مجسمه آزادی نیویورک | از گذشته تا به امروز

اگر می خواهید پیرامون سرنوشت یک کشور اطلاعاتی به دست بیاورید، بدون شک بهترین راه این است که تاریخ آن سرزمین و مردمان را ورق بزنید. این چنین است که با وقایع تلخ و شیرین روزگاران گذشته آشنا می شوید و سفری به اعماق تاریخ را تجربه می کنید؛ اما به راستی چند نفر را می شناسید که برای مطالعه تاریخ وقت بگذارند؟! به همین خاطر و برای آن که تاریخ فراموش نشود، از دیرباز نیاکان مان یادواره هایی می ساختند تا حوادث گوناگون را از یاد نبرند و آیندگان را هم از سرنوشت شان باخبر کنند.

 در سراسر دنیا، تندیس ها، مقبره ها، کاخ ها و بناهای تاریخی بسیاری وجود دارند که هر کدام گوشه ای از تاریخ را روایت می کنند. در این میان اما تندیس هایی که ساخته می شوند حرف های بسیاری برای گرفتن دارند چرا که هر یک به مناسبت زنده نگه داشتن یاد و خاطره یک حادثه مهم و یا فردی تاثیرگذار شکل می گیرند. امروز کارناوال را همراهی کنید که سفری خاطره انگیز در پیش داریم؛ می خواهیم به سراغ یکی از فوق العاده ترین یادبودهای جهان برویم؛ مجسمه آزادی. حتما تا به حال تصویری از مجسمه آزادی دیده اید؛ تندیسی از یک بانو که در قلب نیویورک واقع شده است. این تندیس تا سال ها لقب بلندترین مجسمه جهان را به دوش می کشید و حالا هم بعد از گذشت حدود 140 سال از ساخت آن، به عنوان مشهورترین مجسمه دنیا شناخته می شود. کارناوال این بار از مجسمه آزادی دیدن می کند تا بیشتر با ماجراهای ساخت، معماری و بخش های مختلف آن آشنا شود. با ما همراه شوید تا با هم در گذشته آمریکایی ها کندوکاو کنیم.ورود به صفحه اختصاصی نیویورک

چرا مجسمه آزادی؟

• مشهورترین مجسمه دنیاست.
• حاصل در کنار هم قرار گرفتن 350 قطعه مختلف است.
• نام مجسمه آزادی در فهرست جهانی یونسکو می درخشد.
• نماد آزادی ایالات متحده و دوستی این دولت با فرانسه است.
• از محبوب ترین جاذبه های گردشگری در سراسر آمریکاست.
• ایفل، سازنده معروف برج ایفل این مجسمه را ساخته است.

معرفی مجسمه آزادی |  Statue of Liberty

مجسمه آزادی، تندیسی است به ارتفاع 46 متر (با احتساب ارتفاع سکویش 93 متر) که در سال 1886 ساخته شد تا نمادی باشد از دوستی بین دولت ایالت متحده آمریکا و فرانسه. برای دیدن این شاهکار هنری باید به جزیره آزادی یا لیبرتی آیلند (Liberty Island) در نیویورک برویم؛ جزیره ای خالی از سکنه که 75 درصد آن زیر آب قرار دارد و امروز از بازدیدکنندگان مجسمه آزادی میزبانی می کند. مجسمه آزادی را در اینجا قرار دادند تا خوش آمدگوی افرادی باشد که از طریق دریا وارد شهر می شوند؛ اما امروزه مجسمه آزادی آن قدر محبوب شده که گردشگران از سایر نقاط ایالات متحده آمریکا به لیبرتی آیلند می روند تا چند دقیقه از این تندیس زیبا دیدن کنند. این اثر خارق العاده در سطح جهان به قدری محبوب شد که در سال 1984 میلادی نامش در فهرست جهانی یونسکو به ثبت رسید.

علت ساخت این مجسمه را باید در سال ها پیش جستجو کرد؛ درست همان زمانی که آمریکا جزوی از مستعمرات بریتانیا به حساب می آمد. پس از درگیری های بسیار بین این دو دولت، در نهایت آمریکا توانست با کمک فرانسه آزادی خود را به دست آورد. پس از اعلام استقلال آمریکا، دولت فرانسه برای جاودان کردن پیوند دوستی خود با آمریکا، مجسمه آزادی را به این کشور هدیه داد. بنابراین مجسمه آزادی نه تنها نماد استقلال آمریکاست بلکه نشان دوستی این دو ملت است و برای فرانسوی ها هم ارزش بالایی دارد.

برای ساخت این سازه از چهره بانویی به نام لیبرتاس (Libertas) الهام گرفته شد. این بانو در اساطیر یونانی الهه آزادی بوده است و در میان فرانسوی ها محبوبیت زیادی دارد. این مجسمه مشعلی در دست راست دارد که نماد روشنایی است به همین خاطر به تندیس آزادی، اینلایتنینگ دِ ورلد (Enlightening the World) نیز گفته می شود. این عبارت به معنای روشنایی جهان است و آن را مترادف "روشنفکری در جهان" نیز قرار می دهند. اگر با دقت بیشتر به تصاویر نگاه کنید متوجه خواهید شد که در دست چپ تندیس هم یک لوح وجود دارد که روی آن این عبارت نوشته شده است: "JULY IV MDCCLXXVI" این عبارت اعداد رومی هستند که زمان استقلال آمریکا یعنی ۴ ژانویه سال ۱۷۷۶ را نشان می دهند.

جالب است بدانید که گردشگران اجازه دارند به داخل مجسمه آزادی بروند؛ درون این تندیس 354 پله وجود دارد که با بالارفتن از آن ها به قسمت سرِ مجسمه خواهید رسید. نکته دیگری که مجسمه را خارق العاده می کند، این است که فرانسوی ها آن را از 350 قطعه مختلف در فرانسه ساختند و سپس دوباره مجسمه را از هم باز کرده و به آمریکا فرستادند. معماری و چگونگی ساخت این مجسمه بسیار جذاب است که در بخش معماری بیشتر به آن می پردازیم.

این روزها آمریکا را با نمادهای گوناگونی چون پرچم پرستاره، پل های مدرن و آسمان خراش های سر به فلک کشیده اش می شناسند؛ اما هنوز هم مجسمه آزادی ابهت خود را دارد. حدود 100 سال پیش و قبل از این که تصویربرداری هوایی به امری عادی بدل شود، همه آمریکا را با مجسمه آزادی می شناختند و از همه محله های نیویورک امکان دیدن این مجسمه وجود داشت ولی به مرور زمان برج های معروف نیویورک رشد کردند و حالا برای دیدن آن باید حتما به جزیره آزادی رفت. در سال ۱۹۲۴ مجسمه آزادی به صورت رسمی یادبود ملی (1) شد. 

در ادامه از زاویه نزدیکتری به این شاهکار هنری می نگریم و ویژگی های ظاهری آن را بررسی می کنیم.

پاورقی:

1- یادبود ملی اصطلاحی است که در ایالات متحده آمریکا به کار می رود و چیزی شبیه به پارک ملی ست با این تفاوت که رییس جمهور وقت باید تصمیم بگیرد که کدام منطقه جزو یادبود ملی شود و بلافاصله پس از اعلام تصمیم وی، آن ناحیه به یادبود ملی تبدیل می شود.

معماری و ساخت مجسمه آزادی آمریکا

سازنده تندیس باشکوه آزادی، مجسمه سازی فرانسوی به نام فردریک آگوست بارتولدی (Frédéric Auguste Bartholdi) بود. او به شدت از آزادی و مباحث نوین روشنفکرانه زمان خود حمایت می کرد. این مجسمه ساز قهار شهرتش را مدیون مجسمه آزادی ست. فردریک در ساخت مجسمه آزادی از الکساندر گوستاو ایفل (Gustave Eiffel)، معمار مشهور فرانسوی نیز کمک گرفت. الکساندر ایفل را همه با اثر جاودانه اش، برج ایفل می شناسیم؛ اما ساخت مجسمه آزادی پیش از برج ایفل اتفاق افتاد و در آن زمان هنوز الکساندر به شهرت نرسیده بود. در واقع مجسمه آزادی و چالش هایی که برای وی در پی داشت باعث شد تا او بتواند سازه فوق العاده برج ایفل را با استحکام و زیبایی فعلی اش بسازد. همکاری و فکر این دو سازنده نابغه بود که باعث خلق مجسمه آزادی آمریکا شد.

اولین بار ادوارد رنه د لابوله (Édouard René de Laboulaye) حقوقدان فرانسوی در سال 1865 ایده ساخت مجسمه آزادی را مطرح کرد و پس از مدتی صحبت درباره چگونگی ساخت و ساز آن و بررسی طرح های مهندسان مختلف، سرانجام کار ساخت مجسمه به فردریک واگذار شد. علت اصلی که با ساخت این مجسمه موافقت کردند این بود که سران مملکت معتقد بودند که این یادبود می تواند پیوند میان آمریکا و فرانسه را محکم تر کند. گفته می شود که طرح ساخت مجسمه ای چنینی در زمان ناپلئون نیز مطرح شده بود؛ اما با مخالفت شدیدی رو به رو شد و سرانجامی نداشت.

زمانی که فردریک شروع به طراحی و ساخت مجسمه کرد، ایده های متعددی به وی می رسید؛ برای مثال مصری ها پیشنهاد کرده بودند که فانوسی در دست مجسمه قرار بگیرد که هرگز این اتفاق رخ نداد. پژوهشگران معتقدند که در ساخت این مجسمه از غول رودس، خدای یونانی الهام گرفته شده است. برای آشنایی بیشتر با این مجسمه از دکمه زیر کمک بگیرید.

در نهایت با درایت الکساندر و مهارت های ایفل در ساخت سازه های فلزی، آن ها توانستند مجسمه ای خلق کنند که تا سال ها بعد مورد توجه جهانیان باشد. همان طور که کمی قبل تر هم اشاره کردیم همه قسمت های مجسمه آزادی را در فرانسه ساختند و همان جا یک بار همه این قطعات را روی هم سوار کردند و دوباره تکه ها را از هم باز کرده به آمریکا فرستادند. هنگامی که قسمت های مختلف این مجسمه در فرانسه ساخته می شدند در نمایشگاه های گوناگون به نمایش عموم در می آمدند؛ برای مثال در 1878 سر مجسمه را در نمایشگاهی در پاریس در معرض دید عموم قرار دادند، علت این کار تامین بودجه مورد نیاز برای ساخت دیگر قسمت های مجسمه بود. حتا در همین سال تندیس های کوچکی از مجسمه آزادی ساخته شد تا با فروش آن ها مشکل بودجه برای ادامه پروژه مجسمه اصلی برطرف شود.

گذشته از بحث تامین بودجه یکی دیگر از چالش های مهندسان این سازه شگفت انگیز، موضوع جنس بنا بود، افراد بسیاری معتقد بودند که مجسمه آزادی باید از جنس برنج ساخته شود؛ اما ایفل معتقد بود که مس بهترین گزینه است و با پافشاری خود در نهایت هم مجسمه را از همین جنس ساخت. ایفل می گفت که باید فلزی را انتخاب کنیم که در عین استحکام، قابلیت انعطاف خوبی داشته باشد و به مرور ترک بر ندارد. برای رسیدن به این هدف ایفل، برای ساخت تندیس آزادی از دو لایه فلز استفاده کردند. قسمتی که در داخل مجسمه قرار می گرفت از جنس آهن بود و بخش سطحی آن با مس با ضخامت 2.5 میلی متر ساخته شد. در نهایت از تسمه های آهنی نیز در سطح زیرین لایه مسی استفاده کردند تا برخورد آهن و مس با یکدیگر نیز باعث خوردگی مس نشود. یکی از مهم ترین دلایلی که ایفل تصمیم گرفت مجسمه را با فلز بسازد و کمی هنجار شکنی کرده و از تندیس های سنگی دور شود، این بود که باید مجسمه را به آمریکا منتقل می کردند و احتمال می رفت که قسمت هایی از تندیس بشکند یا وزن آن قدر بالا برود که دیگر حمل آن به قاره ای دیگر ممکن نباشد.

طراحی ایفل در زمان خود بی نظیر بود و تنها مجسمه ای به حساب می آمد که وزنش هیچ فشاری به سطح بیروی آن نمی آورد. ایفل علاقه مند بود که بازدیدکنندگان حتما بتوانند به همه سطح های مجسمه آزادی بروند و آن را از نزدیک مشاهده کنند به همین خاطر در بالاترین سطح، یعنی همان تاج مجسمه چند پله مارپیچ قرار داد که امروزه هم قابل استفاده هستند. او طوری تندیس را ساخت که حالا ما می توانیم خیلی راحت به داخل مشعلش هم برویم و چند دقیقه ای قدم بزنیم البته برای رسیدن به داخل مشعل باید از نردبانی 12 متری بالا برویم.

در مجسمه آزادی همه چیز سر جای خود و کاملا با نظم قرار گرفته اند، این در حالیست که در زمان ساخت، برای بیشتر شدن سرعت در کار، ساخت بخش هایی از مجسمه به پیمانکاران محلی واگذار می شد و در حقیقت ایفل در بسیاری از قسمت ها فقط نقش ناظر را ایفا می کرد. در سال 1882 مجسمه آزادی تا قسمت کمر کامل شده بود و به مناسبت این موفقیت بزرگ از فردریک دعوت کردند تا در جشنی بزرگ که به افتخار وی برپا شده بود شرکت کند، این جشن درست در کنار سکوی مجسمه برگزار شد.

متاسفانه ادوارد رنه د لابوله در سال 1883 از دنیا رفت و نتوانست مجسمه کامل آزادی را از نزدیک ببیند؛ اما در جشنی که برای فردریک و مجسمه اش گرفته بودند شرکت کرد. در تاریخ 4 ژوئیه 1884 دولت فرانسه اعلام کرد که حاضر است همه هزینه های حمل و نقل مجسمه آزادی به آمریکا را متقبل شود، پس از این موضوع تا سال 1885 باز هم کمی بر روی قسمت جزییات مجسمه کار کردند و مجسمه به سوی ایالات متحده روانه شد.

ساخت و طراحی پایه مجسمه آزادی

 ادوارد رنه د لابوله ایده هایی در ذهن داشت که برخی از آن ها عملی شدند؛ بعضی ها می گویند که وی ایده هایش را از سال ها پیش در ذهن خود می پروراند؛ در هر صورت با کمک ادوارد، فرانک و گوستاو ایفل، مجسمه خارق العاده ای ساخته شد که نگاهی گذرا به طراحی و ریزه کاری های آن می اندازیم. روی مجسمه به سمت جنوب شرقی ست تا کشتی هایی که از اقیانوس اطلس به سویش می روند آن را کامل ببینند. برای این که مجسمه مستحکم بر سر جای خود بایستد به ریچارد موریس هانت (Richard Morris Hunt) که معماری حا‌‌ذق بود سفارش دادند که پایه ای بسازد. او طرحی آماده کرد که طی 9 ماه، سکویی بسیار فاخر ساخته می شد وی در طرحش سکویی به ارتفاع 35 متر را پیشنهاد داده بود که بعدها به دلیل کمبود بودجه اندازه آن به 27 کاهش پیدا کرد.

هانت در طرحش از معماری کلاسیک و آزتک استفاده کرده بود. سبک معماری آزتک را قومی به همین نام که ساکن کلمبیا بودند به وجود آوردند. همچنین در ابتدا پیشنهاد داده شده بود که در این پایه سلاح های نظامی کار بگذارند تا در زمان حملات دریایی دشمنان به کار گرفته شود که دیری نپایید که با این طرح مخالفت شد. لوییس آکونکیلاس (Louis Auchincloss) که یکی از معماران به نام معاصر است درباره سکوی این مجسمه می گوید:

این سکو به طرز شگفت آوری قدرت اروپای باستان را نشان می دهد و به مجسمه آزادی جلوه بیشتری می بخشد.

بد نیست بدانید که از ابتدا قرار بود سکوی این مجسمه از گرانیت ساخته شود؛ اما بعدها به دلیل مشکلات مالی، تصمیم بر آن شد تا از بتن پر شود و از بلوک های گرانیتی برای سطح های خارجی استفاده کنند. کار هماهنگ کردن اندازه ها و استقامت سکو با مجسمه ای که ایفل ساخته بود نیز بر عهده معمار نروژی گوشن گیور (Goschen Giæver) بود که توانست به بهترین شکل ممکن ماموریتش را به اتمام برساند.

مرمت مجسمه آزادی

مجسمه آزادی چندین بار بازسازی شد که مهم ترین آن ها در بین سال ها 1982–2000 انجام گرفت. متخصصان در سال 1982 اعلام کردند که مجسمه آزادی نیاز به یک بازسازی اساسی دارد در همین راستا مطالعاتی انجام شد و متوجه شدند که بازوی راست مجسمه وضعیت بسیار نامناسبی دارد و اگر باد شدید بوزد احتمال شکستن آن هست. همچنین باید جای سر مجسمه هم کمی تغییر می کرد زیرا کمی از محل اصلیش جا به جا شده بود. برای حل این مشکلات بعضی از میله های فلزی را با چدن جایگزین کردند.

در 1982 رییس جمهور آمریکا رونالد ویلسن ریگان (Ronald Wilson Reagan) اعلام کرد که باید برای مرمت مجسمه بودجه ای اختصاص داده شود و در نهایت توانست از کمیته مربوطه 350 میلیون دلار برای این کار بگیرد. همین کار باعث محبوبیت هرچه بیشتر ریگان شد، البته ناگفته نماند که ارگان های دیگر نیز به تامین بودجه برای این بازسازی کمک کردند.

در سال 1984 مجسمه آزادی به روی عموم بسته شد تا مرمت شود در این مرحله کارگران بزرگ ترین داربست های دایمی دنیا را روی این مجسمه نصب کردند. همچنین تندیس را با دو لایه زغال سنگ پوشاندند تا از زنگ زدگی آن جلوگیری شود. همچنین به همه کارکنان لباس های محافظ مخصوصی داده شد تا آسیبی نبینند زیرا کار با زغال سنگ ضررهای زیادی دارد. مشعل مجسمه را هم تعویض کردند زیرا مشعل قدیمی تقریبا از بین رفته بود؛ بد نیست بدانید که سازمان پارک ها اصرار داشت که مشعل تعمیر شود؛ اما نهایتا آن را در سال 1986 تعویض کردند. مشعل جدید با یک لایه طلا پوشیده شده بود تا در روزهای آفتابی نور خورشید را منعکس کند و در هنگام روز هم نور لامپ ها را چند برابر نشان دهد.

می توان گفت که همه آرماتورهایی (میل گرد) که گوستاو ایفل در کارش استفاده کرده بود تعویض شدند و به جای آن ها از میله های فولادی ضد زنگ استفاده کردند. همچنین همه لامپ های موجود در سازه هم با لامپ متال هالید (1) جایگزین شدند. این لامپ ها بر پایه های مجسمه نصب شدند و با پرتوهای خود جزییات تندیس را بهتر نشان می دادند. یک آسانسور برای مواقع اضطراری نیز در مجسمه آزادی قرار دادند که تا شانه های تندیس بالا می رفت. این بازسازی ها سرانجام در سال 1986 به پایان رسیدند و در 4 ژوئیه دوباره بازدید از مجسمه برای عموم امکان پذیر شد.

ریگان در زمان بازگشایی دوباره مجسمه آزادی چنین گفت:

ما نگهبانان شعله آزادی هستیم، ما آن را نگه می داریم تا جهان را پر نور ببینیم.

پاورقی

1- لامپ متال هالید لامپ هایی هستند که در آن ها علاوه بر جیوه، کمی هم نمک‌های هالوژنی استفاده می شود.

ویژگی های ظاهری مجسمه آزادی

 آمریکایی ها می گویند، همین که مجسمه آزادی به شکل یک زن ساخته شده، به خودی خود نشان دهنده آزادی در آمریکاست. از دیرباز در سرزمین هایی که فرهنگ کهنی داشته اند مانند چین یا روم، از بانوان به عنوان الهه ها یاد می شد و برای زن ها ارزش والایی قایل می شدند. سازنده این مجسمه تلاش کرد تا همه چیز ساده و گویا باشد و از تزیینات غیر ضروری جلوگیری کند. او می خواست که همه توجه به بانوی مشعل به دست معطوف شود.

مجسمه آزادی بر روی سکویی مربعی شکل به ارتفاع 27 متر قرار گرفته است که در ابتدا قرار بود ارتفاع آن 35 متر باشد؛ اما در طراحی های بعدی این مقدار کاهش یافت. طول هر طرف این پایه نیز حدودا 12 متر است. در بالای این سکوی سنگی دری وجود دارد که به داخل تندیس منتهی می شود. همه چیز در این سکو پیرو سبک معماری کلاسیک است، از نمای خارجی گرفته تا در ورودی همه و همه شما را به یاد معماری های اروپایی می اندازند. در ابتدا قرار بود که بر فراز این سکو یک بالکن وسیع با ستون های فاخر ساخته شود؛ اما در نهایت سازنده ها به بالکنی کوچک بسنده کردند که برای ورود به مجسمه باید از آن گذر کنید.

گفته می شود که از سال 1883 برای ساخت این پایه برنامه ریزی می شد و در سال 1884 سنگ بنای سکو را گذاشتند و چنین سکوی بزرگی ساختند که در خور مجسمه آزادی آمریکا باشد. برای استحکام بیشتر این پایه ساده ای که در تصویر می بینید از دیوارهای 6.1 متری بتنی و ستون های گرانیتی استفاده کردند که گفته می شود تا آن زمان در هیچ جایی چنین ستون های گرانیتی با این عظمت ساخته نشده بود.

از سکوی مجسمه که بگذریم، تازه تندیس مسی آزادی خود نمایی می کند. یکی از نکاتی که در نگاه اول در پایه این سازه به چشم می آید دمپایی بانو لیبرتاس است که سبکی جالب دارد، از این دمپایی ها در قرن نوزدهم استفاده می شد و به مرور منسوخ شدند. به مجسمه که نزدیک می شویم چین های لباس لیبرتاس هم خودنمایی می کنند، در گذشته همه الهه های یونانی و به خصوص بانوان لباس های چین دار پوشیده ای به تن می کردند که لباس این مجسمه هم برگرفته از همان الهه هاست. در ادامه با تماشای تصاویری از زاویه نزدیک این مجسمه بیشتر به زیبایی های آن پی خواهید برد.

قسمت های مختلف مجسمه آزادی

در ادامه نگاهی خواهیم داشت به قسمت های مختلف مجسمه آزادی:

1- تاج مجسمه آزادی

قسمت تاج این مجسمه از همه بخش های دیگر آن پر طرفدارتر است زیرا در بالاترین سطح قرار گرفته و مناظر جذابی را برای مراجعه کننده ها به نمایش می گذارد. اغلب افرادی که به سوی مجسمه آزادی می روند علاقه مند هستند که از تاج این تندیس نیز دیدن کنند. تاج این مجسمه شهرتی جهانی دارد و با 7 پَره نوک تیز خود، بر فراز تندیس خودنمایی می کند. می گویند که این پره ها نشان دهنده پرتوهای نور خورشید هستند البته بعضی ها هم عقیده دارند که این پرتوها به اورولا (aureola) اشاره دارند. اورولا یکی از شخصیت های مقدس در مسیحیت است که ارج و قرب بسیاری میان پیروان این دین دارد.

برای رسیدن به تاج باید پله های زیادی را پشت سر بگذارید و این کار به هیچ وجه آسان نیست و به افرادی که مشکلات تنفسی، جسمانی، ترس از فضای تنگ، ترس از ارتفاع، سرگیجه مزمن و بیماری هایی از این دست دارند توصیه نمی شود. بعد از این که حدود 146 پله تنگ و مارپیچ را طی کردید، به سر مجسمه آزادی خواهید رسید. این قسمت از داخل تنها 1.8 متر ارتفاع دارد و باید در همین مقدار فضا از اطراف لذت ببرید. جالب این که با وجود همه این مشکل ها همه بازدیدکننده های مجسمه آزادی دوست دارند که به سر مجسمه برسند که البته این کار برای همه امکان پذیر نیست، زیرا تعداد افرادی که از این سازه دیدن می کنند بسیار زیاد است و از نظر زمانی و امنیتی ورود همه به این بخش امکان ندارد؛ به همین خاطر برای ورود به این بخش باید حتما از قبل بلیت این قسمت را تهیه کنید.

برای رسیدن به تاج این سازه نمی توانید از آسانسور استفاده کنید و آسانسور تنها تا بالکن مجموعه افراد کهنسال را بالا می برد. همچنین تنها سرویس بهداشتی مجموعه نیز در لابی طبقه همکف واقع شده است. بنابراین خوب حواس تان باشد که راه سختی را پیش رو خواهید داشت. یکی از مشکلات مهم گردشگران در گشت و گذار در قسمت تاج، تهویه نامناسب است و همین موضوع باعث می شود تا دمای هوا نیز بالا برود، به صورت میانگین دمای این بخش 20 درجه سانتیگراد است.

2- سکوی مجسمه آزادی

گذشته از بانوی زیباروی مجسمه آزادی، سکوی آن نیز بسیار دیدنی ست. این قسمت توسط ریچارد موریس هانت مهندس شهیر آمریکایی طراحی شد. وی آن را طوری ساخت که بتواند تا چندین سال بعد هم مجسمه آزادی را در جای مخصوصش محکم نگه دارد و از سقوط آن جلوگیری کند. ارتفاع این پایه تقریبا نصف ارتفاع کل مجسمه است و از فراز آن می توان نمایی پانوراما از جزیره ایلیس، بندر نیویورک و ایالت نیوجرسی را مشاهده کرد. در بالاترین سطح این سکو محوطه ای شبیه به پشت بام یا تراسی وسیع ساخته اند که در آن چمن کاری نیز وجود دارد، این جا مکان خوبی برای یک گشت و گذار دوستانه و تغییر آب و هواست.

برای رسیدن به بالکن این سکوی عظیم باید 215 پله را پشت سر بگذارید، البته امکان استفاده از آسانسور هم تا این بخش وجود دارد. باید بدانید که از سال 2004 تا کنون برای دسترسی به این بخش از مجسمه آزادی نیز نیاز به رزرو بلیت دارید و بلیت آن به صورت آنی قابل خریداری نیست. چگونگی تهیه بلیت و هزینه های آن در قسمت اطلاعات بازدید توضیح داده شده است.

3- موزه مجسمه آزادی

چندین سال پس از ساخت و راه اندازی مجسمه آزادی یعنی در سال 2016 موزه ای وسیع در قسمت لابی این مجموعه تاسیس شد که حالا امکان بازدید از آن برای مراجعان وجود دارد. هر نوع بلیتی که برای بازدید از این سازه خریداری کرده باشید به شما امکان بازدید از این موزه را هم می دهد. در این موزه تصاویری از جنگ ها و وقایع تاریخی آمریکا وجود دارد. همچنین صنایع دستی و نمادهایی که به تاریخ و فرهنگ این سرزمین مربوط می شوند نیز در این قسمت قابل مشاهده هستند. مجسمه آزادی ساخته شد تا راوی پیمان صلح و دوستی میان مردمان کشور فرانسه و آمریکا باشد به همین دلیل هم موزه آزادی را ساختند تا بازدیدکننده ها اطلاعات بیشتری درباره وقایع تاریخی میان این دو سرزمین به دست آورند.

4- محوطه مجسمه آزادی | پارک رنجرز

محوطه اطراف مجسمه آزادی بسیار سرسبز و زیباست که این قسمت را با نام پارک رنجر می شناسند. شما می توانید به تنهایی در این قسمت قدم بزنید و یا از تورهای گردشی این بخش استفاده کنید. اگر تورهای گردشی را انتخاب کردید یک راهنمای خبره در اختیارتان قرار می گیرد که به سوالات شما پاسخ داده و درباره مجسمه اطلاعات خوبی را در اختیارتان قرار می دهد. این تورها 30 الی 45 دقیقه طول می کشند و هزینه شان روی بلیت تان محاسبه می شود. برای ورود به مجسمه آزادی بلیت های گوناگونی وجود دارد که در قسمت اطلاعات بازدید تمامی آن ها را توضیح خواهیم داد.

لازم است ذکر شود که یک مرکز اطلاعات نیز در این محوطه وجود دارد که به پرسش های بازدیدکننده ها پاسخ می دهد. امکان تهیه بروشور، تصاویر جذاب و نقشه مجسمه نیز از این بخش وجود دارد.

تاریخچه مجسمه آزادی

در قسمت معماری با سازندگان و طراحان مجسمه آزادی آشنا شدیم و فهمیدیم که دو کشور فرانسه و ایالات متحده با همکاری یکدیگر مجسمه آزادی را ساختند. حالا کمی از زاویه ای دیگر به مجسمه آزادی و تاریخچه ساخت آن می پردازیم. به طور کلی ساخت و نصب مجسمه آزادی از سال 1865 تا 1875 میلادی طول کشید که بیشتر با سرنوشت این یادبود بزرگ آشنا می شویم.

در ابتدا بارتولدی (سازنده مجسمه) پیشنهاد داد که سطح خارجی مجسمه را از جنس طلا بسازند تا منعکس کننده نور خورشید باشد؛ اما به دلیل هزینه بالا این طرح هیچ گاه عملی نشد. در سال 1893 این طراح نامدار پیشنهادهای بسیاری به ایالات متحده ارایه داد که هیچ یک از آن ها به مرحله عمل نرسید. او در یکی از طرح هایش بیان کرده بود که باید لابی بسیار وسیعی برای مجسمه ساخته شود که از هر سو نور خورشید به داخل آن بتابد. در ابتدا از این طرح استقبال شد؛ اما این ایده هیچ گاه به مرحله اجرا نرسید. در سال 1901 روزولت رییس جمهور آمریکا دستور داد که مجسمه را به یک فانوس دریایی تبدیل کنند و همین اتفاق هم رخ داد و نام مجسمه آزادی دوباره بر سر زبان ها افتاد. در همین دوران گردشگری یونانی که از دور مجسمه آزادی را دیده بود آن را این گونه توصیف کرد:

من آن بانو را دیدم و گفتم خانم شما خیلی زیبا هستید. بازوهای تان را باز کرده و به بیگانگان پناه می دهید، انگار برای من ارزش قایل شده اید تا کاری انجام دهم و برای خودم کسی شوم. به همین خاطر همیشه مجسمه آزادی در ذهنم باقی می ماند.

مجسمه آزادی از سال 1900 به بعد

تا سال 1900 رنگ این مجسمه مسی کم رنگ بود؛ اما در این سال مجسمه شروع به تغییر رنگ کرد و کم کم سبز شد که علت آن پتینه کاری یا ساییدگی فلز بود. کنگره آمریکا 62800 دلار را به مرمت و بازسازی مجسمه اختصاص داد تا از تخریب آن جلوگیری کند. با این تصمیم مردم آمریکا اعتراض کردند و بر این نکته پافشاری داشتند که طرح اصلی آن نباید از بین برود به همین خاطر به آن ها تضمین داده شد که تندیس آزادی مانند شکل و شمایل پیشین خود باشد و فقط به روز و مدرن تر شود. در همین راستا علاوه بر رسیدگی به سطح مجسمه، داخل آن را هم بازسازی کردند و حتا درون آن یک آسانسور قرار دادند تا گردشگران با سهولت بیشتری به بالای مجسمه بروند. در 30 ژوئیه 1916 و در طی جنگ جهانی خرابکاری هایی در اطراف مجسمه آزادی انجام می شد و روزانه تعداد زیادی دینامیت در کنار این سازه منفجر می کردند، می گویند که این خرابکاری ها کار آلمانی ها بوده است. در طی این انفجارها 7 تن جان باختند و تندیس آزادی هم کمی تخریب شد و دست راست آن که مشعل را بالا نگه داشته بود، 100،000 دلار خسارت دید. بر اثر این اتفاق، ورود به مجسمه برای 10 روز ممنوع شد. در همین سال 30،000 دلار هم برای روشنایی مجسمه خرج شد تا در شب به بهترین وجه ممکن دیده شود؛ اما روشنایی با مشکلاتی رو به رو شد و آن طور که باید به سرانجام نرسید و در یک پروژه دیگر نورپردازی به اتمام رسید.

در سال 1917 تصویر مجسمه آزادی روی پوسترها چاپ شد تا مردم را به جنگ برای آزادی خود ترغیب کنند. در سال 1924 رییس جمهور ایالات متحده، کالوین کولیج از اقتدار خود استفاده کرد و به مجسمه آزادی لقب یادبود ملی را داد، جالب این که دقیقا 5 ساعت پس از این تصمیم یک جوان از بالای این تندیس به پایین پرید و خودکشی کرد.

مجسمه آزادی در سال های 1933–1982

در سال 1933، رییس جمهور فرانکلین روزولت دستور داد که تندیس آزادی زیر نظر سازمان پارک های ملی (NPS) قرار بگیرد تا به مناطق اطراف آن نیز توجه شود. سازمان پارک ها هم راهی تمام گرانیتی برای رسیدن به مجسمه ساخت و نورهای اضافی و غیر ضروری منطقه را خاموش کرد تا مجسمه در شب بهتر بدرخشد. در این سال تندیس کمی بازسازی شد برای مثال برخی پله ها را دوباره سازی کردند. در طول جنگ جهانی دوم، عموم مردم می توانستند از مجسمه آزادی دیدن کنند؛ اما در هنگام شب چراغ ها را خاموش می کردند. در این سال ها فقط یک بار و به مدت کوتاه در تاریخ 31 دسامبر 1943 مجسمه روشن شد. در بین سال های 1945- 1944 که آمریکا در جنگ پیروز شده بود، به دلیل شادباش این پیروزی مهم، همه چراغ های این سازه را روشن کردند و در مجسمه نیز به روی همه بازدیدکننده ها باز بود فقط همه قسمت های داخلی آن را با لایه ای از پلاستیک پوشانده بودند تا کفش های بازدیدکننده ها به بنا آسیب نرساند.

جالب این که تا سال 1956 میلادی، نام جزیره آزادی بدلو (Island Bedloe) بود و در این زمان به آزادی یا لیبرتی تغییر پیدا کرد. در سال 1972 هم یک موزه در کنار مجسمه آزادی توسط رییس جمهور وقت ریچارد نیکسون بازگشایی شد که در سال 1991 آن را بستند؛ در حال حاضر یک موزه در قسمت سکوی این سازه بزرگ وجود دارد. از سال 1970 به بعد مجسمه آزادی بُعد سیاسی بیشتری پیدا کرد و گروه های مختلف برای جلب توجه پرچم های خود را از آن می آویختند برای مثال سازمان حمایت از زنان یا جنبش ضد ویتنام این کار را انجام دادند.

در سال 1976 یک سیستم نورپردازی بسیار قوی روی مجسمه آزادی نصب و باعث شد تا کشتی های زیادی در کنار آن پهلو بگیرند. در اعیاد مختلف نیز در کنار این تندیس آتش بازی به راه می انداختند.

وضعیت مجسمه آزادی از سال 2000 تا به امروز

بعد از حملات 11 سپتامبر مجسمه آزادی به سرعت به روی عموم بسته شد تا امنیت بازدیدکننده ها تامین شود و در سال 2001  دوباره به روی عموم باز شد.

پاورقی

1- پتینه کاری نوعی خوردگی مس است که موجب سبز شدن فلز می شود.

امکانات موجود مجسمه آزادی

مجسمه آزادی یکی از مهم ترین جاذبه های گردشگری در سراسر آمریکاست به همین خاطر مسوولان امکاناتی را برای راحتی بیشتر گردشگران در این جاذبه قرار دادند که در اینجا نگاهی داریم بر آن ها:

• راهنمای صوتی چند زبانه که قابلیت توضیح دادن به زبان های انگلیسی، اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی، آلمانی، ماندارین، روسی، عربی و ژاپنی را دارد.
• راهنمای صوتی مخصوص کودکان 6 تا 10 سال که قابلیت توضیح به زبان های انگلیسی، اسپانیایی، فرانسوی، ایتالیایی و آلمانی را دارد.
• سرویس بهداشتی در لابی که استفاده از آن هزینه ای ندارد.
• کابین مخصوص برای کسب اطلاعات بیشتر راجع به مجموعه
• آسانسور
• نیمکت در محوطه
• مرکز اطلاعات
• فروشگاه تهیه سوغات
• کتابفروشی
• ویلچر
• کیوسک تهیه غذا

اطلاعات بازدید

برای بازدید از مجسمه غول پیکر آزادی باید به نکته هایی توجه کنید:

*توجه داشته باشید که مجسمه آزادی از مهم ترین جاذبه های گردشگری ایالات متحده است به همین خاطر در روزهای تعطیل گردشگران زیادی به سوی آن می روند. پیشنهاد می کنیم پیش از بازدید در کریسمس و آخر هفته ها بلیت خود را از قبل خریداری کنید.

انواع بلیت 

چند نوع بلیت برای بازدید از این تندیس و محوطه اطرافش وجود دارد که از بین آن ها می توانید یکی را انتخاب و خریداری کنید:

فقط زمین (Grounds Only): با خرید این بلیت تنها می توانید در محوطه اطراف مجسمه پرسه بزنید و حق ورود به این سازه را نخواهید داشت اما می توانید در همه جزیره لیبرتی بگردید.

هزینه: متغیر؛ باید در محل پرس و جو کنید

پدستال (Pedestal) : این بلیت رایگان است و با دریافت آن می توانید وارد مجسمه شوید؛ اما محدودیت هایی خواهید داشت برای مثال می توانید از پایه، موزه ها و نمایشگاه های موقت و قسمت های چوبی مجسمه دیدن کنید؛ اما حق ورود به بخش های دیگر را ندارد.

هزینه: رایگان

بلیت تاج (Crown): این بلیت به شما امکان می دهد تا از همه قسمت های مجسمه از جمله تاج دیدن کنید اما توجه داشته باشید که تعداد این نوع بلیت محدود است. پس از پیش برای این موضوع تدبیری بیندیشید اغلب برای تهیه این نوع بلیت از 6 ماه پیش اقدام می کنند.

هزینه:

بزرگسالان: 3 دلار (157,830 تومان)

کودکان (4 تا 12 سال): 3 دلار (157,830 تومان)

کهنسالان (بیش از 62 سال): 3 دلار (157,830 تومان)

توجه : فروش بلیت برای کودکان زیر 4 سال محدود است.

 کشتی سواری (Ferry fee)

هزینه:

بزرگسالان: 18.5 دلار (973,285 تومان)

کودکان (4 تا 12): 9 دلار (473,490 تومان)

کهنسالان (بیش از 62): 14 دلار (736,540 تومان)

*برای خرید بلیت به این لینک مراجعه کنید.

* از طریق تماس با شماره تلفن های 877-523-9849 یا 201-604-2800 نیز می توانید بلیت موردنظرتان را رزرو کنید.

برای این که دیدی کلی در رابطه با هزینه های بلیت مجسمه آزادی به دست آورید می توانید از این جدول نیز کمک بگیرید.

قوانین ورود به مجسمه آزادی

برای حفظ امنیت بیشتر گردشگران، مسوولان مجسمه آزادی قوانینی را وضع کرده اند که آن ها را مرور می کنیم:

• افرادی که قصد بازدید از قسمت تاج و شانه مجسمه را دارند باید دو بار بازرسی بدنی شوند.
• کسانی که با بازرسی بدنی مشکلی دارند اجازه ورود نخواهند داشت.
• در تعطیلات رسمی شاید مجبور شوید زمان زیادی را منتظر بمانید برای این موضوع از پیش آماده باشید.
• در این جا کمد یا قفسه ای برای قرار دادن وسایل اضافی تان وجود ندارد بنابراین از آوردن وسایل اضافی خودداری کنید.
• آوردن برخی اشیا به داخل مجسمه ممنوع است، این موارد شامل، انواع سلاح و هر نوع آیتم خطرناک، قیچی و وسایل تیز، چمدان ها و بسته های بزرگ و ماسک صورت یا هر نوع لباسی که برای پنهان کردن هویت فرد استفاده شود.
• مراحل ورود به مجسمه آزادی شبیه به سیستم امنیتی فرودگاه است.
• می توانید در محل صندوق اماناتی را اجاره کنید که هزینه آن ها برای 2 ساعت 2 دلار (105,220 تومان) خواهد بود. با این حال نمی توانید برخی کالاها را داخل صندوق خود قرار دهید، اشیایی مثل انواع نوشیدنی (به جز آب)، کالسکه، چتر، لپ تاپ و چاقو جیبی.
• توجه داشته باشید که هر فرد می تواند تنها یک دوربین عکاسی همراه داشته باشد.
• آب باید در ظرفی پلاستیکی و شفاف قرار داده شود.
• برای بازدید از قسمت تاج بازدیدکننده ها به گروه های مجزا تقسیم می شوند که این گروه ها نباید تعدادشان از 10 نفر بیشتر یا از 6 نفر کمتر باشد.
• ورود دارو فقط برای فرد مصرف کننده و به اندازه مصرف شخصی مجاز است.
• همراه داشتن تلفن همراه مشکلی ندارد.
• اگر درباره سیستم امنیتی سوالی دارید از طریق این لینک آن را مطرح کنید.
• همه افرادی که قصد ورود دارند باید کارت شناسایی معتبر و عکس دار همراه داشته باشد.
• خرید بلیت قسمت تاج برای یک فرد تنها هر شش ماه یک بار امکان پذیر است و باید حدود 4 ماه قبل از مراجعه برای رزرو آن اقدام کنید.
• هر فرد می تواند نهایتا 4 بلیت رزرو کند.
• کودکان باید حداقل 1.2 متر قد داشته باشند تا اجازه ورود به بخش تاج را به آن ها بدهند و کودکان زیر 4 سال امکان بازدید از این قسمت را ندارند.
• کودکان حتما باید همراه بزرگسال داشته باشند.
• بلیت ها قابل انتقال نیستند.
• افرادی که قصد بازدید از تاج را دارند باید از نظر جسمانی در وضعیت خوبی باشند.
• مراقب بلیت فروشان غیر قانونی باشید آن ها بلیت ها را با قیمت های بالایی در اختیارتان قرار می دهند و به تعهدهای خود نیز عمل نمی کنند.
• ورود حیوانات خانگی به کشتی های این منطقه و مجسمه آزادی ممنوع است.

*در محل یک دستگاه ATM وجود دارد به همین دلیل نداشتن پول نقد از سوی مسوولان پذیرفته نمی شود.

*در جزیره آزادی یک اغذیه فروشی وجود دارد که می توانید از آن خرید کنید اما به دلیل قیمت های بالای آن و تنوع کم محصولات، پیشنهاد می شود با خود غذا و خوراکی همراه ببرید. 

مجسمه آزادی را در ویدیو تماشا کنید

تامین سرمایه مجسمه آزادی

مجسمه آزادی با همکاری دو دولت فرانسه و آمریکا ساخته شد؛ اما یکی از مهم ترین معضل های سازندگان آن، تامین سرمایه برای این شاهکار هنری بود. از سال 1882 برای جمع آوری سرمایه مورد نیاز افراد زیادی در تلاش بودند. کمیته ای تشکیل شد تا علاقه مندان می توانستند به پروژه مجسمه آزادی کمک کنند، برخی از هنرمندان آثار خود را به این کمیته اهدا کردند تا با فروش آن ها کمکی کرده باشند. افراد دیگری هم که نمی توانستند پولی کمک کنند در وصف مجسمه یا آزادی و مسایلی از این دست، شعر می گفتند تا ابراز همدردی کرده باشند. متاسفانه با همه این تلاش ها باز هم مشکل مالی برطرف نشد.

در سال 1884 گرور کلیولند (Grover Cleveland) فرماندار نیویورک لایحه تامین بودجه مجسمه را وتو کرد و 50،000 دلار به آن اختصاص داد؛ اما کنگره آمریکا عقیده داشت که 100،000 دلار برای ساخت مجسمه لازم است. در نهایت کنگره 3000 دلار به سازندگان داد و سپس پروژه را به حالت تعلیق درآورد. اختصاص دادن سرمایه کم به ساخت مجسمه ای با این عظمت باعث شد تا دست اندرکاران در همه مراحل با کمبود بودجه رو به رو باشند. 

بدنیست بدانید با وجود این که فرانسه بودجه حمل مجسمه به آمریکا را پرداخت کرد؛ اما باز هم بوستون و فیلادلفیا به این کشور برای حمل تندیس کمک کردند. همین موضوع که افراد بسیاری برای ساخت چنین سازه ای دست به دست هم دادند ارزش والای این اثر را نشان می دهد.

مردمان هر دو کشور نیز برای ساخت این مجسمه از جان و دل مایه گذاشتند، جوزف پولیتزر (Joseph Pulitzer) ناشر یک روزنامه در نیویورک اعلام کرد که به کمک مردم نیاز دارد و می خواهد بودجه را به 100،000 دلار افزایش دهد و هر کسی هم که کمک کند، نامش در روزنامه منتشر می شود و اصلا مهم نیست که چقدر سرمایه گذاشته است در همین راستا افراد متعددی یاری کردند و حتی دختر بچه هایی در این فهرست به چشم می خوردند که تنها چند سنت اهدا کرده بودند. 

حقایقی درباره مجسمه آزادی

با این که تا اینجا اطلاعات گوناگونی درباره مجسمه آزادی کسب کردیم؛ اما باز هم مواردی باقی مانده اند که در اینجا به آن ها می پردازیم:

شماره پای مجسمه آزادی را 879 بر آورد کرده اند.

این مجسمه با لایه ای مسی به ضخامت 2.4 میلی متر پوشانده شده است.

علت سبز بودن مجسمه، اکسید شدن مس است.

از پایه تا تاج مجسمه تقریبا به ارتفاع یک ساختمان 22 طبقه است.

برخی می گویند مجسمه آزادی تصویر مادر سازنده آن را به تصویر می کشد.

در قسمت تاج این مجسمه 25 پنجره وجود دارد.

خطر اصابت رعد و برق به مجسمه آزادی وجود دارد اما مسوولان در صدد رفع این مشکل هستند.

7 لبه تاج مجسمه آزادی نماد آزادی 7 قاره جهان است.

شاید پای مجسمه آزادی را به وضوح ندیده باشید؛ اما پای وی در زنجیری شکسته شده است تا نشان دهنده مخالفت با بردگی باشد.

اگر بادی با سرعت حدود 80 کیلومتر بر ساعت با مجسمه آزادی برخورد کند، این مجسمه 7.6 سانتیمتر حرکت خواهد کرد؛ اما چنین بادی می تواند مشعل مجسمه را 12.7 سانتیمتر تکان دهد.

زمانی که مجسمه آزادی به آمریکا رسید صدها نفر برای بازدید از این مجسمه که به صورت تکه تکه شده بود، صف کشیدند.

24 کیلو طلا در ساخت مشعل مجسمه آزادی به کار رفته است.

تصور می شود که بانوی آزادی به صورت تقریبی 60 سال سن داشته است.

بین سال های 1886 تا 1924 میلادی حدود 14 میلیون مهاجر از طریق نیویورک وارد آمریکا شدند. دیدن مجسمه آزادی حس اضطراب شان را کاهش می داد و به آن ها حس آزادی را القا می کرد.

تا به حال چندین تندیس شبیه سازی شده از مجسمه آزادی ساخته شده و در شهرهای مختلف جهان قرار گرفته است. یکی از معروف ترین شبیه سازهای مجسمه آزادی در شهر پاریس و در نزدیکی برج ایفل به چشم می خورد.

بهترین فصل سفر

برای این که تجربه بهتری از سفر به جزیره لیبرتی و مجسمه آزادی داشته باشید بهتر است که با وضعیت آب و هوایی منطقه کمی آشنا شوید. به دلیل این که مجسمه آزادی در ساحل قرار دارد، آب و هوای متفاوتی را در طول سال تجربه می کند و به طور تقریبی در طی یک سال 13 درجه سانتی گراد اختلاف دما در این ناحیه وجود دارد.

بهار: بهار در نیویورک و جزیره آزادی در برخی از سال ها سرد و در بعضی دیگر متعادل است. به صورت حدودی می توان گفت که میانگین دمای هوا در بهار بین 10 تا 21 درجه سانتی گراد تخمین زده می شود. پیشنهاد می کنیم چند لایه لباس بپوشید تا در صورت تغییر دمای هوا بتوانید آن ها را در بیاورید.

تابستان: اینجا تابستانی گرم و مرطوب دارد و در اغلب روزها هوا آفتابی است. پیشنهاد می کنیم که از پیش با خود یک بطری آب همراه ببرید.

پاییز: اگر در پاییز به سوی نیویورک و مجسمه آزادی می روید باید بدانید که هوا در این فصل بسیار متغیر است. به طور میانگین دمای هوا بین 10 تا 21 درجه سانتیگراد خواهد بود به همین دلیل پیشنهاد می کنیم که در این فصل نیز لباس هایی چند لایه به تن کنید.

زمستان: زمستان در این نواحی سرد و مرطوب است. درجه هوای زمستان در اینجا بین منفی 1 تا منفی 5 درجه سانتیگراد تخمین زده می شود. ناگفته نماند که دیده شده در بعضی از سال ها دما به منفی 20 هم برسد. اگر زمستان را برای بازدید از مجسمه آزادی انتخاب کردید باید بدانید که سفری پر ریسک در پیش خواهید داشت؛ زیرا در برخی سال ها زمستان این نواحی روزهایی آفتابی دارد ولی در بعضی مواقع شاهد بارش برف هستیم. اگر روزی برفی پیش رو داشتید بدانید که ارتفاع برف در زمستان های برفی نیویورک به 63 تا 89 سانتیمتر می رسد. پیشنهاد می کنیم در این فصل حتما لباس گرم همراه داشته باشید.

بهترین زمان سفر به جزیره لیبرتی و بازدید از مجسمه آزادی، تابستان است.

توصیه کارناوال

توجه داشته باشید که مجسمه آزادی کنونی، همان نسخه ای که مهندس مشهور ایفل ساخت، نیست و تغییرات بسیاری در آن داده اند برای مثال در طرح او مجسمه یک پایه مرکزی و اصلی داشت و حالا دارای دو پایه و ستون است به همین خاطر اگر سبک معماری مجسمه آزادی را مطالعه کردید و حین بازدید با تغییرات متعددی رو به رو شدید تعجب نکنید.

ما پیشنهاد می کنیم که بلیت خود را از چند ماه پیش رزرو کنید و بازدید از قسمت تاج را هم در برنامه های خود قرار دهید زیرا احتمال این که دوباره به این مجسمه بازگردید زیاد نیست.

پیشنهاد می کنیم در طول بازدیدتان از مجسمه آزادی از موزه ملی مهاجرت (NATIONAL MUSEUM OF IMMIGRATION) که در جزیره ایلیس واقع شده نیز دیدن کنید زیرا از محبوب ترین دیدنی های اطراف مجسمه آزادی به حساب می آید.