دارد.

پس از طی این مسیر از کنار آبشار کوچک دیگری گذر می کنید و با ادامه مسیر در همان سمت رودخانه، پس از 15 دقیقه آبشاری با طول 24 متر را در انتهای دره خواهید دید. در این قسمت عرض دره به کمتر از 5/2 متر می رسد و در صورت تمایل برای ادامه مسیر باید از یک راهنمای باتجربه و آمادگی جسمانی استفاده کنید.

معماری روستای بوژان

بافت مسکونی بوژان، در حاشیه رودخانه به صورت دو قسمت جدا از هم گسترش یافته است. در شرق رودخانه معبر اصلی روستا قرار دارد و در پیرامون آن کوچه ها بدون هیچ نظمی شکل گرفته اند. مسجد روستا درست در وسط روستا قرار دارد و عصرها، محل تجمع ساکنان روستاست. 

خانه های قدیمی هنوز هم در گوشه و کنار روستا وجود دارند اما خانه های جدید بیشتر به چشم می خورند. خانه های روستا بر روی شیبی ملایم، به صورت متمرکز و  پلکانی شکل گرفته اند و در قلب کوه جای دارند؛ اولین خانه در پای کوه شکل گرفته و آخرین خانه بر بلندترین نقطه ساخته شده است و پشت بام هر خانه نقش حیاط و معبر را برای خانه بالایی دارد. اگر از داخل معابر روستا به خانه ها نگاه کنید، آنها را به شکل آپارتمان هایی می بینید که بدون پیروی از نظم خاصی در کنار یکدیگر چیده شده اند.  از دلایلی که برای استفاده از معماری پلکانی در این روستا وجود دارد می توان به مسئله قبله خانه، نداشتن دید خانه ها به یکدیگر و کمبود زمین و غیرمسطح بودن آن اشاره کرد.

ساختار و طراحی خانه ها

ساختار خانه ها به شکلی طراحی شده که ساکنان کمترین فاصله را با دام و طیور همچون گاو و گوسفند و مرغ داشته باشند. خانه ها در بوژان دو طبقه هستند؛ طبقه پایین به طویله، کاهدان و محل نگهداری علوفه و شیر اختصاص دارد و در طبقه بالا ساکنان خانه، اقامت می کنند. خانواده هایی که دام بیشتری دارند آن ها را به وسیله دیوار از هم جدا می سازند. 

هر خانه شامل اتاق هایی با کاربری های متفاوت است. یکی از اتاق ها خانه نو نام دارد که مخصوص میهمان است و اعضای خانواده کمتر در آن رفت و آمد می کنند. در قسمتی دیگر نشیمن قرار دارد که محلی است که بیشتر اوقات ساکنان خانه در آن سپری می شود.

در اکثر خانه ها آشپزخانه به خانه متصل شده است، برخی خانه ها حمام و توالت در داخل خانه و یک توالت هم در حیاط  دارند اما برخی از این امکانات محرومند و باید از حمام عمومی روستا استفاده کنند.

در برخی از خانه ها، رفت و آمد مردم از طریق دالان ها و راهروهای پر پیچ و خم صورت می گیرد. در گذشته، این دالان ها نقش بسیار مهمی را در حفظ امنیت خانه ها ایفا می کردند چرا که جلوی دالان ها دری وجود داشت که به هنگام احساس خطر بسته می شد و ساکنان خانه را در خود حفظ می کرد.

تاریخچه روستای بوژان

بوژان، روستایی با سابقه کهن تاریخی است و بسیاری بر این عقیده اند که ساکنان قدیمی این روستا از بزرگان و افراد سر شناس آن زمان بوده اند. در حدود 700 سال پیش وقوع سیل، این روستا را به کلی ویران کرد و فقط قسمت های کوچکی از آن سالم ماندند و به همین دلیل جمعیت بوژان روز به روز کمتر شد. مردمی که از این روستا کوچ کرده بودند پس از مدتی به این منطقه بازگشتند و در قسمت جنوبی بوژان ساکن شدند که امروز با عنوان روستای بوژآباد شناخته می شود.

پس از مدتی درختان و گیاهان شروع به رشد کردند و سراسر کوه را فرا گرفتند. ساکنان سابق با این تصور که این گیاهان می توانند سد راه سیل شوند باز هم به این روستا بازگشتند. امنیت و آبادانی در بوژان گسترش یافت و دوباره رونق سابق خود را به دست آورد. به دستور ناصر الدین شاه، در زمان سلطنت وی، مالیات روستا به فردی به نام رئیس العلماء از علمای بوژان داده می شد. این فرد کدخدای روستا بود و حفظ امنیت آن را بر عهده داشت. وی با دریافت مالیات از افراد ثروتمند و بخشیدن مالیات افراد فقیر باعث دلگرمی مردم و آبادانی بوژان شد. بسیاری از مردم شهر راهی بوژان می شدند و خانه هایی را برای سکونت از ساکنان اجاره می کردند. رئیس العلماء و نوادگانش در حدود 100 سال، بوژان را در اختیار داشتند و تقریبا در سال ۱۳۲۰ این روستا به دست ماموران دولتی افتاد.

در سال 1341 دوباره سیل عظیمی به راه افتاد و مجددا این روستا را ویران کرد. 15 نفر از ساکنان روستا به دلیل طغیان رودخانه از بین رفتند. در ابتدا رودخانه بوژان از وسط دو معبر شرقی و غربی روستا می گذشت و مردم با ایجاد سدی بر روی آن از محل تجمع آب به عنوان حوضچه ای برای آب تنی استفاده می کردند. سنگ های بزرگی به همراه سیل به سمت بوژان آمد و همه چیز را بر سر راه خود نابود ساخت اما باز هم ساکنان توانستند به این روستا رونق دهند.

در مرداد ماه سال ۱۳۶۵ سیل از قسمت شمالی کوهستان به سمت بوژان سرازیر شد. این سیل به جان مردمانی افتاد که برای تفرج و تفریح به بوژان آمده بودند، خودروهای زیادی در مسیر رودخانه از بین رفتند و سیل، ۲۰۰ نفر زن و مرد از جمله 12 نفر از اهالی روستا را با خودش برد.

عده ای در زیر گل و لای ناپدید شدند و همه اعضای برخی خانواده ها به طور کامل از بین رفتند. با وقوع این سیل و تاثیرات روانی آن بر روی مردم نیشابور، دیگر کمتر کسی به بوژان می آمد و  سقوط هواپیمای مسافری در قسمت شمالی روستا در اسفندماه سال ۱۳۶۵ و کشته شدن تمام سرنشینان آن به ترس مردم از این منطقه افزود.

پس از گذشت سال ها ساکنان قدیمی روستا باز هم توانستند بوژان را احیا کنند تا جایی که به یکی از مهم ترین تفرجگاه های نیشابور تبدیل شود.

مردم روستای بوژان

بر اساس آمار، تعداد ۲۶۶ خانوار در این روستا به صورت ثابت و متغیر زندگی می کنند که از میان آنها حدود ۸۰۰ نفر به طور ثابت در روستا سکونت دارند و نزدیک به ۳۰۰۰ نفر در زمستان روستا را ترک می کنند و به شهر می روند. همه مردم روستا مسلمان و پیرو مذهب شیعه هستند.

مردم مسن روستای بوژان در بیشتر اوقات لباس محلی به تن دارند اما جوانان بیشتر در جشن و شادی لباس محلی می پوشند. لباس زنان روستا رنگین کمانی از رنگ هاست و از پارچه‌های طرح‌دار و رنگارنگ در دوخت آنها استفاده می شود.

موسیقی در بوژان

استان خراسان مرکز موسیقی محلی مانند دوتار، تار و ... است و آهنگسازان و نوازنده های بسیاری را در خود جای داده است. این هنر به مردم روستای بوژان نیز رسیده و نواختن سازهای سنتی و اجرای آوازهای محلی خراسان در جشن ها و مهمانی های آنها نیز دیده می شود. از جمله این ساز ها می توان به  دوتار، دایره زنگی، قشمه، دهل و سرنا اشاره کرد که جایگاهی ویژه نزد مردم بوژان دارند.

رقص چوب بازی

رقص چوب بازی مجموعه حرکاتی ریتمیک است که توسط دو نفر انجام می شود. این رقص در مراسم شادی و به ویژه ازدواج از جایگاه خاصی برخوردار است و اجرای آن جزو مهم ترین بخش جشن به شمار می آید. ازهای دهل و سرنا یا دایره در این مراسم نواخته می شوند و شرکت کنندگان در رقص چوب های کوتاهی در دست می گیرند. با آغاز موسیقی، شرکت کنندگان در رقص شروع به انجام حرکات مخصوصی می کنند و  در هر حرکت چوب های شان را به هم می زنند.

این رقص باید دو نفره انجام شود اما اگر تعداد شرکت کنندگان زیاد بود می توانند به گروههای دو نفره تقسیم شوند و در کنار هم به اجرای مراسم بپردازند. این بخش مراسم سنتی رو ببریم توی مردم شناسی ب نظرم. چون همیشه ک نیست این رسم

پوشش گیاهی و جانوری بوژان

حدود 23 درصد از گیاهان منطقه بوژان دارای خواص درمان هستند و یپروانه آسایان(Papilionaceae)، تیره های کاسنی (Asteraceae)، نعنایان(Lamiaceae) و گل گاو زبان(Boraginaseae) از فراوانترین آنها به شمار می روند.

پوشش جانوری روستا به دام ها و طیور ختم می شود اما به طور کلی در رشته کوه های بینالود حیواناتی از قبیل قوچ، میش، عقاب، پلنگ، گرگ، شغال و روباه نیز زندگی می کنند.

؟؟

دلیل نامگذاری روستای بوژان

• این روستا در میان ساکنان شهر نیشابور و به گویش اهالی نیشابور، بُژ یا بِجُو نامیده می شود و بوژان در این گویش به معنای رشد کرده به کار می رود. 
• برخی دیگر می گویند به دلیل وجود گیاه بوژانه در این منطقه نام بوژان را بر این روستا گذاشته اند. این گیاه برگ های ریز و کوچک، ساقه بلند و بوی تندی دارد و برای جلوگیری از پوسیده شدن لباس ها توسط موریانه، این گیاه را داخل آنها می گذارند.
• از سوی دیگر می توان ریشه بوژان را در لغت بوران جستجو کرد. بوران به معنی باد شدیدی است که زمان بارش برف دانه های برف را جابه جا می کند و احتمالا این اسم را به خاطر هوای کوهستانی و سرد روستای بوژان به آن داده اند.  
• در فرهنگ دهخدا و معین، بوژ به معنی گرداب، سیلاب سهمگین یا تب سنگین بدن آمده است. در برخی منابع کلمه بوژنه به معنای غنچه و شکوفه درخت به کار می رود و اهالی بوژان نیز به غنچه بوژ می گویند. در این صورت از ترکیب پسوند "ان " با بوژ می تواند به مکان سیلاب های سهمگین یا  محل پر از شکوفه و غنچه اشاره داشته باشد.
• عده ای می گویند که بوژان از کلمه بوژ آمده است که دارای معانی مختلفی می باشد. در برخی متون این کلمه به معنای روییدگی و به وجود آمدن سبزی بر روی لباس ها، گلیم و فرش در نتیجه رطوبت و نم زیاد، به کار رفته است و در برخی دیگر معانی دیگری مانند گرداب، زنبور سیاه و  تنه درخت دارد.
• از  پسوند بوژان برای نامگذاری چشمه ساران یا مرغزاران نیز استفاده می کنند و احتمال می رود که به دلیل سرسبزی منطقه و وجود چشمه های فراوان، نام بوژان را بر آن گذاشته باشند.
• باید توجه داشت که جای جای نیشابور روستاهایی همچون بوژ آباد، بوژ مهران، حصار بوژان و غیره وجود دارد که نامی شبیه به بوژان دارند و همگی دارای آب و هوای مشترکی هستند. همین امر سبب شده تا احتمال ریشه بوژنه یا بوژ بیشتر درست به نظر آید و بوژان به معنی درختان پر از شکوفه و گل در فصل بهار تعبیر شود.

سخن آخر

به یکی از روستاهای پلکانی ایران سر زدیم و به تماشای زیبایی های بوژان نیشابور نشستیم. آیا شما این روستا را می شناختید؟ اطلاعاتی در مورد دیگری ماسوله های کشور دارید؟

به نظر شما آیا تبلیغات کافی در جهت معرفی این نوع معماری صورت می گیرد؟

منتظر دیدگاه های تان هستیم.